Rook USA

Zaterdag was het nog heerlijk weer: zonnig en een strak blauwe lucht! Vandaag heeft het vrijwel de hele dag gesneeuwd.
Ondanks dat heb ik zojuist toch een mailtje verstuurd naar de ouders van de 11 meisjes van mijn voetbalteam met de mededeling dat het voorjaar voor de deur staat. Op dinsdag 15 maart beginnen we weer met de twee trainingen per week. De eerste wedstrijd is op zaterdag 2 april. Lisandra (9) en ik zijn er zóóóó ontzettend klaar voor!

"Any good fights?" is meestal de eerste vraag als je de volgende morgen op het werk verteld dat je de avond daarvoor naar een hockey wedstrijd bent geweest.
Als wij Nederlanders het over hockey hebben, dan hebben het over veldhockey en zien we Floris-Jan Bovenlander al met z'n stick over het gras heen en weer rennen. Als Amerikanen het echter over hockey hebben, dan bedoelen ze daar toch echt ijshockey mee. Veldhockey gaat hier door het leven als field hockey.
De Cedar Rapids Roughriders, want zo heet 'ons' ijshockeyteam, is een semi-professioneel team. Andere jaren hadden we nog wel eens spelers uit Europa in het team, maar dit jaar zijn ze alle 22 afkomstig uit de States. De jongens variëren in leeftijd van 17 tot 20 jaar en zijn allemaal ondergebracht bij gastgezinnen in Cedar Rapids.
AEGON heeft twee business suites in het ijsstadion die beide plaats bieden aan maximaal 12 zittende toeschouwers. Zo nu en dan worden er kaartjes beschikbaar gesteld aan een afdeling. Af en toe weet ik er twee te bemachtigen en ga ik samen met Ewout (15).

Ijshockey is een niet geheel ongevaarlijke sport. Zowel op het ijs als op de tribunes kan het er link aan toe gaan. Drie jaar geleden was een 13-jarig meisje in Columbus (Ohio) dodelijk getroffen door een rondvliegende ijshockeypuck. Het mag dan het eerste dodelijke ongeluk met een verdwaalde puk zijn geweest, toch lijkt me het geen lekker gevoel om zo'n oversized dambordsteen tegen je cocosnoot aan te krijgen.

Veel fans van de Roughriders nemen kleine koebellen mee waar ze voortdurend mee lopen te rammelen. Ewout valt tussen al die belletjes dan ook aardig op met onze grote koebel die niet alleen een toontje lager, maar ook nog eens veel harder klinkt.
Elke keer als de Roughriders scoren breekt er op de tribunes een spreekkoor uit waar in, na een aantal onverstaanbare zinnen, tientallen keren "you suck" wordt gescandeerd. Dit wordt afgesloten met een "you suck, and you, and you, and you..." waarbij de spelers van de tegenpartij één voor één worden aangewezen. Dit ritueel vindt plaats elke keer als onze jongens scoren, waarbij het niet uitmaakt of ze nu een voorsprong hebben of dat ze vet achter staan.

"Any good fights?" Om nog even op deze vraag terug te komen. Bij ijshockey wedstrijden gaat het er vaak ruig aan toe op het ijs. Fysiek contact maakt deel uit van de sport. Om te voorkomen dat je tegenstander er met de puk vandoor gaat, ram je 'm gewoon bij het plexiglas omhoog. Als je op één van de eerste rijen op de tribune zit kun je mooi zien hoe het lijdend voorwerp tegen de wand uitgeknepen wordt als een citroentje. Je schrikt je alleen elke keer het klaplazerus als de jongens met een harde klap in één keer je hele gezichtsveld vullen. Naast dit 'onschuldige' geweld, breken er bij vrijwel elke ijshockeywedstrijd knokpartijtjes uit tussen de spelers. Waarom? Al moet je er 2, 5 of 10 minuten voor op het strafbankje zitten, het is toegestaan. Daarom! Dit in tegenstelling tot de meeste andere sporten, waarbij je bij dergelijke vechtpartijen het risico loopt voor de rest van je sportcarrière geschorst te worden.
Tijdens de wedstrijd van afgelopen vrijdag brak er twee keer een serieuze vechtpartij uit. Daarbij gingen de helmen af en de handschoenen uit. Met blote vuisten werd er flink uitgehaald naar elkaars onbeschermde gezicht. Bloedende lippen waren dan ook het gevolg.
Ja, ja, ik weet het, jullie hadden daar natuurlijk wel eens een digitaal plaatje van willen zien. Maar beide keren vergat ik helemaal om het opstootje vast te leggen voor het nageslacht.

Samen met football, basketball en baseball behoort ijshockey tot de vier belangrijkste sporten van de States.

Anders ga ik altijd samen met Ewout (15) naar ijshockeywedstrijden van de Cedar Rapids RoughRiders, maar deze keer had ik 6 tickets gekocht. Nathalie (13), Lisandra (9), Ivan (18) en zijn vriendin Holly (17) zouden nu ook meegaan. Lisandra werd echter twee dagen voor de wedstrijd uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje mét sleepover. Ze verkoos de party boven de hockeywedstrijd. Buurmeisje Kara (16) vond dit in het geheel niet erg en ging zonder tegensputteren in plaats van Lisandra met ons mee.

Nathalie's vriendin Darcey zou ook bij de ijshockeywedstrijd zijn (haar vader heeft seizoenstickets). Daar verheugden de meiden zich zo over dat ze besloten dat Darcey na afloop van de wedstrijd meteen maar bij ons zou blijven slapen.

Het was dus Nathalie's eerste ijshockeywedstrijd. Gezellig naast mij gezeten zat Nathalie gedurende de eerste periode (een ijshockeywedstrijd heeft 3 perioden) het allemaal eens rustig in zich op te nemen. Toen Darcey vlak nadat de wedstrijd was begonnen Nathalie wenkte, schudde ze dan ook van nee en voegde daar "Later..." aan toe.

Toen Ivan in de pauze tussen de eerste en tweede periode besloot de druk op zijn blaas te verminderen, moedigde ik Nathalie aan om Darcey maar eens op te gaan zoeken.
Tien minuten later ontdekte ik Nathalie en Darcey aan de andere kant van het stadion, stijf achter de penalty box voor de jongens van het thuisteam (zie bovenstaande foto).
Als een hockeyer de fout in gaat (ruw spel, hockeystik te hoog, haken, ellebogen gebruiken, vechten, etc) dan moet ie voor straf 2 minuten lang in de penalty box zitten, bij vechten is dat 5 minuten. De penalty box voor de Cedar Rapids RoughRiders en het gastteam, in dit geval Indiana, zijn naast elkaar gelegen.
Bij een gemiddelde hockeywedstrijd houdt het aantal penalties wel op bij een stuk of 5, maar gisteren waren dat er maarliefst 29! Met leeftijden veriërend van 17 tot 20 is het Cedar Rapids RoughRiders team een vrij jong team. In de 2e en 3e periode kwamen 8 van hen één of meerder keren met een bezwete kop recht voor Nathalie en Darcey zitten, met slechts een glasplaat ertussen.

Toen we terug naar huis reden hoorde ik Darcey aan Nathalie vragen: "Nathalie, what did you like most about the game?" ("Nathalie, wat vond je het leukste van de wedstrijd") "The guys!", was Natahlie's directe antwoord. (Met "The guys!" doelde Nathalie op de hockeyers van de RoughRiders.)
Ach ja, zo is er voor iedereen wel wat te genieten bij een ijshockeywedstrijd...

Als Ella van te voren weet dat ze niet thuis zal zijn rond de tijd dat de kinderen thuis komen van school, laat zij altijd een briefje met details achter op de keukentafel. Omdat Ella en Ewout gisteren zeer waarschijnlijk een fors deel van de middag met de plastische chirurg in het ziekenhuis zouden doorbrengen zou Ewout wel even een briefje voor Ivan, Natahlie en Lisandra schrijven. Ondanks zijn gescheurde bovenlip en de daarmee gepaard gaande pijn zag hij er kennelijk de lol nog wel van in, want hij schreef het volgende briefje:

"Eerste hulp plastische chirurgie voor grotere borsten. Liefs, Mama"

Vandaag tijdens de dagelijkse(!) P.E. (Physical Education = gym) stond er voor Ewout (15) en zijn klasgenoten voetbal op het programma. Toen zich een perfect kopmoment voordeed, dacht Ewout er hetzelfde over als een andere jongen. In een poging de bal te koppen hapte Ewout echter stevig in de schedel van de jongen. Als gevolg van de harde aanvaring ging de jongen knock-out en bleek Ewout's bovenlip een forse scheur opgelopen te hebben. Hevig bloedend spoedde Ewout zich naar het kantoor van de school nurse (de meeste scholen hebben hun eigen fulltime schoolverpleegster), die vervolgens Ella belde met de mededeling dat er een ongelukje was gebeurd tijdens gym en dat Ewout een gezichtswond had die gehecht moest worden.
Toen Ella even later met Ewout bij onze eerste-hulp-dokterspraktijk aankwam zag de dienstdoende dokter het meteen al: dat is iets wat ze in het ziekenhuis moeten repareren.

Ewout, die een gloeiende schurft heeft aan injectienaalden, werd bij de eerste hulp afdeling van het ziekenhuis verwelkomd op een heel bataljon injectiespuiten. Naast een hele serie verdovingen kreeg hij ook nog eens een tetanusprik. Bij het zien van de tetanusspuit had Ewout het echter helemaal gehad en werd ie zelfs kwaad.

Het spierweefsel in z'n lip bleek gescheurd te zijn. Hechtingen in laagjes aan de binnen- en buitenkant van z'n lip waren nodig om de schade weer een beetje te herstellen. Na twintig hechtingen raakte Ella de tel kwijt. Toen de verdovingen na verloop van tijd uitgewerkt begonnen te raken klaagde Ewout over het feit dat hij het hechten voelde. Toen de plastiche chirurg voorstelde om dan maar hier en daar een beetje bij te verdoven krabbelde Ewout al snel weer terug.

Binnen in de lip zitten oplosbare hechtingen. De niet-oplosbare hechtingen aan de buitenkant van de lip moeten er woensdag weer uit.

Al een paar maanden lang is Lisandra (9) geobsedeerd door voetbalshirts. Als het aan haar ligt heeft ze elke dag een voetbalshirt aan. Ella heeft hier en daar de nodige shirts op de kop weten te tikken, en ook ik wist er eentje voor haar te bemachtigen tijdens de laatste caochmeeting. Ze heeft er inmiddels een stuk of zes en wisseld daarmee af. Oh ja, en ze heeft nog geen Oranje Nederlands voetbalshirt... Nu is een kortmouwige voetbalshirtje niet het eerste waar je aan denkt als het buiten vriest dat het kraakt, maar dat kan Lisandra niets schelen. Ook vandaag ging ze weer in een voetbalshirtje naar school. Vandaag had ze een wat simpeler groen voetbalshirt aan. Nog een paar weken en dan begint het voetbalseizoen weer! Vader en dochter staan beide te popelen om weer aan de slag te gaan.

Gebruik makend van een Spaarbeleg-antwoordenvelop had ik besloten om na ruim 11 jaar de slapende Renterekeningen van onze kinderen op te zeggen. In de rechterbovenhoek van de envelop stond 'Geen postzegel nodig'. Hmm, als Spaarbeleg zo'n portvrije envelop naar haar klanten in het buitenland verstuurd, zou dat dan betekenen dat ik die dus ook zonder postzegel zou kunnen versturen vanuit de States?

Tussen de middag maar eens een bezoekje gebracht aan de mailroom beneden in de basement van het AEGON-gebouw. Na uitgelegd te hebben dat 'geen postzegel nodig' Nederlandse was voor 'no postage needed' zagen ze geen reden waarom dat niet zou werken zonder postzegel. Later die middag zouden ze het voorleggen aan de werknemer van de US Postal Service die de mail op zou komen halen.

De volgende dag had ik weer wat te versturen en informeerde ik meteen ook even naar hoe het was afgelopen met m'n 'no postage needed'-envelop. "No postage? No problem!", de postbode had de envelop zonder problemen meegenomen.
Toen ik 's avonds thuis kwam bleken z'n collega's er echter wél problemen mee te hebben. De Spaarbeleg-envelop lag met een 'RETURNED FOR POSTAGE' stempel in onze brievenbus.
Maar goed dat ik m'n retouradres op de envelop had geschreven!

Na vanavond wat aan aan m'n weblog gesleuteld te hebben, is het maken en lezen van comments een stuk verbeterd:

• Als je wilt reageren hoef je niet langer aan te loggen met een Blogger account. Als je onder 'Choose an identity' de 'Other' optie kiest kun je daar je naam en/of websiteadres invullen (beide optioneel).
• De comments poppen nu op in een nieuw window, waarin je nu ook meeteen je comment kwijt kunt.

Als je toch meer van de oude stijl houdt, klik dan op de tijd onder aan de post in plaats van op 'comments'.

Ella gaat elke dag met Tasha wandelen. Tijdens de dagelijkse wandeling van gisteren had Ella Tasha ook even laten rennen door het kleine stukje moeras achterin het park achter ons huis.
Altijd achter haar neus aan rennend vond ze al snel een groot dood mannetjes hert wat dankzij de dooi van de afgelopen dagen bloot was komen te liggen.
Vandaag zijn we samen met Tasha weer even wezen kijken bij het hertenkadaver en heb ik onder andere bovenstaande foto gemaakt.
Gisteren staarden de ogen van het hert Ella nog glazig aan. De dooi van de afgelopen dagen moeten de enorme diepvriesmaaltijd echter gedeeltelijk klaar hebben gemaakt voor consumptie. De smeuïge hertenoogbollen moeter er bij de kraaien lekker ingegaan zijn! Nu waren het slechts twee zwarte holle oogkassen.

Een opstopping van ijsschotsen in de Cedar River had over een lengte van ruim een kilometer gezorgd voor een enorm veld van omhoogstaande schotsen. Komt daar wellicht het spreekwoord 'schots en scheef' vandaan?
De Cedar River stroomt midden door Cedar Rapids en had ter hoogte van de ijsschotsenopstopping voor overstromingen gezorgd omdat het water nergens heen kon. De politie had daarom de weg langs de rivier afgesloten. Daar het 20 jaar geleden was dat een ophoping van ijsschotsen zich in soortgelijke omvang had voorgedaan, waren wij niet de enigen die het natuurspektakel van dichterbij wilden bekijken.
Op bovenstaande foto ligt Lisandra (9) onder een halve meter dikke ijsschots. Als je goed kijkt naar de foto, dan kun je op en tussen de ijsschotsen 'stokjes' ontwaren. Dit zijn dus geen 'stokjes', maar forse boomstammen die de kracht van de ijsschotsen niet konden weerstaan.

Zoals je op de foto kunt zien was Nathalie (13) 'goed' gekleed voor het koude weer (zo rond het vriespunt). De straffe wind maakte het er niet warmer op. Na een uurtje waren Lisandra, Ella en ik dan ook aardig verkleumd en was Nathalie zo goed als onderkoeld.
Onderweg naar huis zijn we gestopt bij een koffieshop (voor de Nederlandse lezers: dat is een "gelegenheid waar men voornamelijk koffie kan drinken"). De koffie, warme chocolade melk en thee deden wonderen.

Op 9 januari 2005 verliep m'n rijbewijs. Vanaf die datum had ik 60 dagen de tijd om 'm te vernieuwen. Dat kan ook op zaterdagen, dus ben ik vanochtend maar weer eens bij het rijbewijzenkantoor langs gereden.
Sinds de WTC-ramp op 11 september 2001 heeft de Amerikaanse regering allerlei zinnige en minder zinnige veiligheidsmaatregelen genomen. Eentje daarvan betreft de geldigheid van Amerikaanse rijbewijzen die verstrekt worden aan buitenlanders. Waar een gewone Iowaan in aanmerking komt voor een rijbewijs met een geldigheid van 5 jaar, moeten wij nu jaarlijks op komen draven om ons rijbewijs te laten vernieuwen. Zodra onze green card rond is, kunnen wij ook weer volstaan met een vernieuwing eens in de 5 jaar.
Een verplichte ogentest maakt deel uit van elke rijbewijsvernieuwing. Je mag zelf weten of je de test met of zonder bril/contactlenzen doet. Ik kon de ogentest twee jaar geleden nog zonder bril doen, maar sinds vorig jaar lukt me dat niet meer. Waarom ik het zonder bril probeer terwijl ik het met bril toch ook prima kan zien? Als je een bril of contactlenzen gebruikt bij het lezen van de nummertjes, dan wordt dat aangetekend op je rijbewijs met een 'B' onder her kopje 'Restrictions'. Dit betekent dat je je achter het stuur niet moet laten betrappen door oom agent als je geen contactlenzen of bril op hebt, omdat hij je dan op de bon zal slingeren. Niet dat ik autorijd zonder m'n bril op, maar toch...
Het rijbewijs wordt ter plekke vervaardigd. Met een digitale camera wordt een foto gemaakt en even later komt je rijbewijs zo uit een grote machine rollen. Het rijbewijs is een plastic kaartje ter grote van een creditcard. Past zo bij al je andere pasjes in je portefeuille, ideaal!

M'n nieuwe rijbewijs is slechts geldig tot 16 augustus 2005. Als ik dan m'n green card nog niet heb, moet ik eerst weer naar Des Moines om een nieuw stempeltje te halen alvorens ik m'n rijbewijs kan laten vernieuwen.

Toen we in oktober 1999 van Curacao naar Amerika verhuisden was Ivan 12 jaar oud. Wat betreft aardrijkskunde en geschiedenis heeft/had hij een flinke achterstand op zijn in Amerika geboren en getogen klasgenoten. Bij hen is immers al van jongsaf de Amerikaanse aardrijkskunde en geschiedenis met de paplepel ingegoten. Terwijl zij leerden over Lincoln en de hoofdsteden van Texas en Alaska, leerde Ivan hoe de voorouders van de Curaçaoenaars als slaven van Afrika naar Curaçao werden gebracht en hoe de Nederlandse Antillen en het Antiliaanse staatsrecht inelkaar zitten. Maar toch, ondanks deze achterstand had Ivan een jaar later van een groep van ruim 180 leerlingen de hoogste gemiddelde score voor Social Studies (een combinatie van aardrijkskunde en geschiedenis)! Volgens Ivan had dit wellicht te maken met het feit dat hij voor deze vakken wat harder had moeten studeren, juist vanwege zijn achterstand.

Voor Math (wiskunde), één van zijn favoriete vakken, stevende Ivan af snel af op een eervolle vermelding. Toen hij in oktober 1999 hier op school begon had hij wat wiskunde betreft een voorsprong. Op Curaçao waren ze veel verder met wiskunde dan dat ze hier in de States waren.

Ivan had zijn eerste semester als fresman op de High School aardig succesvol afgerond. Hij had vijf keer een A+ (komt overeen met 100%, ofwel een 10) en twee keer een A gescoord. Daarmee was hij de beste van 307 medeleerlingen (ook dat wordt op je report vermeld). In eerste instantie begreep Ivan niet waar '1 out of 307' op sloeg. Hij had daarom een mailtje naar de dochter van de dominee, en tevens klasgenoot, gestuurd of zij misschien wist wat dat betekende. Ze stuurde een mailtje terug dat dat betekende dat ie de hoogste score had behaald van alle 307 studenten, maar dat ze wel moest lachen dat iemand die zo hoog scoorde niet begreep wat '1 out of 307' betekende. De dominee's dochter was zelf overingens 8ste geworden.
Tijdens de eerst twee jaren van High School was Ivan dus de beste van 307 studenten. Twee jaar geleden was hij tweede en vorig jaar was hij derde. Ook zijn laatste jaar in High School ziet het er naar uit dat hij als derde gaat eindigen.

In Nederland maakt het eigenlijk niet zoveel uit of je nu 1ste of 100ste bent, zolang je maar slaagt aan het einde van de rit. In de States maakt het echter wel degelijk wat uit. Amerkikaanse universiteiten willen graag dat toppers komen studeren aan hun universiteit en willen daarom graag voor je collegegeld betalen. Sommige universiteiten nemen zelfs kost en inwoning voor hun rekening. Daarbovenop maakt een hoge klassering het een stuk gemakkerlijker om ook nog eens aanvullende beursen los te peuteren bij bedrijven.

Ivan is dol op wiskunde en fysica. Hij leest wiskundeboeken en fysicaboeken als "The Elegant Universe: Superstrings, Hidden Dimensions, and the Quest for the Ultimate Theory" (stond op z'n verlanglijstje voor Santa Claus) voor z'n lol. Voor z'n ACT (een soort staatsexamen) had ie alle wiskundevraagstukken foutloos opgelost, hetgeen vrij uitzonderlijk is.
Volgend schoolseizoen gaat Ivan studeren aan één van Iowa's universiteiten, en gaat hij zoals het er nu uitziet een combinatie van Computer Science en Math studeren.

Vandaag kreeg ik een mailtje met de titel 'Rekenwonder Nolan'. Mijn 5 jaar oude neefje Nolan (geboren in de States, woont sinds kort met zijn ouders en 2 zussen weer in Nederland) blijkt het erg leuk te vinden om sommetjes te maken. Omdat sommetjes onder de 20 geen probleem op leverden voor Nolan, hebben ze hem eens was sommen boven de 100 voorgeschoteld. Op de foto hieronder houdt Nolan trots het resultaat omhoog. Kennelijk is een wiskundeknobbel erfelijk. De opa's en oma's mogen nu uitvechten van wie Nolan en Ivan dit geërfd hebben...

Ivan (18) concludeerde vanochtend dat zijn jeans wijder geworden in de was. Toen Ella zijn broek aan een nader onderzoek onderwierp constateerde ze dat hij haar jeans aan had...

Maandag tot en met donderdag worden mijn collega's en ik geacht om 'business like' gekleed te gaan. Dit komt er op neer dat je in een pantalon en een net shirt op je werk moet verschijnen. Voor mij geen probeem, want ik draag altijd al een pantalon, overhemd en stropdas. Daarmee voldoe ik ruimschoots aan de minimum eisen. Ik ben overigens één van de zeer weinigen die een stropdas draagt.

Als het buiten koud is, wordt bij AEGON de verwarming meestal (te) flink opgestookt. Gevolg is dat je met een trui aan al gauw flink zit te zweten. In de zomer laten ze dan de airconditioning flink draaien en is het vaak te koud is om in een shirt met korte mouwen achter je bureau te zitten. Met een pantalon, overhemd en stropdas is het voor mij echter het hele jaar door comfortabel, of het nu warm of koud is.

Elke vrijdag is een officiële casual day, dan mag je in je lekkerzittende spijkerbroek op kantoor komen. Toen ik in 1999 mijn carrière bij AEGON in Cedar Rapids begon, deed ik daar in eerste instantie niet aan mee omdat ik me lekker voel in m'n pantalon, overhemd en stroppie (wat ook de verplichte werkkleding bij ENNIA Caribe op Curacao was). Nadat een collega 8 weken achter elkaar aan had gedrongen om toch echt op vrijdag in spijkerbroek op het werk te verschijnen, heb ik toegegeven en ga ik sindsdien op vrijdagen ook casual gekleed naar m'n werk. Mijn Amerikaanse collega's zijn zo dol op hun spijkerbroek, dat ze er gerust een dollar voor over hebben om 'm ook op een doordeweekse dag te mogen dragen. Regelmatig worden bij AEGON fondsen geworven voor goede doelen. Een maandag, dinsdag, woensdag of donderdag wordt dan aangewezen als 'Jeans Day'. Op die dag mag je dan je jeans dragen, mits je een dollar voor het goede doel betaald bij de portier. Dergelijke acties leveren over het algemeen zo rond de 1.000 dollar op in één dag. Ook gebruikt het AEGON-management Jeans Days wel eens om het personeel te belonen voor hun inzet.

Op onze afdeling kennen we het fenomeen 'Jeans Day coupon'. Jeans Day coupons worden soms uitgedeeld als er wat te vieren valt, als prijs voor winnaars van kook- of bakcompetities zoals bijvoorbeeld de Super Bowl Chili Cook Off, of als te veilen items op onze kwartaalijkse IT veiling. Een Jeans Day coupon kun je gebruiken als je op een maandag, dinsdag, woensdag of donderdag graag in je spijkerbroek naar het werk wilt komen. Van te voren met je manager afstemmen wordt wel op prijs gesteld.

Afgelopen vrijdag zou een groep agenten ons kantoor bezoeken die mogelijk in de toekomst AEGON-produkten gaan verkopen. Dit werd twee weken geleden al aangekondigd in een email. In de email werd uitdrukkelijk verzocht om 'business like' en dus niet in spijkerbroek op het werk te verschijnen. Zoals gebruikelijk veroorzaakte de email hier en daar weer gemopper.
Op donderdag kregen we van onze afdelingssecretaresse voor de zekerheid nogeens onderstaande email (ja, de secretaresse is altijd erg creatief met kleurtjes, in een poging de boodschap nóg duidelijker over te doen komen):

To: AFP-CR ITS Staff CR
Subject: REMINDER from Management
Importance: High

ABSOLUTELY, POSITIVELY, NO JEANS TOMORROW!!! COUPONS WILL NOT BE APPROVED.

Vandaag, Valentijnsdag, was 'Treat Day' (één dag per maand wordt door een elke keer wisselend deel van de afdeling allerlei tractaties verzorgd voor de rest van de afdeling). Als bonus was de Treat Day ook tot Jeans Day gebombardeerd. Het kon niet op! Onderstaande email werd afgelopen vrijdag verstuurd om ons daaraan te herinneren.

To: AFP-CR ITS Staff CR
Subject: And yet another reminder......
Importance: High
Monday, February 14th is the February "Treat Day" and also a scheduled jeans day for ITS. ; )

Zoals beloofd...
Ik ontving zojuist een emailtje met Sock Hop foto's van de ouders van Rachel (9), het vriendinnetje van Lisandra (9) waarmee ze vrijdagavond naar de Sock Hop was geweest.

Na afloop van de Sock Hop was Rachel overigens bij ons blijven slapen. Slapen is echter een groot woord, want dat hebben ze niet gedaan tot ergens na middernacht.

Ewout (15) had vandaag zijn laatste worsteltoernooi van dit worstelseizoen. De schoolbus van het worstelteam zou vanochtend om 6:30 uur van school naar Iowa City vertrekken, dus moest hij er op zijn vrije zaterdagmorgen vroeg uit. Ella bood aan om Ewout om 6 uur naar school te brengen, dus kon ik lekker blijven uitslapen.

Toen Ivan (18) gisteravondlaat thuiskwam van de Sweetheart Dance, melde hij tussen neus en lippen: "Oh ja, en morgen heb ik ook een wiskundecompetitie. De bus vertrekt 's morgens om 7 uur. Kan iemand me morgenochtend rond kwart voor zeven even naar school brengen?" Hij kreeg de keuze tussen lopen of meerijden met de taxi van 6 uur. Hij koos voor het laatste.
De wiskundecompetitie was voor Ivan erg goed verlopen. Met zijn prestaties had hij zich gekwalificeerd voor de wiskundekampioenschappen voor de staat Iowa.

Voor het geval je wilt zien of jezelf ook kwalificeerd voor de Iowa State Math Championships heb ik hieronder 3 van de 50 vraagstukken die Ivan vandaag op moest lossen opgenomen.

1. What is the coefficient of the x⁹y⁸z³ term in the expansion of (x³/5 + y² + z/3)¹⁰?
A) Does not exist.
B) 4200
C) 175/18
D) 7/90
E) None of these.

2. Assume that the Earth is a perfect sphere of radius 7,973 miles and I am standing at the top of a tower that's 100 miles tall. How far (alond the surface of the Earth, to the nearest mile) could I see in any one direction?
A) 1242
B) 1250
C) 1256
D) 1267
E) None of these.

3. What is the sum of the first 55 terms of this sequence: 1, 2, 2, 3, 3, 3, 4, 4, 4, 4, 5, ... ?
A) 275
B) 285
C) 385
D) 506
E) None of these.

Op de High School van Ivan (18) en Ewout (15) onderwerpt een aan school geliëerde club de leerlingen jaarlijks aan een lijst van 36 multiple-choice vragen. De antwoorden op de vragen worden ingevoerd in een computer en vervolgens worden de antwoorden van iedere leerling vergeleken met die van de andere leerlingen. Voor een dollar kun je een uitdraai krijgen van de top-15 meisjes en top-15 jongens waar jij de meeste overeenkomsten mee hebt. Een percentage achter elke naam geeft aan hoeveel procent ze met je overeenkomen.
Je moet je overigens niet te veel voorstellen bij de vragen van de enquete, daar het geheel bedoeld is voor de fun en niet zozeer als een huwelijksbureau-service.
Enkele dagen nadat de resultaten van de enquete uitkomen wordt dan vervolgens de Sweetheart Dance gehouden in de gym van de school. Ga je met iemand naar de dance die voorkomt in je top-15, dan krijg je een dollar korting op je toegangskaartje. Ivan's vriendinnetje Holly stond nummer één in zijn top-15, dus hij had z'n dollar weer gemakkelijk terugverdient.
De Sweetheart Dance was gisteravond. Ivan ging er met Holly naar toe. Ewout had er niet zoveel zin in en bleef dus thuis.

Op de Elementary School van Lisandra (9) hadden ze gisteravond hun jaarlijkse Sock Hop, een dance in jaren 60 stijl. De lagere school jeugd komt dan allemaal opdraven in jaren 60 kleren. Foto's houd je nog tegoed.

Sinds vorig jaar zijn wij officieel 'permanent residents' van de United States. Omdat de bijbehorende 'green card' nog even op zich zou laten wachten, moesten we in ruil voor een vingerafdruk een stempel voor in ons paspoort op komen halen die als tijdelijk bewijs zou dienen voor onze nieuwe status.
Op 16 augustus van het afgelopen jaar, alweer een halfjaar geleden, moesten we speciaal voor dat stempeltje helemaal naar Milwaukee in Wisconsin. Dat is 500 kilometer ten noord-oosten van Cedar Rapids. Vergelijkbaar met een ritje van Utrecht naar Parijs.
Enkele maanden geleden verliepen de paspoorten van onze kids, en daarmee ook de stempeltjes. Eind november hebben we hun paspoorten laten verlengen bij de 'dichtsbijzijnde' Nederlandse ambassade of consulaat, wat voor ons het Nederlandse consulaat in Chicago was. Een ritje van ruim 400 kilometer.

Bij het kantoor van de Amerikaanse Immigratiedienst in Milwaukee had de dame achter het loket gezegd dat we voor het vernieuwen van de stempeltjes ook terecht konden in het slechts 212 kilometer bij Cedar Rapids vandaan gelegen Des Moines. In Des Moines bevind zich het dichtsbijzijnde kantoor van de Amerikaanse Immigratiedienst, waar we al diverse malen geweest zijn. Voor het vernieuwen van de stempeltjes zouden de kinderen niet persoonlijk aanwezig hoeven te zijn.

Voor zijn inschrijving bij universiteiten heeft Ivan (18) een kopie van zijn green card (die ie dus nog niet heeft) of een kopie van een geldig paspoort (heeft ie) met een geldig stempeltje van de Immigratiedienst (had is dus nog niet) nodig.

Met de afgelopen tijd doorgevoerde veranderingen bij de Amerikaanse Immigratiedienst is het niet meer mogelijk om zomaar contact op te nemen met één van de vele (bij)kantoren van de Immigratiedienst. Alles gaat nu via het hoofdkantoor. De teledesk is echter niet bemand/bevrouwd met de meest heldere lichten. Het eerste licht deed nog een poging helder te schijnen, maar ging daar hopeloos mee de mist in. Aan de andere kant van de lijn was de verbazing groot dat ik nog steeds m'n green card nog niet had ontvangen. Toen ik uitlegde dat men een halfjaar eerder in Milwaukee had gezegd dat ze daar een gigantische achterstand hadden, werd mij gevraagd naar een aantal documenten waar ik niet (meer) over beschikte. Dit was voor de immigratie-officier voldoende om te concluderen dat ze niet wisten waar ze in Milwaukee mee bezig waren. De informatie dat bij het vernieuwen van stempels de kinderen niet persoonlijk aanwezig hoeven te zijn was dan ook absoluut niet waar. De kinderen moesten wel degelijk persoonlijk aanwezig zijn om een nieuw stempel te krijgen in hun nieuwe paspoorten. Toen ik even later een andere immigratie-officier aan de lijn had kreeg ik echter weer te horen dat de kids helemaal niet mee hoefden.
In de dagen erna heb ik nog met een aantal immigratie-officieren gesproken, maar de meest kundige van het stel (althans, zo kwam hij over) verzekerede mij dat ik toch absoluut met mijn hele kroost op moest komen draven in Des Moines.

Gewoon binnenlopen bij Des Moines hoorde sinds de veranderingen ook niet meer tot de opties. Nee, via een website moest je nu een afspraak maken. Het systeem is uiteraard ze flexibel als een loden deur. Twee weken geleden kon ik een afspraak krijgen voor niet eerder dan gisteren om half tien 's ochtends.

Gisteren had ik dus een vrije dag genomen, en ook de kids moesten een dag vrij nemen van school. De dag ervoor had het weer eens gesneeuwd. Dan blijken er toch weer van die idioten te zijn die al hun hele leven in Iowa wonen en nog steeds niet weten wat er met de wegen gebeurt als dat witte spul met bakken vol naar beneden komt. Toen wij naar Des Moines reden lagen er nog zo'n 20 auto's hier en daar in de greppel langs de weg.

Aan het loket in Des Moines werden we geholpen door een nieuwe werknemer van de Immigratiedienst die werd bijgestaan door maarliefst twee ervaren immigratie-dames. Na vol bewondering het nieuwe Nederlande paspoorten bekeken en bevoeld te hebben, vonden ze al snel de verlopen stempeltjes in de oude paspoorten. "Milwaukee? Why in Gods name did you go all the way to Milwaukee?" ("Milwaukee? Waarom ben je in God's naam helemaal naar Milwaukee gegaan?"). Nadat ik uitgelegd had dat ikzelf, AEGON én AEGON's advocaten hemel en aarde hadden bewogen om het stempeltje in Des Moines te mogen halen, maar we toch persee naar Milwaukee moesten, werd dat van de hand gedaan als 'ridiculous' ('belachelijk'). We hadden dat dus ook in Des Moines kunnen laten doen.
Ook meteen maar even gevraagd hoe dat nou zat met het persoonlijk aanwezig zijn van de kids. Een "Who said that?" ("Wie zei dat?") was voor mij al genoeg, maar de dame voegde daar meteen aan toe dat ze alleen de paspoorten nodig hadden en het hun geen reet uitmaakte wie met de paspoorten bij hun aan het loket kwam.

Een halfuurtje later keerden we alweer huiswaarts. Toen we Cedar Rapids binnen reden was het rond lunchtijd en leek een bezoek aan de Flying Wienie een errug goed idee! Als je in Cedar Rapids een echt goeie HOTDOG wilt eten, dan moet je naar de Flying Wienie. De Flying Wienie is gevesitigd in een voormalige garage/bezinestation (zie ook de archieffoto hieronder). Op het dak staat een vliegtuig en ook binnen hebben ze allerlei vliegattributen hangen en staan. Zo hangt er boven het keukengedeelte een ultra-light vliegtuigje.

Bij het bestellen noteren ze je voornaam. Als je bestelling klaar is roepen ze je voornaam door de zaak. De 'Hotdog Chicago Style' ging er weer lekker in.

Om 1 uur waren we weer thuis. Zowel Ivan (18) als Ewout (15) wilden beide nog naar school. Nathalie (13) en Lisandra (9) dachten daar echter heel anders over. Naar school? Echt niet! Uiteraard respecteren we de weloverwogen keuzes van onze kinderen (voor deze ene keer), en zo bracht Ella even later Ivan en Ewout naar school en genoten Nathalie en Lisandra van een onverwachts middagje vrij.

De meeste lezers van het Rook USA weblog weten wel hoe ze een comment achter kunnen laten bij een posting. Hoe doe je dat echter als je de postings niet op je PC leest, maar in geprinte vorm aangeleverd krijgt? Dan kun je niet even onder aan de posting op '2 comments' klikken als je je ei graag kwijt wilt. Je mogelijkheden zijn al helemaal gelimiteerd als je het hele computergebeuren maar liever aan iemand anders over laat.
Tja, wat doe je dan?
Mij moeder (hallo Ma!) heeft daar een oplossing voor. Ze schrijft gewoon een briefje, die mijn vader vervolgens scant en naar me emailt. Vandaag ontving ik een briefje met comments op ondere andere de ski-avonturen, Groundhog Day en de Super Bowl Chili Cook Off.

Op verzoek van CasaSpider, een kakelverse foto van een aantal van mijn eigen creaties.

Hoe maak je uit een blokje hout een racemonster?
Jaarlijks wordt ik begin februari met één of meerdere blokjes hout en deze vraag geconfronteerd. Je weet het dan wel: de Pinewood Derby Races zitten er weer aan te komen! Ivan (18) en Ewout (15) hebben deze periode allang achter zich gelaten, maar Nathalie (13) en Lisandra (9) zitten er nog midden in.
Afgelopen woensdag kregen ze beide een blokje hout van 18 x 3½ x 4½ centimeter (L x H x B) mee naar huis, een setje van 2 asjes, 4 wieltjes en 4 schroefjes om de wielen mee vast te schroeven in de asjes. In het blokje zijn reeds twee gleuven voorgefreesd waar de asjes in gelijmd moet worden. De autootjes moeten het doen zonder aandrijfmechanisme. Races worden gehouden op banen waarvan de start een meter of 2 hoger ligt. Alle aandrijving moet dus uit de zwaartekracht komen.

Voor de jongens golden altijd zeer strenge regels die strikt opgevolgd moeten worden. Om er even een paar te noemen:

• De car moet worden geconstrueerd uit de uitgereikte set (blokje, 2 asjes, 4 wielen en 4 schroefjes). Geen plastic onderdelen, extra hout, stickers, glitter verf of vloeibaar hout (behalve een papje van lijm en het zaagsel van je houtblokje) mogen worden gebruikt.
• Wielbasis en assen mogen niet worden veranderd.
• Cars mogen niet breder dan 3 inch (7,5 centimeter) en niet langer dan 10 inch worden gemaakt (25 centimeter).
• De cars mogen niet zwaarder zijn dan 8 ounces. Om dit gewicht zo dicht mogelijk te benaderen (want hoe zwaarder, hoe sneller) wordt de onderkant van de auto uitgeboord en gevuld met lood.
• Cars van vorige jaren worden niet toegelaten.
• De constructie van de car moet een Father-Son project zijn. etc. etc.

Kortom, wees creatief met je blokje hout.
Omdat de autootjes van de meisjes verder niet meedoen aan regionale wedstrijden, wordt het bij hen niet zo nauw genomen met de regels. Ook al is het maken van een Pinewood Derby autotootje een Father-Son of Father-Daughter project, komt met name het constructieve gedeelte van het project op de schouders van de father terecht.
Er zijn prijzen voor de snelste karretjes en voor de mooiste vehikeltjes.

Pinewood Derby Races is een veel beoefende hobby overal in Amerika. Het is daarom ook gemakkelijk om vanalles over de autootjes op het internet te vinden. Er zijn allerlei tips en tricks te vinden en zelfs complete wetenschappelijke verhandelingen over hoe je het houtblokje om kunt toveren in het snelste racemonster ooit. Op andere websites worden deze adviezen vervolgens als onzin de grond ingeboord. Het komt er eigenlijk op neer dat je gewoon een hoop geluk moet hebben om in de categorie 'speed' de eerste prijs in de wacht te slepen. Vandaar dat wij altijd maar wat meer aandacht besteden aan het uiterlijk. Dat is de laatste 5 jaar aardig gelukt, want tot nu toe zijn we nog elk jaar één of meerdere keren in de schoonheidsprijzen gevallen. Daarnaast hebben 3 van de 11 karretjes een snelheidsprijs in de wacht gesleept.

Omdat de vele uren die papa elk jaar weer in de Pinewood Derby autootjes steekt in de meeste gevallen een prijs in de categorie 'appearance' oplevert, zijn de verwachtingen bij beide dochters ook dit jaar weer erg hooggespannen.

Volgende week woensdag moet de vorm van de autootjes klaar zijn, en moeten ze ingeleverd worden zoadt ze met het aanbrengen van lood op het juiste gewicht gebracht kunnen worden. Twee weken later krijg je ze dan weer terug. Daarna heb je nog twee weken de tijd voor de finishing touch (super glad schuren, verven, lakken). Op 16 maart zijn de races. Voorafgaand aan de races worden de autootjes op uiterlijk beoordeeld.

Onderstaande autootjes zijn voorbeelden van inzendingen voor de regionale wedstrijden van 2003. Deze autootjes zijn dus allemaal gemaakt uit dat ene blokje hout!

Vannacht had het weer eens geijzeld. Vanochtend waren de wegen niet echt glad meer, maar de voetpaden nog wel.
Toen ik vanmorgen achteruit de garage uit kwam rijden, zag ik nog net hoe het dik ingepakte 6-jarige schuintegenoverbuurjochie in een drafje de weg overstak. Eenmaal aan de overkant zette het jochie zijn drafje onverdroten voort. Om bij de schoolbushalte voor ons huis te komen moest hij nu een bocht gaan maken op het spiegelgladde voetpad... Zijn benen zwiepten zijwaarts onder zijn lijfje vandaan, en een fractie later smakte hij op zijn zij tegen het beton. Een zeer koddig gezicht om zo'n dik ingepakt ventje met puntmuts op onderuit te zien gaan.
Toen ik zag dat het buurjochie de val overleeft had en beduust weer overeind krabbelde kon ik m'n lachen niet langer onderdrukken. Ha, ha, ha, wat was dat onzettend grappig zeg!

De Super Bowl, en dan praten we over football, is één van de grootste evenementen van het jaar. Negen van de tien best bekeken TV-programma's ooit zijn uitzendingen van de Super Bowl. De Super Bowl wordt uitgezonden in 182 landen (dat is meer dan 88% van alle landen in de wereld) en kluistert alleen in al in Amerika 130 miljoen kijkers aan de TV. Wereldwijd kijkt ongeveer een miljard(!) mensen naar de Super Bowl! Om een reclameboodschap van 30 seconden tijdens de Super Bowl uit te mogen zenden, moest dit jaar 2,4 miljoen dollar neergeteld worden. Een nieuw record. Veel mensen kijken naar de Super Bowl, niet vanwege het football, maar alleen maar vanwege de reclames. Traditioneel brengen veel grote bedrijven hun nieuwe TV-reclames uit tijdens de Super Bowl. Vaak zitten er erg goeie (lees: 'grappige') reclames tussen. Waar je gewoonlijk tijdens de reclame even een plas gaat doen of wat te eten uit de keuken gaat halen, blijf je tijdens de 4 uur durende Super Bowl-uitzending aan de buis gekluisterd: je wilt niets van de football-wedstrijd missen maar ook beslist niets van de reclames.

Lisandra (9) vroeg een aantal weken geleden al wanneer de Super Bowl zou zijn. Verbaasd vroeg ik haar of zij dan van football hield. "Oh, I was just wondering if we were going to do snacks and stuff again..." Slechts één keer per jaar slaan we het avondeten over, en dat is op Super Bowl Sunday. In plaats van een maaltijd worden er elk halfuur (warme) snacks aangerukt. Lisandra wist zich dat nog goed te herinneren en verheugde zich er alweer helemaal op.

De 39ste editie van de Super Bowl werd dit jaar gespeeld in het Alltel Stadium in Jacksonville, Florida. Met 78.125 toeschouwers in het stadion levert dat alleen al aan toegangskaartjes meer dan 30 miljoen dollar op.

Voorafgaand aan een Super Bowl en ook tijdens de rust komt er altijd een heel peleton top-artiesten opdraven om enkele hits ten gehore te brengen. Het optreden tijdens de rust werd vorig jaar verzorgd door Janet Jackson (de zus van Michael Jackson) en Justin Timberlake. Op het moment dat Justin Timberlake de laatste regel van zijn hit zong - "I'm gonna have you naked by the end of this song" (= "ik zal je naakt krijgen aan het einde van dit liedje") - greep hij met zijn linkerhand naar het bovenstukje van Janet Jackson's rechter borst er rukte het af. Voor het aanzien van miljoenen families bestaande uit vieze ouwe mannetjes tot jonge onbedorven kindertjes stond Janet Jackson daar met één blote tiet waarvan de tepel slechts werd bedekt door een metalen zonnetje. De camera werd snel weggedraaid, maar in die ene seconde was het kwaad natuurlijk al geschied. Heel Amerika op z'n kop omdat er bloot op was tijdens een TV-uitzending waar iedereen met z'n hele familie naar zit te kijken. Janet Jackson en Justin Timberlake beweerden dat het 'per ongeluk' (ja ja) was gegaan, en de blote borst te wijten was een een 'wardrobe malfunction' ('kledingstoring'). Het TV-station dat de Super Bowl uitzond heeft later een boete van $550.000 moeten betalen vanwege het tiet-incident. Sindsdien worden vrijwel alle live TV-uitzendingen uitgezonden met een vertraging van 5 seconden.
Vanavond werd geen enkel risico genomen, en hadden ze Sir Paul McCartney op laten draven om tijdens de rust de muziek te laten verzorgen.

Op Thanksgiving na, wordt er op Super Bowl Zondag meer gegeten dan op welke dag van het jaar dan ook en zit Amerika dus massaal voor de buis. De Super Bowl is de finale van de populairste sport van de States en ging dit jaar tussen de New England Patriots en de Philadelphia Eagles. Het maakte mij geen bibs uit wie er ging winnen, ik wilde gewoon een goeie pot football zien. Voor mij is een goeie pot football een wedstrijd waarin er veel gepasst en vooral veel gescoord wordt. Daarbij is het voor mij belangrijk dat het spannend blijft, en dit wordt met name bereikt als dan weer het ene en dan weer het ander team op voorsprong staat. Ik kwam vanavond redelijk goed aan m'n trekken. De Patriots wonnen een spannende wedstrijd met 24-21.

Wetende dat er in geen ander land ter wereld football wordt gespeeld op het niveau als hier in Amerika gespeeld wordt, worden de winnaars van de Super Bowl voor het gemak maar wereldkampioen genoemd. Ik geef toe dat het een beetje arogant klinkt, maar ik zou wel eens willen zien wat er bijvoorbeeld overblijft van de Amsterdam Crusaders nadat een team als de Patriots er overheen is gewalst.

Traditioneel vieren de spelers de winst van een kampioenschap met het leegkieperen van een emmer met overgebleven drinken over het hoofd van de coach.

Eén van de AEGON directuren nodigt ons jaarlijks uit om mee te gaan naar het gala van de hartstichting en/of het gala van de kankerstichting. Voor vanavond waren we uitgenodigd voor het gala van de hartstichting onder de titel "2005 Paint The Town Red Gala". TV-nieuws beroemdheden Dave Benton en Tifany O'Donnell waren de gastheer en gastvrouw voor de avond.

De gala-avond wordt jaarlijks georganiseerd om geld in te zamelen voor de Amerikaanse hartstichting. Paul en zijn vrouw hadden twee tafels gereserveerd voor het goede doel á $2500 per tafel. Om niet tegen 16 lege stoelen aan te hoeven kijken hadden ze vrienden uitgenodigd om aan te komen zitten (waaronder wij dus). Galajurk en smoking waren verplicht.
Het jaarlijkse gala wordt dus georganiseerd om fondsen te werven voor de hartstichting. Enerzijds worden fondsen verkregen van sponsors en uit de verkoop van entreekaartjes. Anderzijds komt een groot deel van de pegels uit de opbrengst van de veilingen die tijdens de gala-avond worden gehouden.
Naast een live auction was er ook een silent auction. Op tafels waren door sponsors geschonken artikelen uitgestald, met bij elk artikel een kaart waar je op kon invullen hoeveel je voor het betreffende artikel wilde betalen. Iemand anders kon daar dan weer overheen bieden. Dit bieden ging de hele avond door. Bij sluitingstijd moest je alle artikelen afrekenen en meenemen waarop je de hoogste bieder was. Zo werden er schilderijen, vakanties, aardewerk, serviesgoed, een vlag die op het Witte Huis heeft gewapperd (met echtheidscertificaat), door Jessica Simpson gesigneerde schoenen, diverse door sportsterren gisigneerde artikelen, schoonheidsbehandelingen, etc aangeboden. Niet alleen artikelen, maar ook tegoedbonnen lagen als te veilen items op de tafels uitgestald. Op de kaart van elk artikel/item stond aangeven wat de waarde was en ook wat het minimum bod moest zijn. Zo lag er bijvoorbeeld een tegoedbon van $500 voor een plaatselijk tuiniersbedrijf. Het minimum bod hiervoor was op $250 gesteld.
Op het gala was zo ongeveer de hele high society van Cedar Rapids vertegenwoordigd, laten we zeggen: mensen met geld, veel geld (ons dan even niet meegerekend). Je zou dan verwachten dat als deze rijke stinkerds naar een liefdadigheidsbal komen ze het ook even breed laten hangen en dat er dus flink (over)gebonden zou gaan worden op de door de sponsors geschonken waar. Het is immers voor een goed doel, niet waar? Maar wat denk je? Wordt er hier en daar dus gewoon geboden met minimum bedragen, of te wel $250 voor de eerder genoemde toegoedbon van $500! Zo zaggen we aan het einde van de avond dat heel veel goederen voor een bedrag dat onder de werkelijke waarde lag de deur uit gingen. Dit jaar waren er echter aanmerkelijk meer artikelen waar meer voor geboden werd dan de waarde van het betreffende artikel.

Op de gala-avond werden ook 150 loterij-tickets verkocht voor een Panasonic 42 inch HDTV plasma televisie. Voor $100 kreeg je een afstandsbediening. Als je daarmee de TV aan kreeg, dan kon je 'm mee naar huis nemen. Wij namen slechts de afstandsbediening en het gevoel dat het in ieder geval voor een goed doel was mee naar huis...

Foto's van vanavond heb ik niet (Ella: "we hoeven niet elke keer op de foto"), dus moeten jullie het doen met archief foto's van eerdere gala's. Ella had een glimmende Charlston-achtige jurk aan en ik had dezelfde smoking aan als op de linkse foto.

Bij ons op de IT-afdeling hebben we regelmatig kook- of bakcompetities. De 65 man tellende afdeling wordt dan in een aantal teams verdeeld die elk rond een bepaald thema zo goed mogelijk voor de dag proberen te komen met kooksels en baksels. Nadat de prestaties beoordeeld zijn door een gelegenheidsjury (bijvoorbeeld het personeel van de mailroom, de directie of de onderhoudsploeg) mogen we de hoogstandjes van onze IT-collega's en onszelf opeten. De ene keer mag er maar één pan/schotel per team worden klaargemaakt, terwijl een andere keer je een hele tafel vol mag bereiden. Vaak maakt de presentatie deel uit van de beoordeling en wordt (letterlijk) alles uit de kast gehaald om de handel mooi te versieren. Vaak worden kosten nog moeiten gespaard.

Voor vandaag was een Super Bowl Chili Cook Off gepland. Dit keer waren we opgedeeld in 8 teams en mocht elk team met slechts één pan Chili meedoen aan de competitie.
De Chili Cook Off heette overigens de Super Bowl Chili Cook Off, omdat zondag de Super Bowl - de moeder van alle sportwedstrijden - wordt gehouden. De grote finale van het American football, maar misschien later meer daarover.
Grote stapels kleine plastic bakjes zijn altijd beschikbaar voor het proeven. Zo kun je een klein beetje proeven, daarna het bakje weggooien, om vervolgens het volgende gerecht te proeven. Als je alles geproefd hebt kun je vervolgens een grote bak vol nemen van je favoriet.
Al proevend heb ik vandaag mijn buikje rond gegeten. Een grote bak van mijn favoriet ging er gewoon niet meer in. Er zaten een paar verrekte goeie chili's bij!
Een andere afdeling die we hadden uitgenodigd om chili mee te komen eten (we hebben toch altijd méééér dan genoeg) had voor heerlijke desserts gezorgd. Yes!

Gerechten als bijvoorbeeld chili worden door Amerikanen vrijwel allemaal bereid in een crockpot. 's Morgens vroeg doe je alle ingrediënten voor een stoofpot of bijvoorbeeld je chili in de crockpot en 's savonds om 6 uur is het eten dan klaar. Je kunt een gerecht ook in kortere tijd klaar laten koken, maar dan moet je de crockpot op high zetten in plaats van op low.
Voor het geval je niet weet wat een crockpot is, heb ik hiernaast een fotootje van een crockpot opgenomen. Een crockpot bestaat uit een metalen buitenpot en meestal een geglazuurde aardewerken binnenpot. De buitenpot verwarmd de binnenpot electrisch. Je kunt een crockpot als een warmhoudpot gebruiken voor bijvoorbeeld saus, maar de meeste mensen gebruiken 'm voor het langzaam koken van gerechten. Je gooit alle benodigde ingrediënten in de pan en laat 'm vervolgens een halve en soms zelfs een hele dag aan staan. Geen omkijken naar.

Verbaasd, verbijsterd en zeer verontwaardigd was ik eerder deze week toen ik in de internet-editie van de Telegraaf las dat een aantal Nederlandse scholen leerlingen verbied om Nederlandse vlaggen op hun tassen of kleren te dragen. Nu ben ik alleen nog maar zeer verontwaardigd en vind ik het tijd om dat ook met jullie te delen.

Het Cals College in IJsselstein adviseerde twee jongens de Nederlandse driekleur van hun schooltas te verwijderen, omdat het provocerend kon overkomen aan het adres van vooral de Marokkaanse medeleerlingen. Het Groene Hart Lyceum in Alphen aan den Rijn dreigt zelfs met schorsing als leerlingen het toch wagen met kleding en tassen met vlaggetjes aan te komen.
Tussen de regels door werd ook nog even gemeld dat "menig patriot het gisteren (1/31/2005 red.) niet aandurfde de vlag voor de verjaardag van koningin Beatrix uit te hangen, uit angst om daarmee andere bevolkingsgroepen te discrimineren".

Ronduit belachelijk! Waar gaat het heen met een land waar de helft van de bevolking de vlag van hun eigen land niet eens meer duft te vertonen, en waar de andere helft verboden wordt nog langer met hun vlag voor de dag te komen? Het is van de ratten besnuffeld, de wereld op z'n kop!
Gaat Nederland op weg naar vlagloze Koninginnedagen? Of moeten alle rood-wit-blauwe vlaggen vervangen worden door bijvoorbeeld de vlag van de Europese Unie of misschien de vlag van het Rode Kruis? Alle vlaggen vervangen door witte vlaggen is geen optie, omdat dit op het slagveld wellicht verwarrend zou kunnen zijn.

Nee, wat dat betreft is het hier in de States juist het omgekeerde. Geen kans wordt onbenut gelaten om met de Stars and Stripes voor de dag te komen. Je kunt het niet zo gek verzinnen of je kunt het wel krijgen met een Amerikaanse vlag erop.

Bij aanvang van elk sportevenment gaat het hele publiek staan, gaan de petten af, en wordt het Amerikaanse volkslied uit volle borst meegezongen. Sinds de terroristiche aanslagen van 9/11 is het Amerikaanse patriottisme alleen nog maar sterker geworden.

Een paar jaar geleden was ik één van de vele versies van de Star Spangled Banner aan het downloaden om op een CD te branden. Lisandra (toen nog een jaar of 6) zat schuin achter mij aan de eettafel te tekenen. Toen ze de eerste tonen van het volklied hoorde legde ze in een reflex haar rechter hand op haar hart. Toen ze in een volgend moment zich realiseerde dat ze niet op school was ging ze weer onverstoorbaar verder met haar kunstwerk.

Op scholen wordt elke maandag door al de leerlingen trouw gezworen aan de Amerikaanse vlag. Tijdens het voorlezen van de pledge staan alle leerlingen op met hun rechterhand op hun hart.

Mijn Nederlandse vlag hangt in de SportZone (waar ik elke woensdag indoor soccer speel) trots naast de Amerikaanse vlag. Andere buitenlanders worden nog steeds aangemoedigd om de vlag van hun vaderland me te nemen. Inmiddels hangen er al 10 verschillende vlaggen.

Oranje boven! Leve de Koningin! Hup Holland Hup!
Oeps, ik hoop niet dat ik nu iemand heb gekwetst met het uiten van zoveel vaderlandsliefde.

Stel je voor, straks moet ik nog de Amerkaanse vlag die boven m'n weblog wappert verwijderen...

Jaarlijks is 2 februari Groundhog Day. Een Groundhog is een grondeekhoorn die wel wat weg heeft van een grote cavia. Groundhog Day is een populaire Amerikaanse traditie. Twee februari is de dag dat de Groundhog uit zijn hol komt na een lange winterslaap op zoek naar zijn schaduw. Als hij zijn schaduw ziet (= de zon schijnt) beschouwt ie dit als een teken dat er nog eens 6 weken van slecht winterweer aan zit te komen en kruipt ie weer snel in zijn hol. Als het een bewolkte dag is, en hij zijn schaduw dus niet ziet, beschouwd hij dit als het begin van het voorjaar en blijft hij boven de grond. De beroemdste Groundhog heet Phil uit Pennsylvania in Punxsutawney (hij is in 1995 zelfs in de Oprah Winfrey show geweest). Camera ploegen en ongeveer 30.000 mensen trekken jaarlijks op 2 februari naar het dorpje Punxsutawney om daar met eigen ogen te aanschouwen of Phil z'n schaduw ziet of niet. Op deze manier wordt vervolgens het weer voorspeld. Sinds 1887 schijnt Phil er nog nooit naast gezeten te hebben!
Phil zag vanochtend z'n schaduw, hetgeen betekend dat we nog 6 weken winterweer voor de boeg hebben!
Volgend jaar toch maar eens met een jachtgeweer klaar gaan liggen en 'm zijn koppie eraf schieten zodra ie dat boven z'n hol uitsteekt...

Ik heb vandaag gras gezien!
Meer dan 5 weken heeft het verscholen gelegen onder een pak sneeuw, maar de dooi van de afgelopen dagen heeft genoeg sneeuw doen smelten om hier en daar gras bloot te leggen. Tjonge jonge, wat verlang ik naar het voorjaar zeg!
Laten we echter niet te vroeg juichen, want morgen is het Groundhog Day. Als dat rotbeest morgen ontwaakt uit zijn winterslaap en zijn schaduw ziet als ie uit z'n hol komt dan kunnen we rekenen op nog eens 6 weken winters weer.