Rook USA

Ruim twee jaar geleden hebben we Tasha geadopteerd van een dierenasiel hier in Cedar Rapids. In hondenasiels kom je overwegend bastaard honden tegen, maar Tasha bleek een Engelse Pointer te zijn. Engelse Pointers komen oorspronkelijk uit Engeland, waar het ras in de 17e is onstaan door Spaanse Pointers te kruisen met Foxhounds en Bloodhounds voor reukvermogen, Greyhounds voor snelheid, en Bull Terriers voor hardnekkigheid.

De naam 'Pointer' komt van het Engelse woord 'to point', hetgeen 'aanwijzen' betekent. Als een Engelse Pointer een vogel ruikt verstijft ze oncontroleerbaar, één voorpoot opgetrokken, staart strak naar achteren, en neus in de richting van de prooi. Ze kan zo wel een minuut lang verstijfd blijven staan zonder dat ze er maar iets aan kan doen, de reflex zit gewoon ingebakken in haar genen.
Veel jagers in Iowa hebben een Engelse Pointers alleen maar voor de jacht. Velen van hen verwaarlozen hun hond als het jachtseizoen is afgelopen, om dan vervolgens enkele weken vóór aanvang van het jachtseizoen weer vriendjes met hun hond te worden.

Bij het asiel wisten ze erg weinig van Tahsa, omdat ze haar gevonden hadden in een maïsveld. Niet wetende wat Tasha wel en wat haar niet was aangeleerd, heb ik met haar gedurende een aantal weken een gehoorzaamheidstraining gevolgd. Tijdens de training bleek dat ze reeds een goed getrainde hond was die alle basiscommando's al kende. Ze heeft alleen een beetje moeite met het opvolgen van het 'sit!' commando als de grond koud is. Tasha is een kortharige hond en weet inmiddels hoe onplezierig het is om met een bijna naakte kont op het koude beton te zitten.

Achterin het park achter ons huis bevindt zich een klein stukje moeras. Gedurende de winter ligt het moerasje droog. Tasha mag er graag doorheen rennen, vooral als er sneeuw ligt.
Ella was afgelopen donderdag met haar door het park naar het moerasje gelopen. Omdat er een halve meter sneeuw lag zakte Tasha zover weg in de sneeuw, dat ze voortdurend met haar tepels in de sneeuw hing. Lijkt me niet echt plezierig, wel dan?
Een dag eerder had een sneeuwscooter rondgeracet in het park en diepe sporen achtergelaten in het dikke sneeuwpak. Engelse Pointers zijn erg slimme honden, en Tasha is daar geen uitzondering op. Al heel snel had ze door dat het volgen van het door de sneeuwscooter gemaakte pad een stuk minder koud aan de tepels was. Gewoonlijk gaat Tasha recht toe recht aan naar het moerasje, maar nu volgde ze het slingerende pad om het pas te verlaten toen ze dicht bij het moerasje was genaderd. Sneeuwscooteren is overigens verboden in het park, maar dat zou Tasha een worst wezen.

Gisteren ben ik ook even met Tasha naar het moerasje geweest. Daar heb ik onder andere bovenstaande foto genomen. Ze volgde wederom het sneeuwscooterspoor om het borstcontact met de sneeuw tot een minimum te beperken. Eenmaal in het moerasje vraag je je af waarom ze even eerder het sneeuwscooterspoor gevolgd had, want daar rende en sprong ze door de dikke laag sneeuw dat het een lieve lust was. Zo af en toe staat ze dan even stil, snuffelt ze aan een pol gras, om dan vervolgens vrijwel geheel onder de sneeuw te verdwijnen. Je hoort haar dan luid snuiven en proesten om haar neus vrij te houden van sneeuw.

Vorig jaar groef ze al eens twee kratten opgevouwen kleding op van onder de sneeuw (waar ik toen de politie nog bij gehaald heb), dit keer kwam ze een grote dode wasbeer tegen onder de sneeuw. Ik heb haar maar gestopt alvorens ze het beest helemaal bloot gelegd had.