Rook USA

Sinds vorig jaar zijn wij officieel 'permanent residents' van de United States. Omdat de bijbehorende 'green card' nog even op zich zou laten wachten, moesten we in ruil voor een vingerafdruk een stempel voor in ons paspoort op komen halen die als tijdelijk bewijs zou dienen voor onze nieuwe status.
Op 16 augustus van het afgelopen jaar, alweer een halfjaar geleden, moesten we speciaal voor dat stempeltje helemaal naar Milwaukee in Wisconsin. Dat is 500 kilometer ten noord-oosten van Cedar Rapids. Vergelijkbaar met een ritje van Utrecht naar Parijs.
Enkele maanden geleden verliepen de paspoorten van onze kids, en daarmee ook de stempeltjes. Eind november hebben we hun paspoorten laten verlengen bij de 'dichtsbijzijnde' Nederlandse ambassade of consulaat, wat voor ons het Nederlandse consulaat in Chicago was. Een ritje van ruim 400 kilometer.

Bij het kantoor van de Amerikaanse Immigratiedienst in Milwaukee had de dame achter het loket gezegd dat we voor het vernieuwen van de stempeltjes ook terecht konden in het slechts 212 kilometer bij Cedar Rapids vandaan gelegen Des Moines. In Des Moines bevind zich het dichtsbijzijnde kantoor van de Amerikaanse Immigratiedienst, waar we al diverse malen geweest zijn. Voor het vernieuwen van de stempeltjes zouden de kinderen niet persoonlijk aanwezig hoeven te zijn.

Voor zijn inschrijving bij universiteiten heeft Ivan (18) een kopie van zijn green card (die ie dus nog niet heeft) of een kopie van een geldig paspoort (heeft ie) met een geldig stempeltje van de Immigratiedienst (had is dus nog niet) nodig.

Met de afgelopen tijd doorgevoerde veranderingen bij de Amerikaanse Immigratiedienst is het niet meer mogelijk om zomaar contact op te nemen met één van de vele (bij)kantoren van de Immigratiedienst. Alles gaat nu via het hoofdkantoor. De teledesk is echter niet bemand/bevrouwd met de meest heldere lichten. Het eerste licht deed nog een poging helder te schijnen, maar ging daar hopeloos mee de mist in. Aan de andere kant van de lijn was de verbazing groot dat ik nog steeds m'n green card nog niet had ontvangen. Toen ik uitlegde dat men een halfjaar eerder in Milwaukee had gezegd dat ze daar een gigantische achterstand hadden, werd mij gevraagd naar een aantal documenten waar ik niet (meer) over beschikte. Dit was voor de immigratie-officier voldoende om te concluderen dat ze niet wisten waar ze in Milwaukee mee bezig waren. De informatie dat bij het vernieuwen van stempels de kinderen niet persoonlijk aanwezig hoeven te zijn was dan ook absoluut niet waar. De kinderen moesten wel degelijk persoonlijk aanwezig zijn om een nieuw stempel te krijgen in hun nieuwe paspoorten. Toen ik even later een andere immigratie-officier aan de lijn had kreeg ik echter weer te horen dat de kids helemaal niet mee hoefden.
In de dagen erna heb ik nog met een aantal immigratie-officieren gesproken, maar de meest kundige van het stel (althans, zo kwam hij over) verzekerede mij dat ik toch absoluut met mijn hele kroost op moest komen draven in Des Moines.

Gewoon binnenlopen bij Des Moines hoorde sinds de veranderingen ook niet meer tot de opties. Nee, via een website moest je nu een afspraak maken. Het systeem is uiteraard ze flexibel als een loden deur. Twee weken geleden kon ik een afspraak krijgen voor niet eerder dan gisteren om half tien 's ochtends.

Gisteren had ik dus een vrije dag genomen, en ook de kids moesten een dag vrij nemen van school. De dag ervoor had het weer eens gesneeuwd. Dan blijken er toch weer van die idioten te zijn die al hun hele leven in Iowa wonen en nog steeds niet weten wat er met de wegen gebeurt als dat witte spul met bakken vol naar beneden komt. Toen wij naar Des Moines reden lagen er nog zo'n 20 auto's hier en daar in de greppel langs de weg.

Aan het loket in Des Moines werden we geholpen door een nieuwe werknemer van de Immigratiedienst die werd bijgestaan door maarliefst twee ervaren immigratie-dames. Na vol bewondering het nieuwe Nederlande paspoorten bekeken en bevoeld te hebben, vonden ze al snel de verlopen stempeltjes in de oude paspoorten. "Milwaukee? Why in Gods name did you go all the way to Milwaukee?" ("Milwaukee? Waarom ben je in God's naam helemaal naar Milwaukee gegaan?"). Nadat ik uitgelegd had dat ikzelf, AEGON én AEGON's advocaten hemel en aarde hadden bewogen om het stempeltje in Des Moines te mogen halen, maar we toch persee naar Milwaukee moesten, werd dat van de hand gedaan als 'ridiculous' ('belachelijk'). We hadden dat dus ook in Des Moines kunnen laten doen.
Ook meteen maar even gevraagd hoe dat nou zat met het persoonlijk aanwezig zijn van de kids. Een "Who said that?" ("Wie zei dat?") was voor mij al genoeg, maar de dame voegde daar meteen aan toe dat ze alleen de paspoorten nodig hadden en het hun geen reet uitmaakte wie met de paspoorten bij hun aan het loket kwam.

Een halfuurtje later keerden we alweer huiswaarts. Toen we Cedar Rapids binnen reden was het rond lunchtijd en leek een bezoek aan de Flying Wienie een errug goed idee! Als je in Cedar Rapids een echt goeie HOTDOG wilt eten, dan moet je naar de Flying Wienie. De Flying Wienie is gevesitigd in een voormalige garage/bezinestation (zie ook de archieffoto hieronder). Op het dak staat een vliegtuig en ook binnen hebben ze allerlei vliegattributen hangen en staan. Zo hangt er boven het keukengedeelte een ultra-light vliegtuigje.

Bij het bestellen noteren ze je voornaam. Als je bestelling klaar is roepen ze je voornaam door de zaak. De 'Hotdog Chicago Style' ging er weer lekker in.

Om 1 uur waren we weer thuis. Zowel Ivan (18) als Ewout (15) wilden beide nog naar school. Nathalie (13) en Lisandra (9) dachten daar echter heel anders over. Naar school? Echt niet! Uiteraard respecteren we de weloverwogen keuzes van onze kinderen (voor deze ene keer), en zo bracht Ella even later Ivan en Ewout naar school en genoten Nathalie en Lisandra van een onverwachts middagje vrij.