Rook USA

Zoals ik gisteren al melde, hadden Ivan (18) en Ewout (15) dit weekend de jaarlijkse 'winter retreat' van de Youth Group. Traditioneel hoort daar het skiën van zatderdagmiddag 4 uur tot 's avond 10 uur bij. Net als vorig jaar had ik besloten me ook dit jaar weer bij de jeugd te voegen voor een avondje skiplezier in ski-gebied Sundown Mountain.
Sundown Mountain ligt in Dubuque vlak bij de Mississippi rivier in het uiterste oosten van Iowa. Op weg naar een ski-gebied verwacht je natuurlijk dat je uit moet kijken naar een berg, helemaal als dat ski-gebied Sundown Mountain heet ('mountain' is engels voor 'berg'), maar dat is dus mooi even niet het geval. Sundown Mountain bevindt zich op de hellingen van het dal van de Mississippi rivier. Iowa is niet plat, maar bergachtig is het ook zeker niet. Na een poosje door licht geaccidenteerd terrein gereden te hebben sta je zo in eens aan de top van de ski-helling. Zelf had ik me er een voostelling van gemaakt dat het een kneuterig heuveltje zou zijn met een ski-lift en een paar gefrusteerde ski-liefhebbers die zich een tripje naar de bergen van Colorado niet kunnen veroorloven. Maar het eerste wat me opviel toen ik het terrein van Sundown Mountain opreed was dat de parkeerpplaatsen overvol waren en het zowaar niet gemakkelijk was om een plekje te vinden.
Sundown Mountain heeft 5 stoeltjesliften met een capacteit van 9600 mensen per uur. De langste piste is 1200 meter lang. Het ski-gebied is open van midden november tot en met midden maart. Jaarlijks valt er gemiddeld slechts 91 centimeter, hetgeen vaak niet genoeg zal zijn om skiën gedurende deze vier maanden steeds mogelijk te maken. Daarom hebben ze meer dan 150(!) sneeuwkannonen om zelf sneeuw te maken. De sneeuw wordt gemaakt van het ijskoude, vrijwel bevroren water uit de Maquoketa River.

De Youth Group komt elk jaar in aanmerking voor een frorse groepskorting. Ouders kunnen hier van meeprofiteren. Niet alleen zijn ski-uitrusting en het gebruik van de ski-liften inbegrepen in de 24 dollar, maar ook ski-lessen maken deel uit van het pakket. Voor dat bedrag had ik natuurlijk beter moeten weten, maar vorig jaar had ik hoge verwachtingen. Ik had toen nog nooit geskied en gaf me daarom over in de handen van de vrij jeugdige ski-instructeur(tje)s. Eerst een rondje steppen op de rechter ski en toen nog een rondje, maar dan op de linker. Daarna waren goed genoeg om één voor één op twee ski's van een flauw hellinkje naar beneden te glijden. In het daaropvolgende halfuurtje leerden we remmen, bochten maken en hoe de stoeltjeslift te gebruiken. Toen ik na de vierde keer als laatste weer boven kwam ("dames gaan voor...") waren de instructeurs net bezig uit te leggen hoe je je ski-techniek zou moeten verbeteren. Toen ik vroeg of we daar later in de les nog op terug zouden komen, stootte één van de meisje me giechelend aan met de opmerking dat de les was afgelopen! In 45 minuten hadden ze ons getransformeerd van een stel harken op latten tot een groep ervaren skiërs (deze zin moet je dus lezen met een cynisch ondertoontje). Ik knipperde een keer met m'n ogen en de instructeurs waren weg, foetsie, verschwunden.

Eerder was uitgelegd dat de groene pistes het gemakkelijkste waren, maar was ik daar al klaar voor? Gezien ik daar nog niet helemaal van overtuigd was, ging ik nog maar een keertje bij het lesheuveltje naar beneden. En ik moet zeggen: dat ging verrekte aardig. Niet alleen ging het verrekte aardig, ook ging het véééééél te langzaam en was het heuveltje véééééél te kort. Dit was voor mij het sein om dan maar het met groene stippen aangeven beginnersparcours op te gaan.
Even later stond ik boven aan een helling die er naar mijn bescheiden mening toch aardig steil uitzag. "Ach, dat zal wel gezichtsbedrog zijn", hield ik me voor, "dit is immers een beginnerspiste?". Aan het einde van de helling zag ik een groot net en twee borden waarop met gigantische letters 'SLOW' ('LANGZAAM') stond. Ik vermoede dat dat het eindpunt van de piste zou zijn.

Na even gekeken te hebben hoe andere, meer ervaren skiërs naar beneden gingen, gleed ik heel rustig van rechts naar links en van links naar rechts over de helling. Ondanks dat ik daarbij probeerde snelheid te minderen, constateerde ik dat ik steeds sneller en sneller naar beneden ging. De borden met 'SLOW' kwamen steeds harder dichterbij terwijl ik juist het tegenovergestelde aan het doen was van wat er op die borden stond. Nog steeds verwoede pogingen doende om af te remmen zag ik waarom ze wilden dat ik SLOW ging. Ik stormde niet af op het eindpunt van piste, maar op een scherpe bocht die tot doel had me bij de achter de SLOW-borden gelegen afgrond weg te houden. Met m'n hele gewicht drukte ik op m'n linker ski om de bocht naar rechts te maken (dat had ik gelukkig nog onthouden van mijn les!). Met een rotgang en vlak langs het randje kwam ik wonder boven wonder zonder vallen de bocht door. Lang kon ik daar niet van genieten, want de bocht naar rechts werd gevolgd door een bocht naar links, terwijl ik nog steeds snelheid aan het winnen was. In een volgend stuk zag ik zowaar kans om een klein beetje af te remmen, maar in m'n rustig-van-rechts-naar-links-en-van-links-naar-rechts-over-de-helling ritme kwam ik niet meer terug. Dit had tot gevolg dat ik alweer aan het versnellen was en nu er helemaal geen stoppen meer aan was. Links en rechts haalde ik skiërs in die als flitsen aan mij voorbij schoten. Harder ging het, en steeds maar harder. Ik ging zo hard dat op de vrijwel windstille piste me het traanvocht uit de ogen werd geperst (ik had alleen m'n gewone bril op) en in riviertjes een weg zocht naar mijn oren. Ik kon maar aan één ding denken: "Als ik nu bij iets of iemand omhoog knal, dan wordt me dat daar toch een ongelovelijke crash..." Ik was er van overtuigd dat ik zelfs bij een schuiver al de nodige botten zou breken. Nog steeds ging ik als een kogel, maar dan zeg ik ook: als een kogel!, naar beneden. Tjonge jonge, wat ging dat hard zeg. Remmen kon ik al lang niet meer. Nu was het gewoon een kwestie van op m'n ski's blijven staan. De uiteinden van ski-stokken liet ik door de sneeuw slepen in de hoop in ieder geval nog een beetje snelheid te minderen, maar nog steeds ging ik als een speer. Als een ongeleid projectiel stormde ik snowboarders en skiërs voorbij die wel stil leken te staan. Nog een laatste bocht en vlak daarna een net die het einde van de piste markeerde leken voor mij de laatste opstakels van m'n dodemansrit. De bocht kwam ik wonderwel door en tot mijn grote vreugde merkte ik dat het terrein vrijwel vlak was en zelfs iets omhoog ging. Het uit volle macht remmen wierp z'n vruchten af, want slechts enkele meters voor het net kwam ik tot stilstand. Wouw! Oef! Help! Heh, heh, nou, nou, zo, zo, poei, poei, dat ging effe snel zeg!
De stoeltjeslift naar boven was een verademing.

Wetende dat ik bij mijn eerste afdaling fouten had gemaakt, besloot ik het bij de tweede afdaling geheel anders te doen. Het was een prachtig voornemen, maar er kwam niet veel van terecht. Na 1 minuut en 45 seconden stond ik met een nieuw snelheidsrecord en een kleffe bilnaad alweer beneden. Dacht je dat ik de eerste keer hard ging? Dan had je me de tweede keer moeten zien gaan! Dit keer was de druk op m'n benen zo heftig, dat ze van binnen warm en licht pijnlijk aan begonnen te voelen. Vergelijkbaar met het gevoel dat je wel eens hebt na 500 meter sprinten zonder dat je eerst een warm-up hebt gedaan. Als de piste honderd meter langer was geweest dan had ik het beslist niet meer kunnen houden. Wederom verwonderde ik me erover dat ik niet vreselijk over de kop was gegaan en nam weer plaats op één van de comfortable bankjes van de stoeltjeslift.

Tijdens de afdalingen en vanuit de stoeltjesliften op weg naar boven zag ik een tiental keren gewonde mensen vostgebonden op een brancard met ruspvoertuigen afgevoerd worden naar de eerste hulppost, om van daaruit per ambulance naar het dichtbijzijnde ziekenhuis vervoerd te worden.

Voor Ewout was het vorig jaar ook de eerste keer. Eigenwijs als Ewout was is begon hij toen met snowboarden, want "dat is veel meer fun". Na een uurtje had ie het al bekeken en is ie toen ook maar gaan skiën. Hij had nog even snel meegedaan met ski-klasje aan de stoomcursus "hoe wordt ik in 45 minuten een ongeleid projectiel?", en vormde even later net zoveel gevaar voor het andere ski-volk als zijn vader. Toen ik hem een uur na het einde van zijn les bovenaan de helling tegenkwam vertelde een superenthousiaste Ewout: "Papa, guess what...ik ben net zonder te vallen van de zwarte gegaan! Dat is echt cool! Je gaat dan echt lekker hard naar beneden!" (Zwarte pistes zijn de moeilijkste pistes en bedoeld voor de zeer ervaren skiërs.) Toen ik hem vroeg of hij tijdens zo'n afdaling wel in staat zou zijn om te remmen, antwoorde hij: "nee, moet dat dan?"

Toen ik gisteren richting Sundown Mountain reed liet ik m'n kamikaze pogingen van vorig jaar nog eens aan m'n gedachten voorbij gaan. Beseffend wat een vreselijke idioot ik toen geweest ben, besloot ik me dit jaar meer te concentreren op de edele kunst van het afremmen en het gecontroleerd afdalen. Jep, ik was vast en zeker van plan weer een ski-les te nemen.

Het viel me meteen op dat de gemiddelde leeftijd van de instructeurs aanmerkelijk hoger lag dan vorig jaar, en ook het aantal was zeker verdubbeld.
Samen met Ewout en nog 3 anderen kwamen we in een klasje 'gevorderden' terecht (de andere klasjes waren allemaal voor mensen die nog nooit geskied hadden). De les duurde maarliefs 2 uur lang en focuste met name op het gecontroleerd afdalen, precies wat ik nodig had! In 2 uur had de ski-leraar de onofficiële houder van het Sundown snelheidsbaanrecord omgetoverd van ongeleid projectiel tot nog steeds wat harkerige beginneling. Niet zo opwindend meer, maar wel een stuk veiliger.

Was een jaar geleden mijn grootste inspanning het met man en macht proberen op de ski's te blijven staan, was het nu het constant remmen en bochten maken. Vreselijk vermoeiend en slopend voor je benen. Dit is voor mij dan ook de reden dat ik het dit jaar minder naar m'n zin heb gehad dan vorig jaar, maar desalniettemin heb ik het weer uitstekend naar m'n zin gehad!