Rook USA

Tara (18) en Molly (17), twee klasgenootjes van Ivan, waren zondag samen met vriendin Sierra (18) betrokken in een dodelijk ongeval. De meiden hadden met z'n drietjes de Spring Break vakantie doorgebracht ergens in Californië. Op weg terug naar Cedar Rapids verloor Tara in het westen van Colorado de macht over het stuur. Het daardoor veroorzaakte eenzijdige ongeluk was fataal voor Sierra.
Ook Molly en Tara zijn er erg slecht aan toe. Molly is in een coma. Haar toestand is zeer kritiek (3/4 van haar hersenen functioneren niet meer). Tara is er iets beter aan toe, maar zij kan alleen maar 'Yes' en 'No' zeggen.
De politie is nog niet veel wijzer geworden over de toedracht van het ongeluk.

UPDATE (30-3-2005 10:58 PM): Molly, wiens toestand gisteren nog steeds kritiek was, is eerder vandaag overleden. Tara haar toestand is nu stabiel.
Tara droeg tijdens het ongeval een veiligheidsgordel, maar vriendinnen Sierra en Molly niet. De Chevy Trailblazer waarin de meisjes reden, was 3 keer over de kop gegaan. Daarbij zijn Sierra en Molly beiden uit de auto geslingerd.

Sinds onze eerste Pasen in de States hebben we een nieuwe traditie aan het lijstje feestdagentradities toegevoegd: het verstoppen van paaseieren in de slaapkamers van de kinderen.
Uit opmerkingen van de kids in de aanloop naar de Paasdagen heb ik op kunnen maken dat ze zich snel aan deze nieuwe traditie hebben aangepast. Toen ik Lisandra (10) een paar dagen geleden toe kwam dekken voor het slapen gaan, zei ze tegen mij dat ze de prullenbak de volgende dag zou legen zodat we daar in iedergeval geen ei meer in konden verstoppen.

In weekends slapen Nathalie (13) en Lisandra (10) vaak samen op één kamer. Zo ook gisteravond. Nathalie had echter besloten dat ze bij Lisandra op de kamer zou slapen, omdat ze andere jaren altijd wakker werd als wij 's avondslaat de eieren verstoppen. "Mooi toch!", zou je denken, "want dan weet je toch waar ze liggen!" Dat is het 'm juist. Volgens haar kon ze ze daardoor veel te gemakkelijk vinden, en dat vond ze jammer...

Een kwartiertje na middernacht hebben Ella en ik 40 plastic eieren met snoepgoed gevuld en vervolgens verstopt in de slaapkamers. In de slaapkamers van Nathalie en Lisandra was dat niet zo moeilijk, want in beide kamers was het weer eens een grote zooi.

Vanochtend werd om even over half acht het startsein gegeven voor de egg hunt. Met slaperige koppen begonnen onze Sherlock Holmesjes aan hun speurwerk. Een aantal eieren waren nog vrij gemakkelijk te vinden, voor de meeste eieren was enig grondig zoekwerk vereist en voor sommige eieren had je toch zeker een spoorzoekersdiploma nodig...of veel hulp van je papa en mama (ha, ha, ha...).
Zelfs met de nodige hints kostte het toch nog wel een halfuur om alle eieren te vinden.

Ivan (18) had gezegd dat we geen paaseieren in zijn kamer hoefden te verstoppen omdat hij ze toch niet op ging zoeken. Daar dit echter zeer waarschijnlijk voorlopig z'n laatste paasweekend thuis zou zijn hebben we ons daar echter ff niks van aangetrokken. Toen we tegen eenen zijn slaapkamer binnenslopen bleek hij nog wakker te zijn. Dit weerhield ons er echter niet van om de eieren toch te verstoppen. Ondanks deze voorsprong had Ivan toch de meeste tijd nodig om al zijn eieren te vinden. Hij 'vond' een uurtje geleden pas zijn laatste ei.

Happy Easter!

Ivan (18) had zijn vriendin Holly over, Nathalie (13) haar vriendin Darcey, en Lisandra (10) haar vriendin Rachel. Ze bleven allemaal eten, dus zaten we met z'n negenen aan tafel. Tijdens het eten had iedereen wel wat te vertellen. Als je nog jong bent hoef je niet echt naar elkaar te luisteren, maar kun je gewoon door elkaar heen kakelen. Het was dan ook een geweldig kabaal.
Lisandra's vriendinnetje Rachel is over het algemeen vrij rustig. In plaats van zich in het gekakel te storten was ze wat aan het smoezen met Lisandra. "You're quiet, not so hyper today" ("Je ben stil, niet zo hyper vandaag"), zei Rachel tegen Lisandra. Waarop Lisandra, die normaliter altijd het hoogste woord heeft, luid en duidelijk antwoorde: "I usually don't talk at the dinner table." ("Ik praat gewoonlijk niet aan de eettafel.") .
Lisandra's antwoord was de rest van de familie echter niet ontgaan. Een vloed van commentaar en hoongelach was het gevolg.

Na een koude start van het voorjaarsseizoen, en eigenlijk alleen maar kouder wordende trainingen, was ik vandaag genoodzaakt de voetbaltraining af te lasten vanwege regen. Het schooldistrict staat namelijk niet toe dat we hun gras gebruiken als het nat is. (Ik train met de Wild Wolves op een grasveld naast een school.)
Toen ik om kwart voor vijf thuis kwam stond Lisandra (10), ondanks de regen en de zeer lage temperatuur (2°C), al helemaal klaar in haar voetbalkleren. Klaar om naar buiten te gaan. Klaar om lekker te gaan voetballen. Ze was dan ook teleurgesteld dat het feest vandaag niet door ging.
Bij thuiskomst had ik nog 25 minuten de tijd om de andere 11 meisjes af te bellen. Ook hier teleurgestelde meisjes. Eén van de meisjes had eerder al bezorgd aan haar moeder gevraagd: "Mom, how much rain does it take to cancel practice?" ("Mama, hoeveel regen is er nodig om voetbaltraining af te lasten?")

Later vanavond is de regen overgegaan in sneeuw...

Deze week is het Spring Break (voorjaarsvakantie laten we maar zeggen) in grote delen van de States. Veel gezinnen grijpen deze vrije week aan om op vakantie te gaan. Tuig dat niet op vakantie gaat moet dus iets anders vinden om zich te vermaken.
Zo ook drie jochies van een jaar of tien die zich vanochtend vermaakten met het afsteken van vuurwerk in de speeltuin in het park achter ons huis. In eerste instantie gooiden ze vuurwerk op de kunststof glijbaan. Kennelijk hadden ze door dat dit niet echt goed is voor het plastic, want even later gooiden ze het vuurwerk gewoon op de grond.
Ella stond het tafereel vanuit onze eetkamer een beetje aan te kijken, toen ze opeens een politie auto op zag komen dagen. Ella zag hoe één van de jochies nog net even wat uit z'n zakken dumpte. De agent had waarschijnlijk de ouders van de jeugdige delinquenten gebeld, want even later verschenen een paar ouderlijke figuren op de crime scene.

In Iowa mag geen vuurwerk worden verkocht en ook niet worden afgestoken (zelfs niet rond de jaarwisseling). Een buurvrouw van een collega werd een paar jaar geleden nog stevig beboet toen zij deze regel aan haar laars lapte en dacht dat ze tijdens een feestje in een andere staat gekocht vuurwerk straffeloos vanuit haar achtertuin af kon steken. Wij moeten het hier in Cedar Rapids daarom maar doen met de overigens zeer goed verzorgde vuurwerkshows rond de 4th of July (de Amerikaanse Onafhankelijksheidsdag).
In een aantal andere staten mag wel vuurwerk verhandeld en afgesloken worden, in sommige staten zelfs het hele jaar door. In Florida mag het wel verkocht worden, maar mag het officiëel niet afgestoken worden.
Ivan (18) en Ewout (15) hebben afgelopen zomer vuurwerk gekocht zowel in Tennessee als in Florida, en dat vervolgens mee naar Iowa 'gesmokkeld'. Zo af en toe steken onze jongens wat vuurwerk af in het park achter ons huis.
Toen Ivan en Ewout vanochtend zagen hoe de 3 jochies door oom agent in de kraag werden gevat hadden ze dikke pret.

In de eerste week van mei moet ik voor een conferentie naar Orlando in Florida (ja, dat is inderdaad in de buurt van de Disney parken). De conferentie wordt gehouden in het Walt Disney World Dophin Hotel, gelegen in Disney World tussen Epcot en de MGM Studios. Hè bah wat erg. De organisatoren weten wel hoe ze een conferentie aantrekkelijk(er) moeten maken. Ik vlieg heen op zaterdagmiddag en kom weer terug op de daaropvolgende donderdagnacht.

De conferentie is een conferentie van de Internationale Oracle User Group (IOUG). Met meer dan 3.000 deelnemers is dit de grootste gebruikersgroepconferentie ter wereld. In vier dagen tijd kun je kiezen uit meer dan 300 verschillende sessies. Gemiddeld zijn er steeds 20 sessies tegelijk gaande en geen enkele sessie wordt herhaald. Je moet je dus goed voorbereiden en goed weten naar welke sessies je toe wilt, want er is geen herkansing.

AEGON heeft voor mij het '5 Night Value Package' genomen, hetgeen betekent dat ik overnacht in hetzelfde hotel als waar de conferentie wordt gehouden. Een overnachting in het meer dan 2.200 kamers tellende hotel kost meer dan $200 per nacht, maar daar heeft m'n baas geen enkel probleem mee. Voor mij is het in ieder geval wel prettig dat ik niet elke dag eerst een eind moet rijden/lopen om bij de conferentie te komen (zoals ik dat wel moest in San Francisco in 1998), helemaal gezien het feit dat de eerste sessies beginnen om 7:15 uur in de ochtend.

In 2001 verbleef ik ook in dit echt wel gave hotel. Toen ook voor de IOUG-conferentie. In 2002 ben ik ook naar de IOUG-conferentie geweest, maar toen werd die gehouden in San Diego. In 2003 en 2004 mocht ik om 'budgettechinische redenen' geen conferenties bijwonen.

Het hotel staat niet helemaal op bovenstaande foto. Zo kun je bijvoorbeeld de gigantische vissen die links en rechts op het hotel staan niet zien. Voor de liefhebber zijn er meer foto's.

En hier zijn ze dan, mijn meiden: de Wild Wolves!
Zo gek als achterdeuren, wilden ze wel even poseren voor een groepsfoto.

Achterste rij (van links naar rechts): Kelly, Zoe, Madison, Lizzy, Alexa
Voorste rij (van links naar rechts): Holley, Paige, Jenae, Katie, Tracy

Lisandra's voetbalnaam is dus 'Lizzy'. Zo wil ze zelf genoemd worden.

De tweede helft van het voetbalseizoen moet ik het stellen zonder onze topscoorder Lexi (goed voor 9 van de 19 goals gedurende de eerste helft van het seizoen). Zij heeft zich aangesloten bij een voetbalclub die op een aanmerkelijk hoger niveau voetbal beoefend. Met professionele coaches enzo.
MC en Sarah staan niet op de foto. MC had pijn in haar buik afgelopen zaterdag, en voor ze het wist lag ze al onder het mes in het ziekenhuis om van haar appendix verlost te worden. MC zal er daarom de komende weken even niet bij zijn. Sarah had conflicten met haar balletlessen.

Ivan (18) en Ewout (15) rijden dus elke ochtend met buurmeisje Allison (16) mee naar school. Om Allison tegemoet te komen in haar (brandstof)kosten, douw ik haar elke maand een twintigdollarbiljet in haar handen. Ze neemt deze altijd met een big smile in ontvangst.
Toen ik Allison vanochtend net voordat ze richting school zou vertrekken $20 gaf, bood ik haar een extra $20 aan als ze de brievenbus van de buurman nog een keer omver zou rijden. Nu is het afwachten of ze op het aanbod in gaat en dat lelijke ding nog een keertje van z'n sokkel ramt...

De eerste voetbaltraining op dinsdag was met een aantal graden boven nul en geen wind niet eens zo heel erg koud. Slechts één meisje (die haar handschoenen vergeten was) klaagde over koude handen.
Vandaag was het andere koek. Ondanks de erg goede voorspellingen (11°C en zonnig), kwam de temperatuur maar nauwelijks boven nul. Met een straf windje was het knap koud. Ja zelfs zo koud, dat ik voor het eerst in - wat zal het zijn? - 20 jaar, zulke koude handen had dat ik het gevoel in m'n vingers verloor! Hetzelfde lot ondergingen mijn dikke tenen, die niet echt op m'n voetbalschoenen konden rekenen voor bescherming tegen het gure weer.

Na de voetbaltraining moest ik vanavond nog naar een vergadering. Een beetje gedachtenloos reed ik over de onverlichte 74th Street direct ten zuiden van ons huis, toen plotseling 3 herten in m'n koplampen opdoken. Ik plat op de ho natuurlijk. De vergaderstukken vlogen van de zitting naast me door de auto heen. De herten vonden het nodig om in het schijnsel van m'n koplampen nog even een ronde-dansje te maken. Dit ronde-dansje werd twee van de drie herten op een haar na (letterlijk!) fataal. De prachtige dieren verdwenen even laten met een paar gracieuze sprongen in het struikgewas in de berm. Van dit soort 'holy shit'-momenten breekt normaliter bij mij het koude zweet uit, maar dit keer deed het me eigenlijk niets. Ik dacht slechts iets in de trant van: "wouw, dat waren mooie beesten zeg!"

Lisandra (10) heeft vanavond tijdens de Pinewood Derby Races de eerste prijs voor apperance (uiterlijk van de auto) gewonnen. Nathalie (13) sleepte met haar autootje de tweede prijs in de wacht.
Beide vehikeltjes mogen dan een schoonheidsprijs in de wacht gesleept hebben, in de categorie speed was het niet echt een succes. Maar ach, dat maakt natuurlijk geen bal uit als je al met een schoonprijs naar huis gaat!

Van blokje hout naar racemonster 1, 2, 3.

Vrijdagavond had Lisandra (10) op haar school een carnival. Een dertigtal spelletjes waren overal in de klassen opgesteld. Onder het motto 'altijd prijs' waren er bij alle spelletjes kleine prijsjes te winnen.

De kids konden op de carnival ook hun gezicht laten beschilderen. Lisandra had op haar ene wang een een aap laten schilderen en op haar andere wang een koe. Om de wereld nog eens extra op haar nieuwe fobie te wijzen, had ze op haar voorhoofd 'COW' laten schilderen.
Lisandra was zo in haar nopjes met de gezichtsverfraaiïngen dat ze het douchen maar een keertje oversloeg. Hoppakee, ongewassen tussen de klamme lappen.

De volgende morgen was ze toch wat minder happy met de koe op haar wang ("It just didn't look that good..."). De huidvriendelijke gezichtverf liet zich er gemakkelijk afwassen. Voor de koe wist wat 'm overkwam was ie al verdwenen.
De aap op haar andere wang en de COW op haar voorhoofd overleefden het tot zaterdagavond. Ook zij werden toen slachtoffer van de eenvoudige afwasbaarheid van de gezichtverf. Down the drain they went...

Zondagmorgen bleek de huidvriendelijke gezichtverf helemaal niet zo huidvriendelijk geweest te zijn. Op Lisandra's wangen was geen spoor meer te vinden van de beschilderingen, maar dat was absoluut niet te zeggen van haar voorhoofd. Het woord 'COW' stond nog steeds op haar voorhoofd, maar nu in reliëf. Je kon de letters voelen! Ook vandaag waren de letters nog niet verdwenen zoals je op bovenstaande foto kunt zien.

Daar ben je mooi klaar mee als er 'COW' in koeieletters op je voorhoofd staat!

Een ijstaart (van Dairy Queen) met 10 kaarsjes. Het 'bewijs' dat Lisandra 10 jaar is geworden! Na een smakelijk bord vol met spaghetti del sol hebben we de ijstaart geslacht. De taart was echter zo groot dat we met z'n zessen nog niet eens de helft op konden.

07:23 - De telefoon op mijn bureau gaat over. Op zich niet zo bijzonder, want dat gebeurt wel vaker zo vroeg in de morgen. Ik denk dan ook niet aan de mogelijkheid dat Ella begint met bevallen. "Henk, mijn vliezen zijn gebroken. Ik heb mevrouw Matroos al gebeld. Als je binnen een kwartier thuis bent, dan kun je het bed nog op blokken zetten." Na 11 minuten te hebben gewerkt, kon ik weer terug naar huis.
08:45- Mevrouw Matroos arriveert in haar Lada. Alles blijkt OK. Het koppie van de kleine zit er mooi voor, dus Ella mag gewoon rondlopen. Ella heeft lichte weeën. Zo licht zelfs, dat zij ze zelf niet voelt.
09:10 - Na 25 minuten had mevrouw Matroos het wel gezien en vertrekt ze weer. Om half elf zal ze weer terugkomen. Mevrouw Matroos is nog maar net weer weg of Ella staat alweer met de stofzuiger in de hand.
10:30 - Mevrouw Matroos is een rechtse verloskundige, dus Ella moet op mijn matras gaan liggen. Er blijkt nauwelijks ontsluiting te zijn. Indien het niet doorzet, moeten we om een uur of vijf naar het ziekenhuis. Rond die tijd zal mevrouw Matroos weer even komen kijken.
16:50 - Mevrouw Matroos constateert al snel dat de weeën niet hebben doorgezet. Dit betekent dat we naar het Sint Elisabeth Hospitaal moeten. Om ze op de hoogte te stellen van onze komst, belt me­vrouw Matroos naar het ziekenhuis. Daar zullen we opgevangen worden door de gynaecoloog Dr. J. Capello. In de volksmond wordt het ziekenhuis SEHOS genoemd: Sint Elisabeth HOSpitaal.
18:55 - Een zuster brengt ons naar de 2e klas kraamafdeling op de 1e etage. Ella krijgt een bed op kamer 38. Op deze tweepersoonskamer ligt al een jong vrouwtje te kreunen van de weeën.
De bevalling zal worden gedaan door Dr. Capello. Een lange nederlands man met een snor en krullend haar. Ella vond hem op Robert Long lijken, ik niet. Hij is zeer aardig.
Ella heeft 3 á 4 centimeter ontsluiting. Ze heeft het koud en vraagt om een deken. Dat blijkt geen makkie. Op de 2e klas gebruiken ze eigenlijk geen dekens. Op de 1e klas wel, omdat ze daar airco hebben, maar daar was door de drukte een tekort aan dekens ontstaan. Uiteindelijk lukt het de zuster toch om een deken te bemachtigen.
19:17 - Ella wordt voor een halfuur aan het CTG-apparaat gelegd en ik ga even het ziekenhuis uit voor een snelle hap. Bij Dick, een chinees om de hoek, verorber ik een tjap tjoi met batata.
20:00 - Ella wordt aan het infuus gelegd. In de infuusvloeistof zitten hormonen die de bevalling op moeten wekken. Het infuus brengt de weeën goed opgang.
23:15 - Dr. Capello en een zuster rijden het bed naar de verloskamer. Hier stond de airco aan, dus was het knap koud. Van het bed wordt Ella op de baartafel (verlosbed, of hoe dat ook mag heten) geholpen. Met drie persweeën was het gebeurd.
23:32 - Volgens het doktersrapport om 23:35 uur, maar volgens de tijd van de video (en die stond goed) om 23:32 wordt Lisandra Manuela bij Ella op haar buik gelegd.
23:43 - Lisandra wordt gewogen (3.960 gram), gemeten (52 centimeter) en gewassen op de babykamer van de kraamafdeling.

Dit is alweer 10 jaar geleden. Vandaag is Lisandra dus 10 jaar geworden!

Naast het feit dat veel opgeschoten jeugd zich te oud voelt om nog met de schoolbus naar school te gaan, vinden Ivan (18) en Ewout (15) het maar niks dat hun bus dit jaar slechts 5 minuten voor aanvang van de lessen bij de school arriveert. Al vanaf het begin van het schooljaar rijden Ivan en Ewout daarom vrijwel elke ochtend mee met buurmeisje Allison (16).
Allison rijdt in een witte 2-deurs Chevrolet Beretta. Omdat de auto's van haar ouders al in de garage staan, is Allison genoodzaakt haar auto voor het huis op straat te parkeren. Ivan en Ewout helpen haar 's morgens daarom meestal met het ijsvrij krabben van de autoruiten.

Gisteren reden voor de afwisseling ook Allison's jongere (half)broertjes Alex (13) en Micah (9) met haar mee. Nog vóór Allison wegreed, zaten Alex en Micah al vreselijk te ouwehoeren op de achterbank. Zoals een goede opvoedkundig ingestelde zus betaamd, probeerde Allison Micah een lel te verkopen. Dit deed ze terwijl ze een peut gas gaf. Daarbij trok ze het stuur een beetje naar rechts, met als gevolg dat haar auto een stukje bij onze andere buren door de berm reed.
Bij de meeste huizen is de berm het territorium van de brievenbus. Zo ook bij onze buren. Een ontmoeting met de brievenbus bleek onvermijdelijk. Het bovenste gedeelte van de brievenbus brak af en rolde over de moterkap en het autodak aan de achterkant weer van de auto af. Het onderste gedeelte van de brievenbus bleef scheef in de grond steken.

De buurvrouw heeft inmiddels het onderste gedeelte van de brievenbus weer een beetje rechtop getrokken en vervolgens het bovenste gedeelte er aanvast geknoopt.
Vanochtend moest de postbode helemaal uit zijn autoraampje hangen om de post in de brievenbus te doen.

Ter afsluiting van het worstelseizoen hadden de worstelcoaches voor Ewout (15) en zijn worstelbuddies een Wrestling Banquet georganiseerd. Ouders, broertjes en zusjes waren ook welkom. Nadat iedereen zijn of haar buikje rond had gegeten, werden prijzen en certificaten uitgerijkt aan worstelaars die een verdienstelijk seizoen achter de rug hebben.

In bijna elke categorie werd wel een prijs of certificaat uitgereikt aan de 18 jarige Jay Borschel. Jay Borschel was afgelopen week voor het 4e jaar op rij worstelkampioen van de staat Iowa geworden. Wetende dat Iowa DE worstelstaat van Amerika is, is dat een gegantische prestatie.
Het is inmiddels 4 jaar geleden dat Jay een partijtje worstelen heeft verloren. Worstelaars in zijn gewichtsklasse (tot 77 kg) weten dat ze geen schijn van kans tegen Jay maken. Het komt daarom steeds vaker voor dat worstelaars zich terugtrekken uit een toernooi vlák voordat ze tegen Jay moeten worstelen. Dit, om te voorkomen dat ze een deuk oplopen in hun eigen vlekkeloze staat van dienst. Gevolg is wel dat Jay regelmatig bij een worsteltoernooi op komt draven en daarbij met de beker naar huis gaat zonder ook maar één keer geworsteld te hebben. Erg frustrerend, maar hij kan er niets tegen doen (behalve dan door slechter te gaan worstelen...duh!).

In Amerika kun je op twee manieren aan een volledige of gedeeltelijke studiebeurs komen: op basis van je schoolprestaties of op basis van je sportprestaties. Als je in één van beide goed je best doet kan je dat dus aardig wat geld opleveren.
Universiteiten zijn altijd opzoek naar sporttalent. Virginia Tech University, een universiteit met een zeer gerenomeerd worstelprogramma, heeft Jay Borschel een volledige beurs aangeboden als hij bij hen komt studeren en worstelen. Jay, die net als Ivan (18) in de komende maanden zijn High School afrond, is op dit aanbod ingegaan. Da's wel even bijna 90 duizend dollar in 4 jaar!

Het worstelseizoen via school is afgelopen, maar Ewout heeft zich nu op het vrijworstelen gestort. De twee trainingen per week worden gegeven bij een universiteit in downtown Cedar Rapids.

Er doen momenteel drie AEGON-teams mee in de coed indoor soccer competitie. Twee daarvan kwamen vanavond een aantal spelers tekort. Ik had wel zin in een paar extra wedstrijden, dus heb ik drie wedstrijden gepeeld. De eerste begon om 18:30 uur, en de laatste eindigde om 22:35 uur. Twee gewonnen, eentje fors verloren (two out of three aint bad). Eén keer gescoord, maar geen droomgoal.

Dinsdag begin ik met de voetbaltrainingen van Lisandra's (9) voetbalteam. Daarmee wordt het 4x per week voetbal: dinsdag en donderdag 1 uur en 15 minuten trainen, zaterdag wedstrijden coachen en wedstrijden schijdsrechteren, en dan op woensdag blijf ik de komende 7 weken nog zaalvoetbal spelen. Jullie begrijpen zo wel dat het regelmatig posten dan een beetje in de knel dreigt te komen.

UPDATE (10-3-2005 12:36 AM): Tegen het einde van de derde voetbalwedstrijd trok ik een sprintje en voelde ik een kramp opkomen in m'n linker kuit. Gelukkig zette die niet door. Zojuist tijdens het lezen van Daily Zen, het weblog van Henk (ES), schoot er ff kramp in m'n rechter dijbeen.
Ik heb het vermoeden dat ik de rekening gepresenteerd ga krijgen voor het afbeulen van m'n lichaam eerder vanavond...

Maaltijden in huize Rook zijn niet bepaald de rustigste momenten van de dag. Met 4 kids die allemaal wat te vertellen hebben of graag willen laten merken hoe grappig ze wel niet zijn, valt er eigenlijk nooit een stilte aan tafel. Gespreksonderwerpen lopen uiteen van computerspelletjes tot het voortplantinggedrag van bidsprinkhanen.

Ik weet niet meer waarom, maar om één of andere reden stak ik tijdens het avondeten m'n linker arm omhoog. Daardoor werd een stukje okselhaar zichtbaar dat net niet meer door de mouw van m'n T-shirt werd bedekt. "Ooh daddy, you've got a lot of armpit hair!" ("Oh pappa, jij hebt een boel okselhaar"), kraaide Nathalie (13). Waarop ik zei dat wat zij nu kon zien nog altijd een stuk minder was dan wat zij onder haar oksels had groeien.
Met een big smile stak zij nu op haar beurt haar linkerarm omhoog: "Nee hoor, kijk maar!" Giechelend biechtte Nathalie vervolgens op: "Ha, ha, ha, I'm secretly using mum's electric razor!" ("Hi, hi, hi, ik gebruik stiekem mama's electrische scheermes!")
Nee, er is niets mis gegaan bij de vertaling. Nathalie had 'electric razor' gezegd, en een razor is een scheermes. Zij had '(electric) shaver' moeten zeggen, hetgeen het Engelse woord is voor een scheerapparaat.

Ruim 3 weken geleden waren het nog blokjes hout. Nu zien ze eruit als op bovenstaande foto. De klassieker op de voorgrond is van Nathalie (13) en het racemonster op de achtergrond van Lisandra (9).
Dit weekend beginnen we het verven van de autootjes.

Ik moest toch wel even glimlachen toen ik in de interneteditie van de Telegraaf onder het kopje 'Extreme kou: tref voorbereidingen' het volgende las:

"Volgens de Wegenwacht is het nog niet te laat om de auto te beschermen tegen de kou. De hulpdienst heeft een flink pakket met tips voor de nacht van donderdag op vrijdag.

Smeer deurrubbers in met vaseline en doe kruipolie in de sloten om dichtvriezen te voorkomen. Om te zorgen dat de accu in de ochtend voldoende stroom levert en de auto goed start, is het aan te raden donderdag nog een half uurtje te rijden met de verwarming uit. De stroomvoorzienig kan zich zo optimaal opladen. "Korte afstanden met de verwarming vol open zijn funest", aldus een woordvoerder.

De handrem kan vastvriezen, zet de auto daarom alleen in de versnelling, aldus de Wegenwacht. Vul het daarvoor bestemde reservoir met vorstbestendige ruitenwisservloeistoef en sproei een keertje extra om ook de leidingen te beschermen. Zorg dat de wissers niet vastvriezen, bij voorkeur met een matje op de voorruit."

Bij ons duikt gedurende winter de temperatuur zeer regelmatig onder de min tien, en daalt het kwik zelfs een aantal keren onder -20°C. Heb ik daarbij ooit gedacht m'n auto te 'beschermen'? Nee, nooit!
Korte afstanden met de verwarming vol open funest? Ik doe dat elke dag! Ik ga zeker even een half uurtje rond rijden met de verwarming uit...ja, hoe gek denk je dat ik ben?
Ik zie dat trouwens al helemaal voor me, zo vlak voor het slapen gaan: "Zeg schat, ik ga nog even met m'n auto een half uurtje rond rijden met de verwarming uit hoor. En zal ik jouw auto zo meteen ook nog even doen lieverd?"

Gisteren zijn de hechtingen uit Ewout's bovenlip gehaald. Gelukkig ziet het er alweer een stuk beter uit dan 5 dagen geleden.

Soms heb je dat. Je scoort een goal, en het 'filmpje' daarvan blijft zich maar afspelen in je hoofd. Keer op keer, op keer, op keer.

Vanavond had ik zo'n moment. Ik zag een kans voor een goal, maar zag een hard schot geblokt door een tegenstander. De bal kwam weer terug voor m'n voeten, waarop ik 'm passde naar een teamgenoot die een open doel voor zich had. Hij wist de opgelegde kans echter niet te benutten. Een onhandig schot kaatste op een verdediger, wederom in mijn richting. Ongeveer een halve meter boven de grond. Toen ik uithaalde had ik al een gevoel van "WOUW! Dit is zo'n bal waarvan je er maar eentje per seizoen krijgt!". Het schot was weergaloos en de goal fantastisch, al zeg ik het zelf.
Ik heb de goal in de afgelopen uren zeker 30 keer teruggezien. Het filmpje draait steeds in slow-motion van het moment dat de bal van m'n voet komt tot het moment dat de bal hoog in de rechterbovenhoek in het net verdwijnt. Geweldig!
We verloren de wedstrijd overigens met 8-1, maar dat staat niet op de film...