Rook USA

In de States heb je elk jaar tot 15 april de tijd om je belastingen aan te geven bij de IRS (Internal Revenue Service), de Amerikaanse belastingdienst. Al kost het relatief weinig tijd en is het ook nog eens zo dat ik altijd aardig wat terugkrijg van de IRS, bleef ik de belastingaangifte de afgelopen jaren toch steeds vooruitschuiven. Afgelopen jaar kon je mezelf pas op 1 april eindelijk zover krijgen om het verder pijnloze proces in een paar uurtjes af te ronden. Programma downloaden, cijfertjes invullen, het handeltje electronisch versturen, en klaar was Kees!
Met ingang van dit jaar is dat vooruitschuiven helemaal afgelopen. Om in aanmerking te komen voor studiefinanciering moet je met je inkomsten- en belastingcijfers van het afgelopen jaar op de proppen komen. Deze dienen ingevuld te worden op een website van de overheid. De overheid zorgt er dan op haar buurt voor dat de universiteiten de beschikking krijgen over jouw financiële situatie. Universiteiten hanteren verschillende uiterste termijnen waarbinnen één en andere geregeld dient te zijn. Eén van de universiteiten waarin Ivan (18) geïnteresseerd is hanteerd een uiterste datum van 14 februari.
Voor de komende 12 jaar (dan is Lisandra klaar met College) kom ik er dus niet meer onder uit om jaarlijks uiterlijk begin februari m'n belastingaangifte in kannen en kruiken te hebben. Heerlijk, dan heb ik tenminste weer iets om naar uit te kijken...

Zoals ik gisteren al melde, hadden Ivan (18) en Ewout (15) dit weekend de jaarlijkse 'winter retreat' van de Youth Group. Traditioneel hoort daar het skiën van zatderdagmiddag 4 uur tot 's avond 10 uur bij. Net als vorig jaar had ik besloten me ook dit jaar weer bij de jeugd te voegen voor een avondje skiplezier in ski-gebied Sundown Mountain.
Sundown Mountain ligt in Dubuque vlak bij de Mississippi rivier in het uiterste oosten van Iowa. Op weg naar een ski-gebied verwacht je natuurlijk dat je uit moet kijken naar een berg, helemaal als dat ski-gebied Sundown Mountain heet ('mountain' is engels voor 'berg'), maar dat is dus mooi even niet het geval. Sundown Mountain bevindt zich op de hellingen van het dal van de Mississippi rivier. Iowa is niet plat, maar bergachtig is het ook zeker niet. Na een poosje door licht geaccidenteerd terrein gereden te hebben sta je zo in eens aan de top van de ski-helling. Zelf had ik me er een voostelling van gemaakt dat het een kneuterig heuveltje zou zijn met een ski-lift en een paar gefrusteerde ski-liefhebbers die zich een tripje naar de bergen van Colorado niet kunnen veroorloven. Maar het eerste wat me opviel toen ik het terrein van Sundown Mountain opreed was dat de parkeerpplaatsen overvol waren en het zowaar niet gemakkelijk was om een plekje te vinden.
Sundown Mountain heeft 5 stoeltjesliften met een capacteit van 9600 mensen per uur. De langste piste is 1200 meter lang. Het ski-gebied is open van midden november tot en met midden maart. Jaarlijks valt er gemiddeld slechts 91 centimeter, hetgeen vaak niet genoeg zal zijn om skiën gedurende deze vier maanden steeds mogelijk te maken. Daarom hebben ze meer dan 150(!) sneeuwkannonen om zelf sneeuw te maken. De sneeuw wordt gemaakt van het ijskoude, vrijwel bevroren water uit de Maquoketa River.

De Youth Group komt elk jaar in aanmerking voor een frorse groepskorting. Ouders kunnen hier van meeprofiteren. Niet alleen zijn ski-uitrusting en het gebruik van de ski-liften inbegrepen in de 24 dollar, maar ook ski-lessen maken deel uit van het pakket. Voor dat bedrag had ik natuurlijk beter moeten weten, maar vorig jaar had ik hoge verwachtingen. Ik had toen nog nooit geskied en gaf me daarom over in de handen van de vrij jeugdige ski-instructeur(tje)s. Eerst een rondje steppen op de rechter ski en toen nog een rondje, maar dan op de linker. Daarna waren goed genoeg om één voor één op twee ski's van een flauw hellinkje naar beneden te glijden. In het daaropvolgende halfuurtje leerden we remmen, bochten maken en hoe de stoeltjeslift te gebruiken. Toen ik na de vierde keer als laatste weer boven kwam ("dames gaan voor...") waren de instructeurs net bezig uit te leggen hoe je je ski-techniek zou moeten verbeteren. Toen ik vroeg of we daar later in de les nog op terug zouden komen, stootte één van de meisje me giechelend aan met de opmerking dat de les was afgelopen! In 45 minuten hadden ze ons getransformeerd van een stel harken op latten tot een groep ervaren skiërs (deze zin moet je dus lezen met een cynisch ondertoontje). Ik knipperde een keer met m'n ogen en de instructeurs waren weg, foetsie, verschwunden.

Eerder was uitgelegd dat de groene pistes het gemakkelijkste waren, maar was ik daar al klaar voor? Gezien ik daar nog niet helemaal van overtuigd was, ging ik nog maar een keertje bij het lesheuveltje naar beneden. En ik moet zeggen: dat ging verrekte aardig. Niet alleen ging het verrekte aardig, ook ging het véééééél te langzaam en was het heuveltje véééééél te kort. Dit was voor mij het sein om dan maar het met groene stippen aangeven beginnersparcours op te gaan.
Even later stond ik boven aan een helling die er naar mijn bescheiden mening toch aardig steil uitzag. "Ach, dat zal wel gezichtsbedrog zijn", hield ik me voor, "dit is immers een beginnerspiste?". Aan het einde van de helling zag ik een groot net en twee borden waarop met gigantische letters 'SLOW' ('LANGZAAM') stond. Ik vermoede dat dat het eindpunt van de piste zou zijn.

Na even gekeken te hebben hoe andere, meer ervaren skiërs naar beneden gingen, gleed ik heel rustig van rechts naar links en van links naar rechts over de helling. Ondanks dat ik daarbij probeerde snelheid te minderen, constateerde ik dat ik steeds sneller en sneller naar beneden ging. De borden met 'SLOW' kwamen steeds harder dichterbij terwijl ik juist het tegenovergestelde aan het doen was van wat er op die borden stond. Nog steeds verwoede pogingen doende om af te remmen zag ik waarom ze wilden dat ik SLOW ging. Ik stormde niet af op het eindpunt van piste, maar op een scherpe bocht die tot doel had me bij de achter de SLOW-borden gelegen afgrond weg te houden. Met m'n hele gewicht drukte ik op m'n linker ski om de bocht naar rechts te maken (dat had ik gelukkig nog onthouden van mijn les!). Met een rotgang en vlak langs het randje kwam ik wonder boven wonder zonder vallen de bocht door. Lang kon ik daar niet van genieten, want de bocht naar rechts werd gevolgd door een bocht naar links, terwijl ik nog steeds snelheid aan het winnen was. In een volgend stuk zag ik zowaar kans om een klein beetje af te remmen, maar in m'n rustig-van-rechts-naar-links-en-van-links-naar-rechts-over-de-helling ritme kwam ik niet meer terug. Dit had tot gevolg dat ik alweer aan het versnellen was en nu er helemaal geen stoppen meer aan was. Links en rechts haalde ik skiërs in die als flitsen aan mij voorbij schoten. Harder ging het, en steeds maar harder. Ik ging zo hard dat op de vrijwel windstille piste me het traanvocht uit de ogen werd geperst (ik had alleen m'n gewone bril op) en in riviertjes een weg zocht naar mijn oren. Ik kon maar aan één ding denken: "Als ik nu bij iets of iemand omhoog knal, dan wordt me dat daar toch een ongelovelijke crash..." Ik was er van overtuigd dat ik zelfs bij een schuiver al de nodige botten zou breken. Nog steeds ging ik als een kogel, maar dan zeg ik ook: als een kogel!, naar beneden. Tjonge jonge, wat ging dat hard zeg. Remmen kon ik al lang niet meer. Nu was het gewoon een kwestie van op m'n ski's blijven staan. De uiteinden van ski-stokken liet ik door de sneeuw slepen in de hoop in ieder geval nog een beetje snelheid te minderen, maar nog steeds ging ik als een speer. Als een ongeleid projectiel stormde ik snowboarders en skiërs voorbij die wel stil leken te staan. Nog een laatste bocht en vlak daarna een net die het einde van de piste markeerde leken voor mij de laatste opstakels van m'n dodemansrit. De bocht kwam ik wonderwel door en tot mijn grote vreugde merkte ik dat het terrein vrijwel vlak was en zelfs iets omhoog ging. Het uit volle macht remmen wierp z'n vruchten af, want slechts enkele meters voor het net kwam ik tot stilstand. Wouw! Oef! Help! Heh, heh, nou, nou, zo, zo, poei, poei, dat ging effe snel zeg!
De stoeltjeslift naar boven was een verademing.

Wetende dat ik bij mijn eerste afdaling fouten had gemaakt, besloot ik het bij de tweede afdaling geheel anders te doen. Het was een prachtig voornemen, maar er kwam niet veel van terecht. Na 1 minuut en 45 seconden stond ik met een nieuw snelheidsrecord en een kleffe bilnaad alweer beneden. Dacht je dat ik de eerste keer hard ging? Dan had je me de tweede keer moeten zien gaan! Dit keer was de druk op m'n benen zo heftig, dat ze van binnen warm en licht pijnlijk aan begonnen te voelen. Vergelijkbaar met het gevoel dat je wel eens hebt na 500 meter sprinten zonder dat je eerst een warm-up hebt gedaan. Als de piste honderd meter langer was geweest dan had ik het beslist niet meer kunnen houden. Wederom verwonderde ik me erover dat ik niet vreselijk over de kop was gegaan en nam weer plaats op één van de comfortable bankjes van de stoeltjeslift.

Tijdens de afdalingen en vanuit de stoeltjesliften op weg naar boven zag ik een tiental keren gewonde mensen vostgebonden op een brancard met ruspvoertuigen afgevoerd worden naar de eerste hulppost, om van daaruit per ambulance naar het dichtbijzijnde ziekenhuis vervoerd te worden.

Voor Ewout was het vorig jaar ook de eerste keer. Eigenwijs als Ewout was is begon hij toen met snowboarden, want "dat is veel meer fun". Na een uurtje had ie het al bekeken en is ie toen ook maar gaan skiën. Hij had nog even snel meegedaan met ski-klasje aan de stoomcursus "hoe wordt ik in 45 minuten een ongeleid projectiel?", en vormde even later net zoveel gevaar voor het andere ski-volk als zijn vader. Toen ik hem een uur na het einde van zijn les bovenaan de helling tegenkwam vertelde een superenthousiaste Ewout: "Papa, guess what...ik ben net zonder te vallen van de zwarte gegaan! Dat is echt cool! Je gaat dan echt lekker hard naar beneden!" (Zwarte pistes zijn de moeilijkste pistes en bedoeld voor de zeer ervaren skiërs.) Toen ik hem vroeg of hij tijdens zo'n afdaling wel in staat zou zijn om te remmen, antwoorde hij: "nee, moet dat dan?"

Toen ik gisteren richting Sundown Mountain reed liet ik m'n kamikaze pogingen van vorig jaar nog eens aan m'n gedachten voorbij gaan. Beseffend wat een vreselijke idioot ik toen geweest ben, besloot ik me dit jaar meer te concentreren op de edele kunst van het afremmen en het gecontroleerd afdalen. Jep, ik was vast en zeker van plan weer een ski-les te nemen.

Het viel me meteen op dat de gemiddelde leeftijd van de instructeurs aanmerkelijk hoger lag dan vorig jaar, en ook het aantal was zeker verdubbeld.
Samen met Ewout en nog 3 anderen kwamen we in een klasje 'gevorderden' terecht (de andere klasjes waren allemaal voor mensen die nog nooit geskied hadden). De les duurde maarliefs 2 uur lang en focuste met name op het gecontroleerd afdalen, precies wat ik nodig had! In 2 uur had de ski-leraar de onofficiële houder van het Sundown snelheidsbaanrecord omgetoverd van ongeleid projectiel tot nog steeds wat harkerige beginneling. Niet zo opwindend meer, maar wel een stuk veiliger.

Was een jaar geleden mijn grootste inspanning het met man en macht proberen op de ski's te blijven staan, was het nu het constant remmen en bochten maken. Vreselijk vermoeiend en slopend voor je benen. Dit is voor mij dan ook de reden dat ik het dit jaar minder naar m'n zin heb gehad dan vorig jaar, maar desalniettemin heb ik het weer uitstekend naar m'n zin gehad!

Koning van 'rookvrij' Bhutan paft vrolijk door
Het in de Himalaya gelegen koninkrijk Bhutan heeft een nationaal verbod op de verkoop van rookwaren uitgevaardigd voor haar 2.1 miljoen onderdanen. De koning zelf is echter niet van plan het goede voorbeeld te geven. Hij denkt niet aan stoppen, maar hooguit te minderen.
Roken in het openbaar is in Bhutan ook verboden. Het eerste rookverbod in Buthan stamt al uit 1729. (Telegraaf, 29-1-2005)

Walvishaai op strand Curaçao
Afgelopen zondag dook er bij het Curaçao Hilton Resort te Piscadera een 14 meter lange walvishaai op. Gisterenmiddag kwam de enorme haai het strand bij Marriott opgezwommen.
Bij dit strand hebben wij regelmatig op zondagmiddagen heerlijk gezwommen. Het idee dat je naar zo'n gigantische haai toe kunt zwemmen en 'm dan ook kan raken (zoals die twee zwemmers bij de staart van de haai op de foto hieronder), geweldig!

Omstanders, medewerkers van het Sea Aquarium, Carmabi en de kustwacht hadden geprobeerd de haai weer naar zee te krijgen. De kustwacht wist de haai naar open zee te slepen, maar 's avonds om 7 uur was ie weer terug.
De walvishaai is de grootste vis ter wereld en kan wel 18 meter lang worden. Walvishaaien leven vooral van plankton en kleine vis en zijn ongevaarlijk voor mensen. (Amigoe 28-1-2005 en 25-1-2005)

Antilliaanse minister verbiedt gangsterrap
De minister van Telecommunicatie op de Nederlandse Antillen, Omayra Leeflang, heeft de bijna 30 radio- en televisiestations van de Antillen verboden teksten die beledigen, bedreigen of aanzetten tot haat uit te zenden. Zo is het voortaan verboden ongecensureerde gangsterrap de ether in te sturen. (Telegraaf, 29-1-2005)

Ewout (15) had vanavond een worsteltoernooi in Central City, 40 minuten ten noordoosten van Cedar Rapids. Ze reizen altijd gezamenlijk met het hele schoolworstelteam en de coaches per schoolbus naar toernooien. Zelf ben ik direct naar m'n werk richting Central City gereden.
Ik heb Ewout twee goeie worstelpartijen zijn spelen, maar zijn tegenstanders waren net ietsje beter.
Het goedbezochte toernooi startte om 5 uur en met een speciale ontheffing van de hoofdcoach mocht Ewout al voor het einde van de wedstrijden om even over tienen de sporthal verlaten.

Ivan (18) en Ewout hebben dit weekend de jaarlijkse 'winter retreat' van de Youth Group in een soort vakantieboerderij in Monticello. Ivan was daar eerder vandaag al samen met de Youth Group naar toe vertrokken.
Vanaf de lokatie waar er geworsteld werd is dat nog eens 45 minuten rijden. De coach had daar wel begrip voor en liet Ewout daarom voortijdig vertrekken.

Iowa heeft momenteel te maken met een herten-overbevolking. Vlak voor dat we bij de vakantieboerderij aankwamen werden we daar nog even aan herinnerd met links en rechts van de weg grote kuddes herten. Met de sneeuw op de grond zie je ze een stuk beter dan normaal, maar het blijft nog steeds oppassen als je met 70 miles per uur over een bochtige weg raast. Als je een hert met die snelheid vol raakt is je auto total loss. Jaarlijks vinden er in Amerika bijna een half miljoen auto-hert-ongelukken plaats, meer dan 100 met dodelijke afloop. Met 'met dodelijke afloop' bedoel ik in dit geval dat een mens de auto-hert ontmoeting niet overleefd, want in de meeste gevallen overleeft het hert de klap niet.
Ik ben toch maar iets langzamer (69 miles per uur) gaan rijden.

Over het algemeen zie je alleen maar vrouwtjes herten en maar af en toe een (nog jong) mannetje. Toen ik terugreed na Ewout afgezet te hebben bij de vakantieboerderij stond ik evenlater oog in oog met een zeer groot mannetje met een enorm gewei. Verblind door mijn koplampen stond hij stil op het midden van de weg. Hij bleef me even aanstaren met zijn oplichtende ogen, om even later met z'n harem te verdwijnen in het dichte struikgewas langs de weg.

Zo kan het dus aflopen:

Als je een beetje tegen bloederig kunt moet je ook eens naar deze foto's kijken.

"Sometimes you're the statue, sometimes you're the pigeon."
("Soms ben je het standbeeld, soms ben je de duif.")

Deze quote doet het over het algemeen erg goed bij collega's als één van ons een hele dag onder vuur heeft gelegen en de nodige shit over zich heen heeft gekregen. Het is een hele troost te weten dat je de volgende dag wellicht de duif bent...

Als het verkeerslicht op oranje springt, wat doe jij dan? Gas op de plank of plat op de ho?
Vanmorgen hoorde ik op de radio, dat volgens een groot landelijk onderzoek maarliefst 73% van de Amerikanen "thinks the yellow light is the last call for the life rafts" ("denken dat oranje de laatste oproep voor de reddingsboten is"). Voor 3/4 van de Amerikanen is oranje dus het sein om het gaspedaal nog eens eventjes diep in te trappen.

We hebben het allemaal wel: een kruispunt met verkeerslichten waar we regelmatig langskomen tijdens een druk moment van de dag. Een kruispunt waar in één verkeerslichtencyclus niet alle verkeer afgehandelt kan worden en je dus moet wachten tot het verkeerslicht voor een tweede keer op groen springt. Voordat je dan weer aan de beurt bent duurt altijd een eeuwigheid. Dat zijn typisch de kruisingen waar oranje de uitwerking heeft als de startlichten bij de Formule-1: volgas! Sterker nog, als er een idioot voor je zit die het in z'n bolle hoofd haalt om op de rem te trappen, dan ga je vol op de claxon, gevolgd door de onvermijdelijke middelvinger. Stel je voor dat je nog zo'n eeuwigheid moet wachten totdat je weer aan de beurt bent...

Laat je gedachten eens over je dagelijkse rijroute glijden en sta dan eens even stil bij bovenstaand kruispunt. Maak nu eens een schatting van hoelang die eeuwigheid duurt, de eeuwigheid tussen het op oranje en later weer op groen spingen van jouw verkeerslicht. Drie, vier, vijf, of misschien zelfs wel tien minuten?
De eerstvolgende keer als je weer langs dat vreselijke kruispunt komt moet je eens timen hoelang die eeuwigheid nou in werkelijkheid duurt.

Op mijn weg naar huis kom ik 5 verkeerslichten tegen. Eentje daarvan is er zo eentje waar tijdens een druk moment van de dag niet iedereen er in één ronde doorheen kan. Het verkeerslicht staat slechts kort op groen, en vervolgens duurt het een eeuwigheid alvorens het weer op groen springt. Ik schatte dat die 'eeuwigheid' toch wel een minuut of 4 duurde. Vandaag tussen oranje (shit, ik was net te laat!) en groen maar eens naar de seconde wijzer van m'n horloge zitten staren: 1 minuut en 14 seconden! Nog minder dan 1/3 dan de speelduur van een gemiddelde radiohit! Je vraagt je dan af of het wel de moeite waard is om met gierende bandjes door de bocht te gaan als het licht al vet op oranje staat...

Eén dag vóór het einde van het jaar (de rekenwonders onder het Rook-USA-lezerspubliek hebben al even snel uitgerekend dat dat dan op 30 december geweest moet zijn) tipte Arina mij om eens een kijkje te nemen op de website van de Radio 2 Top 2000. Op dat moment zond een lokaal radiostation bij ons een top 500 uit, maar met véééél te oude songs die bij mij niet zo heel erg in de smaak vielen. Ik heb die Nederlandse top 2000 toen even gedownload in Excel formaat. Alleen het door de lijst gaan was voor mij al genieten. De Nederlandse top 2000 is gewoon zoveel beter dan die bejaarde Amerikaanse top 500 van ons hier.

Gisteren liep ik zomaar ineens tegen de 'Top 2000 gemist?' pagina aan. De webpagina bevat links naar ieder uur van de Top 2000. 144 om precies te zijn. Via m'n Real Medialayer stroomt de muziek in goede kwaliteit m'n speakers binnen. Geweldig!
Hebben jullie in Nederland hier en daar een uurtje van de Top 2000 moeten missen omdat je wellicht tussendoor eens een paar uurtjes moesten slapen, kan ik 'm luisteren van de eerste tot de laatste (8640ste) minuut zonder ook maar iets te hoeven missen.
Nog 142 uur en 24 minuten te gaan...

Vandaag gelezen in de internet-editie van de Telegraaf:

'Rijvaardigheid vrouwen toch kwestie van hormonen'
Dat veel vrouwen moeite hebben met kaartlezen en inparkeren, komt omdat zij al in de baarmoeder te weinig zijn blootgesteld aan het mannelijke hormoon testosteron. Volgens de onderzoekers zorgt het gebrek aan testosteron ervoor dat vrouwen minder ruimtelijk inzicht hebben. Vrouwen hebben overigens de neiging het daar niet mee eens te zijn.

De wetenschappers keken ook naar het verschil in lengte tussen de ringvinger en de wijsvinger van de proefpersonen. Dat wordt volgens hen ook bepaald door testosteron. Bij vrouwen zijn beide vingers meestal vrijwel even lang, terwijl mannen over het algemeen een langere ringvinger hebben. Vrouwen bij wie dit ook het geval was, scoorden beter op rekenvaardigheid en ruimtelijk inzicht.

Mijn advies voor de vrouwelijke Rook-USA-lezers: als je problemen hebt met inparkeren, hak gewoon een stukje van je wijsvinger af en probeer het dan nog eens...

Onze Engelse Pointer Tasha is een Engelstalige hond. Dit heeft niets te maken met het feit dat ze een Engelse Pointer is, maar alles met het feit dat ze is geboren en getogen in de States. Ze weet precies wat er bedoeld wordt met sit, come, heel, stay en down. Met zit! zal het nog wel lukken om haar te laten zitten en met kom! weet ze ook nog wel wat ik bedoel, maar met volg, blijf en lig zal ik bij haar niet veel bereiken.

Tasha krijgt altijd haar hondebrokjes op het moment dat wij aan ons avondeten beginnen. Als Ella klaar is met koken, roept ze altijd heel hard: "Eten!". Tasha weet dat "Eten!" niet alleen betekent dat al het mensenvolk te eten krijgt, maar dat ook zij een grote bak vol met lekkere hondebrokjes krijgt. Op het moment dat Ella "Eten!" roept begint Tasha altijd enthousiast rondjes te huppelen in de keuken, wetende dat ze elk moment te eten krijgt.

Ik heb het wel eens geprobeerd om rond etenstijd heel luid "Food!" te roepen, maar dat hat geen enkel effect op Tasha, Conclusie: Tahsa verstaat Nederlands!

Schoonma had weer eens een doos vol met Dutch stuff opgestuurd (yes, yes, yes!), waaronder een stapeltje Privé's. Niet dat ik er iets voor op zou geven, maar een Privé is uitstekend materiaal om een bezoek aan het toilet een beetje mee op te vrolijken.
Vandaag werd ik vergezeld door het eerste januari nummer van 2005, met Maxima op de voorpagina ("Artsen bezorgd: Komt 2e kind Maxima te snel?"). In een artikeltje onder het kopje 'Gezond knabbelen' las ik: "Pinda's zijn geen noten maar peulvruchten". Nooit bij stilgestaan, maar nu ik er zo over nadacht vond ik dat ook geheel logisch.
De Engelsman of Amerikaan die pinda's ooit peanuts (letterlijk: 'erwt noten') genoemd heeft had kennelijk de Privé toen nog niet gelezen...

Naar aanleiding van m'n posting van gisteren mailde een trouwe Rook-(USA)-lezer me een krantenartiekeltje over de populairste namen in Nederland. Bedankt Pa!

In 2004 was Sem de populairste naam voor pasgeboren jongetjes. Thomas stond vier jaar lang aan de top, maar moest dit jaar Sem en Daan voor laten gaan.
Babymeisjes krijgen het vaakst de naam Sanne. Sanne voert al 7 jaar oprij de lijst aan.

Mohammed is in Amsterdam verreweg de populairste naam voor babies, en dat is al ruim 20 jaar lang het geval.

Uit een NIPO-enquête in 1961 bleek Henk na Jan en Piet de meest voorkomende voornaam in Nederland (4% van de mannelijke bevolking).

Al komt mijn voornaam niet meer voor in de top-1000 babynamen in Amerika, toch is het geen onbekende naam. Hier schrijven ze mijn naam echter met een 'a' als Hank. Dit betekent dat ik mijn naam dus altijd moet spellen als ik wil dat ze het goed vastleggen: H-E-N-K. Toch zie ik nog vaak dat, terwijl ik het spel, ze toch nog een A schrijven.

Afgelopen week kreeg ik post (snail mail) geadresseerd aan HANKE ROOK. "Hoe komen ze in vredesnaam aan HANKE?", zul je denken. Dit is echter het resultaat van kort door de bocht van mijn kant. In plaats van m'n naam letter voor letter te spellen, heb ik het wel eens geprobeerd met te zeggen dat mijn naam "HANK with an E" is. Voor de één wordt dat HENK, maar voor een ander blijkbaar HANKE.

Best wel aardig overigens, de website van de Social Security Administration heeft de top-1000 babynamen van de laatste 14 jaar en voor alle decenia van de 20ste eeuw. Voer voor de aardigheid in het Name?-vakje onder 'Popularity of a Name' (rechtsonder op de webpagina) eens een naam in om te zien hoe de populariteit van de naam is veranderd over een tijdvak van 14 jaar.

Jacob is al voor 5 jaar oprij de meest populaire jongensnaam in de States. In 2003 werden 29.195 nieuwgeboren jochies met die naam opgescheept. Emily houdt al 8 jaar lang die toppositie bij de meisjes.

In de top-1000 van de 1950's duikt de naam Hank voor het eerst op op een 731ste plaats. In de 1960's bereikt Hank met een 693ste plaats de hoogste positie in meer dan een eeuw tijd. Laat dat nou net ook het decenium zijn waarin ik ben geboren en vernoemd ben naar mijn opa.
In de 1970's daalt Hank naar een 843ste plaats. In de 1980's nog verder (940ste), en daarna komt Hank niet meer voor in de overzichten.

De 23-jarige Molly Jerman uit Cape Coral is zondag overleden toen ze probeerde een handstand uit te voeren op een hotelbalkon in Fort Myers, Florida.
Het acrobatische kunstje mislukte. Het slachtoffer viel van het balkon op de eerste verdieping en kwam terecht op de binnenplaats. Volgens het politierapport riep ze vlak voordat ze viel tegen een vriend: "Watch to see what I can still do." ("Kijk wat ik nog steeds kan.")

Toen mijn zus Arina in april van het afgelopen jaar ons vanuit Nederland met een bezoekje kwam vereren, had ze onder andere een stapeltje CD's van de Belgische meidengroep K3 meegenomen. De band zingt Nederlandstalige liedjes die volgens mij met name voor het jongere meisjespubliek bedoeld zijn.
In eerste instantie had Lisandra (9) de CDtjes links laten liggen, en verkoos ze Jessica Simpson en een aantal CD's met recente Amerikaanse popmuziek boven K3. Een paar maanden geleden heeft ze echter drie K3 CDtjes in haar stereo geladen, en die zijn er volgens mij sindsdien niet meer uitgekomen. Elke dag luistert ze naar de K3-muziek. Ze valt er zelfs mee in slaap. (Ik zet de timer op haar stereo elke avond voor het slapen gaan zodat de muziek na 15 minuten automatisch uitschakeld.) Ella kan overigens de muziek van K3 niet echt waarderen. Of eigenlijk vindt ze het maar knap waardeloos. K3 behoort ook niet tot mijn favorieten, maar ik kan het nog redelijk verdragen.
Ook vanavond klonk er weer K3 uit haar speakers. Ik vroeg Lisandra of ze eigenlijk wel begreep waar de teksten over gingen. "Yes daddy, most of it", was haar antwoord. Toen ik haar een nachtkus gaf zong ik het laatste stukje van het refrein mee dat op dat moment speelde: "...mijn mooiste dromen." Verbaasd keek ze me aan: "What does 'dromen' mean in English daddy?"
Juist ja, ze begrijpt er dus geen snars van wat die K3-meiden nou zingen, maar ze geniet gewoon van hun muziek.
Doet me denken aan de tijd toen ik een jaar of 12 was en serieus begon te luisteren naar Engelstalige muziek. Geweldige nummers, maar met teksten waar ik absoluut geen reet van begreep. Vaak zong ik mee en wist gewoon absoluut niet wat ik aan het zingen was.

Staar eens een minuutje naar onderstaand wereldkaartje, en maak dan eens een lijstje van de koudste plaatsen op aarde. Probeer je er ook eens een voorstelling van te maken hoe koud het daar wel eens zou kunnen zijn.

Benieuwd hoe de temperatuur in Cedar Rapids (vandaag -21°C) zich zou laten vergelijken met andere koude plaatsen in de wereld, heb ik vandaag hetzelfde gedaan. Ik kon Antartica (Zuid Pool), Siberië, Alaska, Ijsland, Groenland en Moskou verzinnen en heb vervolgens eens op het internet opgezocht wat daar vandaag de minimum temperatuur was.

• Antartica (Zuid Pool): -24°C
• Antarctica, McMurdo (ligt meer richting zee): -2°C
• Siberië, Novosibirsk (met 1,4 miljoen inwoners de grootste stad van Siberië): -8°C
• Siberië, Yakutsk: -44°C
• Alaska, Anchorage: -13°C
• Alaska, Fairbanks: -33°C
• Ijsland, Reykjavik: -3°C
• Groenland, Godthab: -12°C
• Rusland, Moskou: -8°C

Het was in Cedar Rapids vandaag dus bijna net zo koud als op de Zuid Pool! In Yakutsk (Siberië) was het dan nog eens 20 graden kouder. Ik heb me daar eens een voorstelling van proberen te maken en ben tot de conclusie gekomen dat dat ONGELOVELIJK koud is. Als je er een beetje een voorstelling van wilt maken, moet je straks eens een maatbeker tot de rand vullen met ijsblokjes en er dan water bij doen. Vervolgens moet je je hand zo lang onderdompelen in het ijswater tot je het niet meer uit kunt houden. Koud? Nee, da's lekker warm vergeleken met temperaturen van 20 graden onder nul en kouder.

De laagst gemeten temperatuur ooit was bij het Russische Vostok station op Antartica. Daar zakte het kwik op 21 juli 1998 tot -89°C. Jep, NEGEN-EN-TACHTIG graden Celsius onder nul! In Amerika houdt Prospect Creek in Alaska dit record met -62°C, gemeten op 23 januari 1971. Rogers Pass in Montana is een goede tweede met -57°C.

Dit soort temperuren zullen op Curaçao woonachtige CasaSpider en op Lanzarote woonachtige Henk (ES) weinig tot de verbeelding spreken, anders dan het feit dat bij dergelijke extreem lage temperaturen bier lekker snel afkoelt.
Vandaar dat ik maar afsluit met de hoogst gemeten temperatuur ooit. Op 13 september 1922 werdt in El Azizia in Libië een temperatuur van 58°C geregistreerd. Nummer twee op de lijst is Death Valley in California, waar op 10 juli 1913 een temperatuur van 57°C werd genoteerd.
Alleen bij de gedachte al breekt me spontaan het zweet uit. Eerst maar snel naar buiten om weer een beetje af te koelen...

Vanavond Titanic (de absolute nummer 1 in de filmtop allertijden) weer eens gekeken. Nathalie (13) en Lisandra (9) haddeen op school al de nodige werkstukken over de Titanic hebben gemaakt, maar hadden de film nog nooit gezien.
Zo had Lisandra het afgelopen jaar een Titanic-project op school, waarbij ze uren achter de compter heeft gezeten om op het internet zoveel mogelijk informatie over de Titanic op te zoeken. Ook had ze in een schoenendoos een Titanic-werkstuk gemaakt waarin ze de zee had gemaakt, de ijsberg, vuurwerk tegen een donkere avondhemel, een zinkende Titanic en drie reddingsboten. Lisandra had er erg veel plezier in, en had het gedurende een paar weken over bijna niets anders dan de Titanic. Ook op school stonden de lessen in het teken van de Titanic. Niet dat ik nog weet hoe het precies in elkaar zat, maar ik had begrepen dat de klas was onderverdeeld in groepjes die allemaal een rol speelden in het hele Titanic-gebreuren. De kinderen in Lisandra's groepje waren de passagiers die verbleven op het 2e klas dek van het schip.

Van de vorige keer dat we Titanic hadden gekeken wist ik nog dat het een lange film was. Achter op het DVD-doosje las ik dat de film 3 uur en 12 minuten duurt. "Wouw", dacht ik nog, "dat is een hele zit!" Toch vliegen die 3 uren voorbij. Het blijft gewoon een geweldige film!

Als je naar bovenstaande weersvoorspellingen kijkt dan zul je zeggen: "Hmm, dat Iowaanse winterweer is zo slecht nog niet. Vandaag zelfs een maximum temperatuur van 23 graden. Man, het lijkt wel zomer daar!" Bovenstaande temperaturen zijn echter in Fahrenheit, de standaard temperatuureenheid in Amerika .

Als je de temperatuureenheden omschakelt van Fahrenheit naar Celius, dan ziet het er allemaal in één keer heel anders uit. Jep, we gaan weer een aantal bitterkoude dagen tegemoet...

Toen ik vanochtend naar m'n werk ging vroor het slechts één graadje. Geheel onbewust van het feit dat de temperatuur gedurende de dag fors was gekelderd kwam ik aan het einde van de middag het AEGON-gebouw uitlopen. Klets! De kou sloeg met zo recht in m'n smoel. Heel stoer liet ik in eerst instantie m'n muts nog in mijn tas zitten, denkende dat het gewoonweg niet zo heel erg veel kouder zou kunnen zijn dan vanmorgen. Eenmaal vol in de wind, midden op de grote AEGON-parkeerplaats hield ik het niet meer en heb ik toch maar snel m'n wollen muts opgezet. Thuis gekomen zag ik dat het 15 graden vroor. Tja, min 15 en dan ook nog eens een strak windje, daar kan m'n kale kop niet zo heel erg goed tegen.
Momenteel is het -19°C, terwijl de gevoelstemperatuur -31°C is!

Spontaan moest ik denken aan "K-k-koud hè?" van Henk Spaan en Harry Vermeegen.

Ella is vandaag jarig. Happy birthday Ella!

Nachtelijke ijzel had tot gevolg dat de wegen vanochtend wederom in zeer slechte conditie waren. Ook de voorspellingen voor later op de dag zagen er niet erg goed uit. Reden genoeg voor het Linn-Mar schooldistrict om de deuren maar nog eens een keertje gesloten te houden. Van de eerste 8 schooldagen van 2005 hebben ze er dankzij het winterweer nu al 6 gemist. De jeugd zal het absoluut niet met me eens zijn, maar dit noem ik nog eens een slecht begin van het nieuwe jaar!

Nu zul je denken: "tjonge jonge, is dat nou steeds nodig, dat ze de school gesloten houden vanwege een beetje sneeuw en ijzel?" En ik moet zeggen dat ikzelf in Nederland en op Curaçao nog nooit meegemaakt heb dat vanwege weersomstandigheden de wegen zo onbegaanbaar waren geworden dat ze besloten de schooldeuren gesloten te houden. Slechts één keertje hield de Albert Schweitzer kleuterschool op Curaçao de deuren dicht vanwege wateroverlast veroorzaakt door hevige regenval, maar dat was dus niet vanwege het feit dat de school niet meer bereikbaar was.

Hier in Amerika houden ze niet zo zeer de scholen gesloten omdat ze niet bereikbaar zouden zijn, maar voornamelijk vanwege het feit dat vrijwel alle kinderen met schoolbussen naar school worden vervoerd. Je moet er niet aan denken dat een schoolbus vol kinderen dankzij de gladheid betrokken raakt in een ernstig verkeersongeluk...
Ons schooldistrict bestrijkt het noordelijke puntje van Cedar Rapids en het landelijke gebied ten noorden van Cedar Rapids, en telt meer dan 5000 leerlingen. In Cedar Rapids zelf worden de wegen over het algemeen goed schoongehouden, maar in het landelijke gebied geldt dat alleen voor de hoofdwegen. Het schoolbestuur neemt alle wegen in het schooldistrict in ogenschouw als zij besluit de scholen wel of niet open te houden, of om de start van de scholen met 2 uren uit te stellen (in zo'n geval komen de schoolbussen de kinderen 2 uur later dan gewoonlijk ophalen). Naast een late start van de scholen, komt het ook wel een voor dat vanwege weersomstandigheden de scholen vervroegd uitgaan.
Schoolsluitingen, late starts, en vervroegd uitgaan worden allemaal via radio en TV (met zo'n balk onderaan het scherm) aangekondigd. Ook zijn er verscheidene website waar je deze informatie kunt vinden.

Het Amerikaanse schoolbussensysteem vind ik ideaal. Kosteloos worden de kids 's morgens opgepikt om dan aan het einde van de dag weer netjes afgedropt te worden. Wij hebben het geluk dat we een schoolbusstop recht voor ons huis hebben, zodat onze kinderen bij slecht weer de komst van de bus binnen af kunnen wachten. Lisandra (9) gaat naar een andere school dan Nathalie (13), en Nathalie gaat weer naar een andere school dan Ewout (15) en Ivan (18). De schoolbustijden zijn voor elke school verschillend.
Schoolbussen worden ook gebruikt voor het vervoer van en naar buitenschoolse activiteiten (musea, sportevenementen, etc.).

Dit schooljaar zijn Ivan en Ewout nog niet veel met de schoolbus naar school gegaan. Zij rijden meestal mee met een buurmeisje met een eigen auto.

Momenteel maakt een muziekstokje omzwervingen door weblogland. Ik kreeg dit stokje aangereikt van Ferrie. En ach ja, waarom ook niet. Hier gaat ie dan....

Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?
Er staat 52 GB aan muziekbestanden op mijn computer, verdeeld over 7339 MP3-tjes en 371 WAV files. Het grootste deel van deze bstanden staat ook nog op een andere schijf in dezelfde PC, dus staat er eigenlijk zo'n 100 GB aan muziek op m'n computer.

Wat is je laatste gekochte CD?
Dat waren er vijf in één keer. Drie van Rebecca St. James en twee van de Newsboys. Samen met dochter Nathalie (13) was ik naar een erg goed concert van Rebecca St. James en de Newsboys geweest en heb daar de CD's gekocht. Ze hadden een erg goeie deal die ik niet aan me voorbij kon laten gaan.
Als ik dan toch eentje moet noemen, dan houd ik het bij Wait For Me: The Best from Rebecca St. James.
Wat is letterlijk het laatst geluisterde nummer voordat je dit bericht las?
Never Alone van BarlowGirl. Dit nummer is goed te vergelijken met My Immortal van Evanescence, alleen is Never Alone dan nóg beter.
Geef 3 nummers door die je heel vaak luistert, of die veel voor je betekenen en waarom?
Als het even mogelijk is, luister ik van 's morgensvroeg to 's avondslaat naar muziek. Uit het antwoord op de eerste vraag moge duidelijk zijn dat ik niet alleen slechts een paar favorieten op m'n PC heb staan. Okay, sommige nummers speel ik vaker dan andere, maar van geen enkel nummer kan ik zeggen dat ik er heel vaak naar luister.
1. Telegraph Road - Dire Straits. Als ze mij op een onbewoond eiland zouden droppen (kan het een zonnig en warm eiland zijn please?) met een MP3-speler en ik zou slechts één song mogen downloaden, dan zou het denk ik dit nummer zijn. Niet in de laatste plaats omdat dit nummer meer dan 14 minuten lang is....
2. Water from the Moon - Celine Dion. Ik ben een groot Celine Dion fan. Van zowel haar oude als nieuwe, en zowel haar Engelstalige als Franstalige songs. Celine heeft heeft erg veel geweldig goede nummers gemaakt, en ik durf daarvan niet zomaar eentje tot 'beste' te bestempelen. Daarom maar eentje gepikt die ik graag met m'n ogen dicht luister.
3. November Rain - Guns n' Roses. Een prachtige rockbalad waarbij ik het volume altijd in etapes opkrik tot eenzame hoogtes.

Ik weet het, de vraag zegt om slechts 3 nummers te geven, maar toch wil ik er nog 1157 toevoegen: m'n 80-er jaren collectie. Muziek uit de jaren-80 is mijn passie. Tjonge, jonge, wat hebben ze in die tijd veel goede muziek gemaakt zeg!

Aan welke 3 personen geef jij het muziekstokje door en waarom?
1. Aan CasaSpider, omdat hij gewoon een kei van een blogger is. Daarnaast weet ik dat zo het stokje op mijn geliefde Curacao terechtkomt.
2. Aan Henk (ES), omdat ik mijn naam - Henk (USA) - aan hem te danken heb. Henk (ES) is net als ik een trouw lezer van CasaSpider's wegblog. Gezien het feit dat comments ondertekend met 'Henk' een beetje verwarrend waren (welke Henk?) zijn we het op 5 november 2004 eens geworden om voortaan te tekenen met Henk (ES) en Henk (USA). Henk woont op Lanzarote, Spanje.
3. Aan Paul, omdat hij dol is op zowel muziekmaken als muziekluisteren. Paul was één van de beste collega's die ik ooit gehad heb. Paul woont, net als CasaSpider, op Curacao.

Gisteravond heeft het weer geijzeld, met een spekglad wegdek tot gevolg. Ewout (15) had gisteravond een worsteltoernooi aan de zuidkant van Cedar Rapids. Opweg terug naar school zagen ze her en der personenauto's en grote vrachtauto's in de greppel liggen. Ook hun worstelcoach had moeite de bus op de weg te houden.
s' Avondslaat ben ik in een slakkegangetje naar school gereden om Ewout weer op te halen. Een auto in een greppel bewees dat het nog steeds spiegelglad was.

Ivan (18) had zich al de hele avond zorgen gemaakt over het feit dat ze wellicht vandaag geen school zouden hebben vanwege de gladheid. Vorige week was hij nog erg blij geweest met de 4 vrije dagen vanwege het winterweer, maar nu was dat niet het geval. Aanstaande vrijdag is namelijk een vrije schooldag in verband met een lerarenwerkdag. Deze gaat echter niet door als vandaag de school haar deuren gesloten zou houden.

Het is nog steeds erg glad buiten, en voor de 5e keer dit jaar heeft ons schooldistrict besloten dat er geen school is vandaag.

In de sfeer van mijn eerdere posts 'Krabben' (3-1-2005) en 'Niet te Krabben' (4-1-2005), is hier een leuk videootje (met dank aan Patrick).

Bij het zien van overlevenden van de tsunami's in Azië vraag ik me steeds af waarom die mensen allemaal van die lelijke krassen en wonden hebben. Vandaag zag ik een video op Yahoo News waarop te zien is hoe een brei van grof puin en auto's zich door de straten perst. Daar kun je echt met geen mogelijkheid in zwemmen. Het verbaasd me dat daar nog mensen levend uitgekomen zijn.

En dan heb je die verbazingwekenden verhalen van de tot nu toe 3 mensen die uit zee zijn gered:

• Op 30 december werd een zwangere Indonesische uit zee gehaald. Zij had zich vastgeklemd aan een boom, waaraan nog trossen fruit hingen. Ze was was hevig verbrand door de zon en gebeten door vissen.
• Acht dagen na de zeebeving en de daarop volgende tsunami's werd een landgenoot van een vlot van takken en puin gehaald. Hij had weten te overleven door het eten van cocosnotenvlees en het drinken van regenwater.
• En dan gisteren, meer dan twee weken na de ramp, werd een Indonesische man door een containerschip uit zee gevist. Hij was door een golf meegesleurd naar zee, en had zich aanvankelijk vastgehouden aan een stuk hout. Tijdens zijn tweede dag in zee wist hij een vissersbootje te bereiken, maar dat bleek lek. Na vier dagen kon hij overstappen op een vlot. Hij zag diverse schepen voorbij varen, zonder dat hij erin slaagde de aandacht van de bemanning te trekken. De eerste 12 dagen wist hij te overleven met het eten van het vlees van oude kokosnoten. De laatste 3 dagen had hij niets meer te eten gehad en had hij alle hoop opgegeven om het er levend vanaf te brengen.

Ruim twee jaar geleden hebben we Tasha geadopteerd van een dierenasiel hier in Cedar Rapids. In hondenasiels kom je overwegend bastaard honden tegen, maar Tasha bleek een Engelse Pointer te zijn. Engelse Pointers komen oorspronkelijk uit Engeland, waar het ras in de 17e is onstaan door Spaanse Pointers te kruisen met Foxhounds en Bloodhounds voor reukvermogen, Greyhounds voor snelheid, en Bull Terriers voor hardnekkigheid.

De naam 'Pointer' komt van het Engelse woord 'to point', hetgeen 'aanwijzen' betekent. Als een Engelse Pointer een vogel ruikt verstijft ze oncontroleerbaar, één voorpoot opgetrokken, staart strak naar achteren, en neus in de richting van de prooi. Ze kan zo wel een minuut lang verstijfd blijven staan zonder dat ze er maar iets aan kan doen, de reflex zit gewoon ingebakken in haar genen.
Veel jagers in Iowa hebben een Engelse Pointers alleen maar voor de jacht. Velen van hen verwaarlozen hun hond als het jachtseizoen is afgelopen, om dan vervolgens enkele weken vóór aanvang van het jachtseizoen weer vriendjes met hun hond te worden.

Bij het asiel wisten ze erg weinig van Tahsa, omdat ze haar gevonden hadden in een maïsveld. Niet wetende wat Tasha wel en wat haar niet was aangeleerd, heb ik met haar gedurende een aantal weken een gehoorzaamheidstraining gevolgd. Tijdens de training bleek dat ze reeds een goed getrainde hond was die alle basiscommando's al kende. Ze heeft alleen een beetje moeite met het opvolgen van het 'sit!' commando als de grond koud is. Tasha is een kortharige hond en weet inmiddels hoe onplezierig het is om met een bijna naakte kont op het koude beton te zitten.

Achterin het park achter ons huis bevindt zich een klein stukje moeras. Gedurende de winter ligt het moerasje droog. Tasha mag er graag doorheen rennen, vooral als er sneeuw ligt.
Ella was afgelopen donderdag met haar door het park naar het moerasje gelopen. Omdat er een halve meter sneeuw lag zakte Tasha zover weg in de sneeuw, dat ze voortdurend met haar tepels in de sneeuw hing. Lijkt me niet echt plezierig, wel dan?
Een dag eerder had een sneeuwscooter rondgeracet in het park en diepe sporen achtergelaten in het dikke sneeuwpak. Engelse Pointers zijn erg slimme honden, en Tasha is daar geen uitzondering op. Al heel snel had ze door dat het volgen van het door de sneeuwscooter gemaakte pad een stuk minder koud aan de tepels was. Gewoonlijk gaat Tasha recht toe recht aan naar het moerasje, maar nu volgde ze het slingerende pad om het pas te verlaten toen ze dicht bij het moerasje was genaderd. Sneeuwscooteren is overigens verboden in het park, maar dat zou Tasha een worst wezen.

Gisteren ben ik ook even met Tasha naar het moerasje geweest. Daar heb ik onder andere bovenstaande foto genomen. Ze volgde wederom het sneeuwscooterspoor om het borstcontact met de sneeuw tot een minimum te beperken. Eenmaal in het moerasje vraag je je af waarom ze even eerder het sneeuwscooterspoor gevolgd had, want daar rende en sprong ze door de dikke laag sneeuw dat het een lieve lust was. Zo af en toe staat ze dan even stil, snuffelt ze aan een pol gras, om dan vervolgens vrijwel geheel onder de sneeuw te verdwijnen. Je hoort haar dan luid snuiven en proesten om haar neus vrij te houden van sneeuw.

Vorig jaar groef ze al eens twee kratten opgevouwen kleding op van onder de sneeuw (waar ik toen de politie nog bij gehaald heb), dit keer kwam ze een grote dode wasbeer tegen onder de sneeuw. Ik heb haar maar gestopt alvorens ze het beest helemaal bloot gelegd had.

Vandaag hebben we alle kerstversieringen weer opgeruimd. Laat? Ach, slechts twee dagen na het officiële einde van het kerstseizoen. Daar we altijd tot het gaatje gaan, blijven bij ons de kerstversieringen normaliter tot en met 6 januari hangen. Daar dat dit jaar op een donderdag viel hadden we het uigesteld tot vandaag.
Het kostte ons (waarbij 'ons' vertaald moet worden als 'met name Ella') meer dan vier uur om een 230 centimeter hoge kunstboom, een ruim 2 meter hoge echte kerstboom (elk met 400 lampjes), diverse met lampjes omwikkelde guirlande's, 7 kerstkransen, en vele, vele andere kerstversierselen op te ruimen in dozen in de basement. Behalve dan de echte kerstboom. Die ligt langs de weg, te wachten om opgehaald te worden door de vuilnisophaaldienst. Tenminste, als ie niet net als vorig jaar door harde wind de straat uitgeblazen wordt.
Alleen de lampjes buiten hangen nog. Die ruim ik pas in het voorjaar weer op, als de sneeuw gesmolten is en de temperaturen weer wat aangenamer zijn.

Ook gisteren dook het kwik weer een eind onder nul. Met -17°C was het hier net zo koud als in Alaska.
Stel je voor dat je met dit soort temperaturen geen gebruik kunt maken van het toilet, maar dat je naar buiten moet om daar in de ijskoude sneeuw neer te hurken en je grote boodschap te doen terwijl een snijdend koude wind door je bilnaad giert! Of stel je voor dat, nadat je een poosje voor de deur hebt staan drammen, je op je blote voeten naar buiten wordt gestuurd!
Dit lot overkomt onze arme Tasha een drie keer per dag. We openen de schuifpui van de keuken naar het deck een stukje en haken haar dan vast aan een kabel die haar de mogelijkheid geeft om de tuin in te rennen, een drol te draaien en even de sluis open te zetten voor het afvoeren van het overtollige vocht.
Ik ben toch blij dat wij een toilet binnenshuis hebben.

Maak voor de aardigheid eens een top-5 van de allerstomste dingen die je buiten kunt doen als het -15°C is, dingen die je absoluut niet moet doen als het buiten vriest dat het kraakt. Denk daarbij ook eens aan de film Dumb and Dumber uit 1994 (nummer 186 in de filmtop allertijden). Als je klaar bent met je top-5, dan kun je verder lezen.

Voor de 4e dag oprij waren de scholen in Cedar Rapids vandaag wederom gesloten. Met bijna een halve meter sneeuw buiten is dat voor de kids natuurlijk dikke sneeuwpret. Ella had vanmorgen Lisandra (9) en vriendin Darcey (11) naar een heuvel in de buurt gereden om daar sleetje te gaan rijden. Vanmiddag hadden de meisjes nog steeds geen genoeg van de sneeuw, en gingen ze daarom in het park achter ons huis in de sneeuw spelen. Lekker tot je knieën in de sneeuw wegzakken.

In het park hebben we een basketbalveld met aan beide einden dikke metalen palen waar de baskets aan bevestigd zijn. In een plotselinge opwelling besloot Darcey het ijskoude metaal van één van de palen met haar tong aan te raken. Ja, hoe stom kun je zijn? Als geboren en getogen Iowaanse wist ze drommelsgoed wat de gevolgen zouden zijn. Nieuwgierigheid of misschien een zucht naar avontuur moet de overhand hebben gehad. Terwijl ze daar zo stond met haar tong vastgevroren aan de basketpaal, probeerde ze aan Lisandra duidelijk te maken dat ze in de problemen zat en hulp nodig had. Houd je tong eens vast met duim en wijsvinger, en probeer dan te zeggen: "Help! Lisandra, I'm stuck with my tongue! My tongue is frozen to the pole!" Juist, dat klinkt erg grappig! Dat vond Lisandra dus ook. Ze zei later dat ze het bijna in de broek deed van het lachen. Toen Darcey door had dat ze van Lisandra weinig hulp kon verwachten, heeft ze zich uiteindelijk maar losgerukt van de paal...ouch! De stukjes tongvlees die achterbleven op de paal vormden een smile-face , wat het voor Lisandra natuurlijk alleen nog maar grappiger maakte. Lachen, gieren en brullen...

Toen Darcey even later binnen kwam klaagde ze over pijn. Lisandra en Darcey hadden honger gekregen van het buitenspelen en besloten elk een boterham klaar te maken. Darcey had zich zelf een boterham met salami en mosterd klaargemaakt. Toen de mosterd even later haar rauwe tong aanraakte verging ze van de pijn.

Voor wie Dumb and Dumber nog nooit heeft gezien, kun je hier een foto vinden van Jeff Daniels (als dipstick Harry) vastgevroren aan het metalen frame van een skilift.

Al sinds we naar de States verhuisd zijn speel ik 's winters mee in een indoor soccer competitie. Met een door AEGON gesponsord team spelen we in de coed divisie. Coed betekent dat van de 6 spelers op het veld er teminste 2 een vrouw moeten zijn. Momenteel doen er twee AEGON teams mee, maar over enkele weken zullen dat er weer drie zijn. De helft van de teamleden in de AEGON-teams heeft meerdere jaren (zaal)voetbal in competitieverband gespeeld. We spelen echter meestal tegen teams met alleen maar ervaren spelers (die ons in de meeste gevallen een sportief pakslaag geven).

Elk team bestaat uit 11 spelers (waarvan er maximaal 6 tegelijk op het veld kunnen zijn). De wedstrijden duren 2 keer 20 minuten, met een pauze van nog geen 2 minuten. De bal is nooit uit (tenzij je 'm in de netten boven de 2,50 meter hoge muren schopt), en er geldt geen buitenspelregel. Gedurende de wedstrijd mag net als bij basketbal en ijshokey voortdurend gewisseld worden. Daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt, omdat zaalvoetbal vele malen intensiever is dan een gewoon potje voetbal op een grasmatje in de openlucht. Sommige jongens die gewend zijn om twee keer 45 minuten onafgebroken op een grasveld te spelen, moeten er nog steeds aan wennen dat ze na 4 minuten gewoon volledig afgedraaid zijn en smeken om een wissel.

In de competitie spelen veel buitenlanders mee. Spelers zijn onder andere afkomstig uit Polen, Roemenië, Schotland, Irak, Libië, Colombia, Costa Rica, Mali, Kroatië, Palestina, Libanon, Duitsland, Venezuela en een hele groep uit Mexico. De buitenlanders hebben het vaak met mij over de meer dan geweldige Nederlandse voetballers. Stuk voor stuk zijn ze grote liefhebbers van het Nederlandse voetbal en verkiezen ze Nederland boven de andere voetballanden (in sommige gevallen zelfs boven hun eigen land).
Onder de buitenlanders bevinden zich 4 voormalige professionals. Colin Crichton maakte deel uit van het Schotse nationale voetbalteam in 1991 en 1992 en heeft daarvoor en daarna in verscheidene Schotse profvoetbalclubs gespeeld. Naast een geweldige techniek, heeft ie gigantisch harde schoten (ongelevelijk, zo hard zeg!). En wij mogen ons dus meten aan zo'n speler! Stel je voor dat je wekelijks met iemand als bijvoorbeeld Jan Wouters een balletje kunt trappen!
Het andere AEGON-team heeft Alika Clissold als keeper. Alika heeft tot 3 jaar geleden als professional voor Frankfort in Duitsland gekeept.
Dan hebben we Latif nog. Latif is inmiddels 57 jaar oud en speelde in de jaren 70 en 80 in het nationale voetbalelftal van Irak. Overigens heeft Latif ondanks zijn 57-jarige leeftijd nog een ongelovelijk goede conditie en balbeheersing (als ie de kans krijgt speelt ie naast de wedstrijden met zijn eigen team zo nog 3 andere wedstrijden op een avond mee als invaller). Op het voetbalveld is ie mij vaak te snel af. Tijdens de inval van Amerika in 1991 is ie met een deel van zijn familie naar de US gevlucht. Zijn jongere broer Falah diende in Saddam's leger toen de United States in 1991 Koeweit binnenvielen. In de chaos die toen onstond wist hij te ontsnappen naar Saoedi Arabië. Daar is heeft hij met zijn gezin tot 1995 gewoond, om vevolgens bij zijn broer in Cedar Rapids te komen wonen.
En dan is er nog een vrij jonge Kroaat, waarvan ik de naam niet weet, die nog redelijk recent voor het nationale team van Kroatië en volgens mij daarvoor ook van Joegoslavië heeft gespeeld.
Onder het scorebord in de SportZone, het gebouw waar we voetballen, hangen een Amerikaanse, een Schotse, een Mexicaanse en ..... een Nederlandse vlag vredig naast elkaar! De Nederlandse vlag had ik in 2002 van Ella gekregen voor Vaderdag.

Ondanks de slechte conditie van de wegen, bleek vandaag de SportZone gewoon open te zijn. Vermoedend dat mijn team zeer waarschijnlijk verre van compleet zou zijn, besloot ik Ewout (15) mee te nemen. Met slechts twee(!) andere spelers van ons team bleek dat hard nodig te zijn. Daarnaast vonden we nog 3 'loslopende' spelers bereid met ons mee te spelen. Zo hadden we genoeg om een volledig team op het veld te zetten, maar dan wel zonder wissels. En dat tegen het beste team uit de divisie. De wedstrijd verloren we met 7-0.
Eén van de teams die na ons een wedstrijd moesten spelen hadden slechts 6 spelers en wilden graag een paar wisselspelers hebben. Ewout en ik boden gretig onze diensten aan. We speelden tegen een team van ongeveer gelijke sterkte. De erg leuke wedstrijd wonnen wij uiteindelijk met 5-4.
Voor Ewout was de eerste keer dat hij indoor speelde, maar hij vond het erg leuk.

Bij de eerste stap die ik buiten de SportZone zette ging ik meteen op m'n bek. Onder de sneeuw lag nog een spiegelgladde ijzellaag.

Aan het eind van de middag is het begonnen te sneeuwen, en volgens de voorspellingen zal het daar de komende twee dagen mee doorgaan. In de loop van morgen verwachten de weersprofeten dat er wel eens een pak van 30 centimeter zou kunnen liggen. Op de website van het schooldistrict van onze kids zag ik zojuist dat de school morgen 2 uur later zal beginnen dan gewoonlijk, hetgeen betekent dat de schoolbussen de kinderen 2 uur later dan gewoonlijk op zullen halen. Het zal me niets verbazen als de 'late start' in de loop van de nacht wordt omgezet in een 'cancelation'. Als dat het geval is, dan is het schooldistrict door de 3 aan het begin van het schoolseizoen gereserveerde snow days heen. Elke dag die ze daarna nog vrij moeten geven in verband met winterweer wordt dan van de bijna 12 weken lange zomervakantie afgetrokken.
UPDATE (5-1-2005 7:37 AM): Geen school vandaag.
UPDATE (5-1-2005 3:28 PM): Het sneeuwt nog steeds. AEGON vond het nu ook erg genoeg, en heeft 28 minuten geleden alle werknemers naar huis gestuurd.

UPDATE (5-1-2005 9:28 PM): Het sneeuwt nog steeds. Dankzij de wind blijft de sneeuw niet echt goed liggen op objecten zoals tuintafels. Maar toch ligt er al een aardig pak. De kans is groot dat morgen de scholen weer gesloten blijven.

Gladheid op de wegen alsgevolg van ijzel had de meeste scholen in de regio doen besluiten ook vandaag de deuren gesloten te houden. Dit leverde vanochtendvroeg de nodige "Yes! Yes! Yes" en "Jippiiiiiiie"s op in huize Rook. De AEGON-directie vond het allemaal echter niet erg genoeg, en dus moest ik vanmorgen gewoon naar m'n werk.

De hele dag was er een fijne ijzelmotregen naar beneden gekomen. Nauwelijks waarneembaar, zo weinig. Maar wel genoeg om een dunne keiharde ijslaag op de autoruiten achter te laten. Gewapend met m'n ijskrabber ging ik de bobbelige ijskorst te lijf. Nou, dat viel even tegen zeg. Ondanks mijn heavy duty ijskrabber bleek de granietharde ijslaag niet te krabben!
Na een minuut of 10 had ik slechts een kijkgaatje gemaakt in de voorruit. Om verder nutteloos energieverlies te voorkomen ben ik een tijdje in de auto gaan zitten en heb ik de autoverwarming het werk maar laten doen. Hoefde ik lekker niet te krabben...

Als je bovenstaande titel in de zomer had gelezen, dan had je waarschijnlijk in eerste instantie gedacht aan een reactie die gepaard gaat muggenbulten, of aan achtpotige zeedieren die je op het strand tegenkomt.
Het is momenteel echter hartje winter in Iowa. Geen muggen en 1800 kilometer bij het dichtsbijzijnde strand vandaan. Nee, krabben dient nu geassociëerd te worden met bevroren autoruiten en ijzel. Dankzij het feit dat we een 2-car garage hebben was ik hier tot vandaag aan ontkomen. Als ik de afgelopen 4 weken Ivan (18) elke ochtend het buurmeisje zie helpen met het schoonkrabben van haar bevroren autoruiten besef ik me keer op keer hoe'n genot dat wel niet is om je auto in een garage te hebben staan (de automatische garagedeuropener verhoogd dat genot nog eens met 3 in het kwadraat, maar daar hebben we het nu even niet over).

Omdat het zaterdag nog niet genoeg had geijzeld, gingen we daar vanochtendvroeg weer vrolijk mee verder. De daardoor onstane gladheid was voor de meeste schooldistricten de reden om school voor vandaag te cancelen. Dit uiteraard tot grote vreugde van onze kids. AEGON zag echter geen reden om voor vandaag de deuren gesloten te houden. Dus liet ik vanmorgen even na achten m'n auto bij onze oprit naar beneden glijden. Met een slakke gangetje reed ik vervolgens richting m'n werk. Vooral heuvelafwaarts was dat erg spannend. Overal om me heen zag ik auto's alle kanten uitglibberen.
Ondanks het feit dat ik langzamer reed dan de meeste andere weggebruikers, klapte ik op een haar na bijna op een andere auto. Ik probeerde te remmen voor een op rood springend verkeerslicht. Dankzij m'n perfect functionerende ABS gleed m'n auto slechts tot halverwege de kruizing. Een tegemoetkomende linksafslaande imbiciel trok zich daar geen reet van aan, en probeerde nog net even voor me langs te schieten. Dat lukte, maar op de al eerder genoemde haar na.

Aan het einde van de dag probeerde ik met grote voorzichtigheid weer bij m'n auto te komen, die geparkeerd stond in een uithoek van de grote AEGON-parkeerplaats. Her en der zag ik collega's verwoede pogingen doen om een dikke ijzellaag van hun voorruit af te krabben. Toen realiseerde ik me dat ook ik er voor het eerst dit jaar aan zou moeten geloven: krabben! Omdat ik vanochtend niet echt vroeg naar m'n werk was gegaan, was ik gestraft met een parkeerplaatsje in een uithoek op de grote AEGON-parkeerplaats. De beloning voor m'n late start was echter veel groter. Na half negen was er niet echt veel ijzel meer naar beneden gekomen, en ik was dus zo klaar met krabben.

Ella had me eerder op m'n werk gebeld met de boodschap dat de oprit nog steeds spiegelglad was. Omdat ik bang was dat ik niet bij de oprit omhoog zou kunnen komen wilde ik nog even wat strooizout kopen bij Wal-Mart. Volledig uitverkocht dus! Een benzinepomp een eindje verderop bleek nog enkele kleine zakjes strooizout te hebben. Ze durfden daar nog bijna 3 dollar voor te vragen! Maar ja, je moet toch wat. Bij thuiskomst bleek het allemaal mee te vallen en kon ik zonder zout boven komen. Ja, want ik wil m'n auto natuurlijk wel in de garage hebben staan. Stel je voor dat ik morgen wéér moet krabben...

Gisteren, Nieuwjaarsdag, lag het openbare leven in Cedar Rapids grotendeels stil vanwege ijzel. Ik had daar helemaal geen moeite mee, want 's middags zou de footballwedstrijd van de Iowa Hawkeyes tegen de LSU Tigers op TV zijn en verder hoefden we nergens heen. Ewout's worstelcoaches hadden bedacht dat er (verplicht) getraind moest worden om 8 uur 's morgens! Welke achtelijke idioot plant nu een worsteltraining op 1 januari om 8 uur 's morgens? Dankzij de ijzel hadden we nu een excuus...

Nadat de footballwedstrijd op TV was afgelopen hebben Ella, Ivan (18), Ewout (15) en ik een ouderwets potje Risk gespeeld. Niet alleen het spel was als van ouds, ook het resultaat: na Ewout genadeloos van de kaart geveegd te hebben had ik gewonnen!

Auto's reden buiten nog steeds stapvoets en af en toe glibberde er eentje de bocht door/uit.
Dankzij de ijzel is voor het eerst in jaren geen van ons zessen het huis uitgeweest. Alhoewel... We zaten 's avonds een van de openbare bibliotheek geleende DVD The Mummy Returns (nummer 59 in de filmtop allertijden) te kijken, die na een uur - met nog ruim een uur te gaan - vreselijk begon te haperen. Daar werden we na een tijdje zo strontzat van, dat ik rond half tien besloot naar een nabijgelegen videotheek te rijden om daar een DVD van The Mummy Returns te huren. Alvorens ik m'n auto bij de oprit naar beneden liet glijden, had ik eerst met een metalen sneeuwschuiver wat ijs weggeschaapt om zo te verzekeren dat ik bij terugkomst weer boven zou kunnen komen.

Vorig jaar had Ivan van Santa het Lord Of The Rings Risk spel gekregen. Na het nog diezelfde dag met ons gespeeld te hebben, had hij het daarna alleen nog maar met vrienden gespeeld. Omdat we gisteren het klassieke Risk hadden gespeeld, moest vandaag maar weer eens de Lord Of The Rings versie gespeeld worden. Dit keer met een andere variant dan vorig jaar. We zijn het spel begonnen om 11 uur vanmorgen en hebben het 6 uur een 45 minuten later maar afgebroken omdat het er op leek dat het nog wel úúúúren kon gaan duren.

Wat voetbal is in Nederland, is wat football is in Amerika: de nummer één sport.
Vandaag moesten in een zeer belangrijge wedstrijd 'onze' Iowa Hakeyes het opnemen tegen de LSU Tigers in de prestitieuze Capital One Bowl in Orlando, Florida. Voor 70.229 toeschouwers (waaronder tienduizenden uit Iowa) wonnen de Hawyeyes de spannende wedstrijd in de laatste seconde met 30-25.

"Life is like a dogsled team. If you aint the lead dog, the scenery never changes"

Na jááááren trouw het weblog van CasaSpider gelezen te hebben, heb ik besloten dat het tijd werd om ook een bijdrage te leveren aan de logwereld met een eigen weblog. Wat is een beter moment om met iets nieuws te starten dan aan het begin van een nieuw jaar?