Rook USA

Toen we in oktober 1999 van Curacao naar Amerika verhuisden was Ivan 12 jaar oud. Wat betreft aardrijkskunde en geschiedenis heeft/had hij een flinke achterstand op zijn in Amerika geboren en getogen klasgenoten. Bij hen is immers al van jongsaf de Amerikaanse aardrijkskunde en geschiedenis met de paplepel ingegoten. Terwijl zij leerden over Lincoln en de hoofdsteden van Texas en Alaska, leerde Ivan hoe de voorouders van de Curaçaoenaars als slaven van Afrika naar Curaçao werden gebracht en hoe de Nederlandse Antillen en het Antiliaanse staatsrecht inelkaar zitten. Maar toch, ondanks deze achterstand had Ivan een jaar later van een groep van ruim 180 leerlingen de hoogste gemiddelde score voor Social Studies (een combinatie van aardrijkskunde en geschiedenis)! Volgens Ivan had dit wellicht te maken met het feit dat hij voor deze vakken wat harder had moeten studeren, juist vanwege zijn achterstand.

Voor Math (wiskunde), één van zijn favoriete vakken, stevende Ivan af snel af op een eervolle vermelding. Toen hij in oktober 1999 hier op school begon had hij wat wiskunde betreft een voorsprong. Op Curaçao waren ze veel verder met wiskunde dan dat ze hier in de States waren.

Ivan had zijn eerste semester als fresman op de High School aardig succesvol afgerond. Hij had vijf keer een A+ (komt overeen met 100%, ofwel een 10) en twee keer een A gescoord. Daarmee was hij de beste van 307 medeleerlingen (ook dat wordt op je report vermeld). In eerste instantie begreep Ivan niet waar '1 out of 307' op sloeg. Hij had daarom een mailtje naar de dochter van de dominee, en tevens klasgenoot, gestuurd of zij misschien wist wat dat betekende. Ze stuurde een mailtje terug dat dat betekende dat ie de hoogste score had behaald van alle 307 studenten, maar dat ze wel moest lachen dat iemand die zo hoog scoorde niet begreep wat '1 out of 307' betekende. De dominee's dochter was zelf overingens 8ste geworden.
Tijdens de eerst twee jaren van High School was Ivan dus de beste van 307 studenten. Twee jaar geleden was hij tweede en vorig jaar was hij derde. Ook zijn laatste jaar in High School ziet het er naar uit dat hij als derde gaat eindigen.

In Nederland maakt het eigenlijk niet zoveel uit of je nu 1ste of 100ste bent, zolang je maar slaagt aan het einde van de rit. In de States maakt het echter wel degelijk wat uit. Amerkikaanse universiteiten willen graag dat toppers komen studeren aan hun universiteit en willen daarom graag voor je collegegeld betalen. Sommige universiteiten nemen zelfs kost en inwoning voor hun rekening. Daarbovenop maakt een hoge klassering het een stuk gemakkerlijker om ook nog eens aanvullende beursen los te peuteren bij bedrijven.

Ivan is dol op wiskunde en fysica. Hij leest wiskundeboeken en fysicaboeken als "The Elegant Universe: Superstrings, Hidden Dimensions, and the Quest for the Ultimate Theory" (stond op z'n verlanglijstje voor Santa Claus) voor z'n lol. Voor z'n ACT (een soort staatsexamen) had ie alle wiskundevraagstukken foutloos opgelost, hetgeen vrij uitzonderlijk is.
Volgend schoolseizoen gaat Ivan studeren aan één van Iowa's universiteiten, en gaat hij zoals het er nu uitziet een combinatie van Computer Science en Math studeren.

Vandaag kreeg ik een mailtje met de titel 'Rekenwonder Nolan'. Mijn 5 jaar oude neefje Nolan (geboren in de States, woont sinds kort met zijn ouders en 2 zussen weer in Nederland) blijkt het erg leuk te vinden om sommetjes te maken. Omdat sommetjes onder de 20 geen probleem op leverden voor Nolan, hebben ze hem eens was sommen boven de 100 voorgeschoteld. Op de foto hieronder houdt Nolan trots het resultaat omhoog. Kennelijk is een wiskundeknobbel erfelijk. De opa's en oma's mogen nu uitvechten van wie Nolan en Ivan dit geërfd hebben...