Rook USA

Amerikaanse huizen hebben over het algemeen een voordeur die naar binnen toe opengaat (maar dat is natuurlijk niets bijzonders), met daar voor een zogenaamde stormdeur die naar buiten opengaat. 's Winters zit er glas in de stormdeur, terwijl er 's zomers horrengaas in zit.
Het hele jaar door hangt Ella kransen op de stormdeur. Wat voor krans is afhankelijk van het seizoen. Zo kun je wel raden wat voor krans er rond de kerstdagen op de stormdeur hangt.
Met het voorjaar in de bol, verkoos ruim drie weken geleden een vinkenpaartje de krans op de stormdeur als DE ideale plaats om een gezinnetje te stichten. In een paar dagen tijd hadden ze een nestje klaar en weer een paar dagen later lagen er al 4 eitjes in.
Het nestje zit precies voor het raampje van de voordeur. Wij kunnen daardoor naar buiten naar de vinkjes en het nestje kijken, en de vinkjes kunnen daardoor vanuit het nestje naar binnen in de hal van ons huis kijken. Elke keer als iemand naar de smaak van de vinkjes een beetje te dichtbij komt, gaan ze er vandoor.
Een paar dagen geleden zijn 3 van de 4 eitjes uitgekomen, en nu zijn pa en ma vink druk in de weer om het kroost van voedsel te voorzien. Ze zijn nu wat minder schuw, maar gaan er nog steeds vandoor als er iemand door de deur naar binnen of naar buiten gaat.

De vinkjes zijn van het 'merk' House Finch (Carpodacus mexicanus). Een vogelsoort die voor Iowa vrij nieuw is. Huisvinkjes werden pas voor het eerst in 1982 in Iowa waargenomen.
Mannetjes huisvinkjes komen voor in extreme kleurvariaties, variërend van bleekgeel tot felrood. De kleur van het mannetje hangt af van wat hij eet gedurende de periode dat hij van verenkleed wisselt. Experimenten hebben aangetoond dat vrouwtjes de voorkeur geven aan de roodste mannetjes (hoe feller hoe beter).

Indien alles volgens plan verloopt zullen de babyvinkjes over slechts minder dan 2 weken alweer uitvliegen. Als je de blinde donsballetjes zo hulpeloos in het nestje ziet liggen kun je je dat maar moeilijk voorstellen.

"Always drink up stream from the herd." (Will Rogers)

Naast de 181 tecnische sessies, biedt de IOUG conferentie ook een beurs waar diverse bedrijven vertegenwoordigd zijn. Vaak zijn het dezelfde bedrijven die elke keer weer een stand hebben op Oracle-gerelateerde beurzen. CA (Computer Associates) is één van die bedrijven. Toen ik in hun stand bezocht op de beurs tijdens de IOUG van 2001, gaven ze mij een pet, in de hoop dat ik op die manier hun bedrijfsnaam gemakkelijker zou kunnen onthouden. (Overigens gebruiken wij bij AEGON diverse produkten van CA.) Sinds de conferentie van 2001 bescherm ik mijn schaarsbegroeide hoofd tegen de zon vrijwel altijd met de CA-cap. Tijdens vakanties, boswandelingen, coachen, scheidsrechteren, grasmaaien, en ander buitenactiviteiten draag ik altijd m'n CA-pet.
Door de jaren heen is de pet een klein beetje verbleekt. Geen andere pet zit echter zo lekker als m'n CA-pet.
Gisteren liep ik op de beurs langs de stand van CA. Toen één van de CA-mederwerker mij vroeg of ik produkten gebruikte van Computer Associates, vertelde ik haar over m'n dierbare pet. Ze zei dat ik een nieuwe CA-pet kon krijgen, maar dat ik daarvoor wel iets moest doen. In hun stand hebben ze een soort telefooncel staan waarin honderden 1 dollar en 20 dollar biljetten worden rondgeblazen. Binnen een bepaald tijdsbestek moet je daar zoveel mogelijk van te pakken zien te krijgen. Als je 300 dollar bij elkaar weet te graaien krijg je een pet. Voor grotere hoeveelheden bijelkaar gegraaide dollars kon je grotere prijzen winnen, maar daar was ik niet in geïnteresseerd. Ik begon aan mijn missie met een plan, en gebaseerd op het histerische gegil van de CA-medewerkers aan de andere kant van het glas had ik al snel het idee dat ik een nieuw record aan het zetten was. Toen ik uit de 'telefooncel' stapte zeiden ze dat ze mijn verzamelde dollarbiljetten niet eens zouden tellen, omdat ik zeker drie keer zoveel te pakken had dan wie dan ook in de afgelopen 2 dagen. Ze waren het er dan ook unaniem over eens dat ik de hoofdprijs gewonnen had: een CA-jeans jacket. Als bonus deden ze daar nog eens de door mij zo felbegeerde CA-pet bovenop.

Gisteren heb ik na een Oracle Keynote session een halfuurtje staan kletsen met David Thompson. Tot voorkort was David Thompson nog werkzaam voor PeopleSoft. PeopleSoft is echter onlangs gekocht door Oracle. David Thompson is nu Senior Vice President en CIO (Chief Information Officer) bij Oracle. Dit komt er op neer dat hij de rechterhand en wellicht kroonprins is van Larry Ellison, de big boss van Oracle. Met een vermogen van 18,4 miljard dollar staat Larry Ellison 9e op de lijst van de aller-aller-aller rijkste mensen die op deze aardkloot rondlopen.
Mijn jongste broertje Johan is met Oracle's aankoop van PeopleSoft ook werknemer van Oracle geworden. Wijzend op mijn achternaam op mijn badge heb ik hem gevraagd of hij Johan wellicht kende. Hij moest even nadenken, en zei dat hij wellicht met Johan aan een deal had gewerkt (navraag bij Johan leerde dat dit niet het geval was). Hij zei dat hij in ieder geval op Johan zou letten. Je weet maar nooit waar dat goed voor is.
Larry Ellison is 60 jaar oud en gaat wellicht spoedig moet pensioen. Wie weet volgt David Thompson hem dan op. David heeft dan uiteraard ook een rechterhand nodig...

Vanochtend stond ik na de openingssession van de IOUG conferentie samen met twee medeconferentiegangers te genieten van een heerlijk croissantje en een warme kop koffie. De ene kwam uit Orlando en de andere uit Jamaica. De man uit Orlando wees al na een par minuten naar zijn achternaam op zijn badge: "van Dijk" (Ik vraag me af waarom ie dat nou deed?). Hij vertelde dat zijn vader vanuit Nederland naar de USA was geëmigreerd, en dat zijn moeder in Amerika was geboren uit Nederlandse ouders.
Na een poosje gebabbeld te hebben, bleek dat de jonge dame uit Jamaica vorige week nog op Curacao was! Ze verbleef daar bij een vriendin die werkzaam is bij Fatum. Uiteraard hebben we even doorkletst over Curacao.
Wat is de kans dat je op een Oracle-conferentie iemand tegenkomt uit Jamaica? En wat is dan de kans dat ie vorige week ook nog eens op Curacao verbleef? Mijn eerste gok is ongeveer 0,000000000035%...

Toen ik gisteren (30 april) aankwam op het vliegveld van Orlando, stond ik op de roltrap achter twee Nederlandssprekende mannan. Halverwege de roltrap zong één van de twee mannen ineens zachtjes: "Oranje boven, Oranje boven..." Hij keek verbaasd achterom toen ik aanvulde met: "...Leve de Koningin!".

Nederlanders vieren Koninginnedag overal ter wereld moet je maar denken...

Zoals ik vorige maand al berichtte, moest ik de eerste week van mei voor een Oracle-conferentie naar Florida. Gisteren ben ik met American Airlines via Chicago naar Orlando gevlogen.
Zaterdagmorgen om 11:30 uur moesten de Wild Wolves een voetbalwedstrijd spelen waar ik nog graag bij wilde zijn. Mijn vliegtuig zou echter vertrekken om 13:54 uur. Echter, tegenwoordig met alle nieuwe veiligheidsmaatregelen moet je zelfs voor binnenlandse vluchten tenminste een uur van te voren aanwezig zijn (vóór 11 september 2001 kon je op het vliegveld van Cedar Rapids gerust 5 minuten voor vertrek van je vliegtuig aan komen kakken). De voetbalwedstrijden duren over het algemeen 1 uur en 15 minuten, en het ritje naar het vliegveld ongeveer 20 minuten. Dat zou dan allemaal wel héél erg krap worden...
Na wat rondgesurfd te hebben op de website van American Airlines, ontdekte ik dat je je tegenwoordig via het internet in kunt checken! Daarbij kun je zelfs de jou toegewezen stoel wijzigen naar een andere nog niet toegewezen stoel. Dit kan niet eerder dan 24 uur voor de geplande vertrektijd van jouw vliegtuig en niet later dan een 1 uur van te voren. Als je je via het internet incheckt, dan hoef je niet naar de incheckbalie op het vliegveld, maar kun je direct naar de gate. In dat geval hoef je slechts 30 minuten van te voeren aanwezig zijn. Dit kun je zelfs nog pushen naar 15 minuten. Daarna loop je het risico dat ze jouw vlucht cancelen.

Vrijdagmiddag heb ik me dus ingecheckt op de American Airlines website. Je moet dan op dat moment je boarding tickets printen. Met de geprintte boardingtickets kun je vervolgens probleemloos vliegen.

Na het eindsignaal nog even snel mijn meisje een high-five gegeven en gecomplimenteerd met hun goedgespeelde voetbalwedstrijd (die we overigens met 6-1 hadden verloren), om vervolgens onder een gejoel van "bye coach Rook!" naar m'n auto te rennen en naar het vliegveld te rijden.
Security wilde dat ik m'n schoenen uitdeed omdat die dikke zolen hebben. (Volgende keer dan toch maar m'n dress shoes aandoen als ik ga vliegen.) Dit zorgde echter voor slechts een miniem oponthoud. Ik was ruim op tijd bij de gate.

Afhankelijk hoe druk het is deze week, zal ik proberen de komende dagen nog een aantal keren te posten vanuit Orlando.

Omdat er zaterdag een groot voetbaltoernooi werd gespeeld op onze voetbalvelden, waren onze wedstrijden verschoven naar vanavond. Voor mijn AYSO soccer team geen probleem, want we trainen gewoonlijk op disndag (en op donderdag).
Elf van de twaalf meisjes kwamen vanavond opdraven. Het twaalfde meisje, Madison, was vakantie aan het vieren in Orlando, Florida. Madison is het derde meisje van mijn team dat in de laaste drie weken op rij de schoolbankjes had omgeruild voor de Walt Disney parken in Orlando (om zich vevolgens weer poepbruin op de training te melden).
Madison is één van mijn sterkere middenvelders, maar de Wild Wolves hebben vanavond bewezen dat ze het ook zonder haar kunnen. Al in het eerst kwartier speelden we voornamelijk op de aanvallende helft van het veld, met een vroege goal als resultaat. Tijdens het tweede kwartier leken de rollen even omgedraaid en werden we teruggeduwd op onze eigen helft.
Een harde bal in het gezicht van brildragende Kelly sloeg haar tegen de grond. Omdat de pijn eenvoudig van Kelly's gezicht af te lezen viel, leek het de scheidsrechter maar beter om haar om te wisselen. Kelly dacht daar echter heel anders over. Zij was gekomen om te voetballen, en niet om langs de lijn een potje te gaan zitten janken. Tien seconden later scoorde ze onze tweede goal.
Daarna was er geen houden meer aan met m'n meiden. Prachtig teamwerk, maar ook schitterende individuele acties. Eindstand: 6-1! De Wild Wolves hebben daarmee netzoveel goals gescoord als PSV, Ajax en Feyenoord tesamen in het afgelopen weekend! Eat that!

Bovenstaande foto is overigens vorige week zaterdag genomen, voorafgaand aan een wedstrijd die ook al door de Wild Wolves werd gewonnen (2-0). Deze wedstrijd werd op mijn verjaardag zaterdag 's ochtends om 8.00 uur (!) gespeeld.
Een week eerder had mijn lieve dochter Lisandra (10) laten uitlekken naar haar team mates dat ik de volgende zaterdag jarig zou zijn. Een oogwenk later stonden tien opgewonden meisjes om me heen te springen: "coach Rook, coach Rook, we know a good birthday present for you: we will win next game for you!"
Voorafgaand aan de wedstrijd zongen ze me een enthousiast Happy Birthday toe, en in het daaropvolgende uur presenteerden ze m'n verjaardagskadootje: een mooie wedstrijd die werd afgesloten met een 2-0 overwinning. Zo wil ik wel elke week jarig zijn...

Ewout (15) was op zijn fiets weggeweest en had bij terugkomst zijn Master Python cable lock op de keukentafel gelegd. Toen Nathalie (13) en vriendin Darcey (12) even later staande bij de keukentafel door een kookboek aan het bladeren waren, kreeg ik een idee. Ik greep het kabelslot en voor Nathalie en Darcey goed en wel doorhadden wat er gebeurde zaten ze al aan elkaar vast geketend. Met de ruggen naar elkaar toe en het kabelslot om hun middel.
Na met z'n drietjes smakelijk gelachen te hebben om de situatie, wilde ik Ewout even vragen om het sleuteltje. "Ewout...waar is Ewout eigenlijk?" Ella wist me te vertellen dat Ewout een halfuurtje eerder door een vriend was opgehaald om de hele middag te gaan schaatsen. De sleutel van zijn kabelslot heeft ie altijd in zijn portemonee...
Zonder sleutel begin je niet veel met een "cut resistant 10mm braided steel vinyl-coated cable".
Terwijl Darcey haar buik in hield, probeerde Nathalie uit de kabel te stappen. Nathalie's heupen waren echter te breed. Bij een ontsnappingspoging in de andere richting zaten haar borsten in de weg. Nathalie en Darcey wilden het daarom maar opgeven. Ze besloten aan elkaar vastgeketend richting Darcey's huis te schuifelen om daar eieren te halen die ze nodig hadden voor het bakken van koekjes. Dat leek me een wat minder goed idee, vandaar dat ik hielp met nogmaals een poging het kabelslot over Nathalie's borsten te krijgen. Toen dat eenmaal - ouch that hurts! - gelukt was bleek het nog eens niet zo gemakkelijk te zijn - daddy, you're choking me! - om het kabelslot vervolgens over haar schouders, armen en hoofd te krijgen.

Kom je 's avonds thuis van je werk, is het eerste wat je hoort: "Dad, the old computer is having problems..." Even later komt één van de andere kids me met een soortgelijke boodschap begroeten.
Ik had er net een lange dag van problemen oplossen opzitten. "Mag ik eerst even rustig thuiskomen alstjeblieft?" Als gebruikelijk wilde ik me eerst even omkleden, en daarna wilde ik ook nog wel even een hapje eten. Ondertussen kreeg ik een opsomming van de problemen.

Eigenlijk is 'the old computer' niet de oude, maar de op één na jongste computer. Daar alleen de twee nieuwste computers actief worden gebruikt, wordt de op één na jongste computer voor het gemak 'the old computer' genoemd.
'The old computer' bleek inderdaad problemen te hebben. Direct na het opstarten van de computer verscheen elke keer een vervelend windowtje die wilde dat je 'Internet Optimizer' software ging installeren. 'Internet Optimizer' software die ik niet besteld had en zeker niet op m'n computer wilde installeren. Maar eens even alle kids één voor één opgezocht met de vraag of ze in de laatste 24 uur wellicht wat stoms hadden gedaan op 'the old computer'. Uiteraard keken ze me alle vier met zeer onschuldige gezichtjes aan en wisten ze absoluut van niks. Ivan (18) wees echter al snel met zijn vinger naar jongste zusje Lisandra (10). Lisandra zou twee dagen eerder op 'Yes' geklikt hebben toen een windowtje had gevraagd of zij een update van MacroMedia zou willen installeren.

Al snel constateerde ik dat Windows Internet Explorer niet meer wilde opstarten. Ook het downloaden van de meest recente anti-virusdefinities van Norton ging niet meer. Hetzelfde gold voor de meest recente definities voor Ad-Aware. Daarom eerst maar eens op onderzoek uitgegaan. Al snel vond ik een folder met de 'Internet Optimizer' software. De folder bleek gecreëerd te zijn om 5 uur 's middags. Navraag leerde dat dat het tijdstip was waarop Nathalie (13) achter de computer spelletjes zat te spelen op het internet. Ik vond ook al snel de webpagina waar het allemaal begonnen was. Een webpagina die met een serie iritante popup-windowtjes je probeert zo gek te krijgen om hun software te installeren op je computer. Zolang je maar op de No-button blijft klikken is er niets aan de hand. Slechts één keertje op de Yes-button klikken is echer genoeg om de pleuris uit te laten breken. Een pleuris die uit heel wat meer bestond dan alleen de redelijk onschuldige 'Internet Optimizer' software.
In de daarop volgende uren vond ik in het totaal 47 adware en virusachtige programmaatjes die tussen 5 uur en 2 minuten over 5 op de PC waren geïnstalleerd.

Met Windows in safe-mode kon ik uiteindelijk op het internet komen en was ik instaat om de meest recente definities van Norton en Ad-Aware te downloaden. Nadat Norton en Ad-Aware de nodige rotzooi hadden opgeruimd, bleek er nog het één en ander handmatig opgeruimd te moeten worden.

's Nachts om vijf minuten over één was 'the old computer' eindelijk weer helemaal schoon.

Als je 50 wordt denken ze in Amerika dat je jeugd afsterft. Daarom moet op je 50ste verjaardag je jeugd begraven worden. Collega's sparen dan kosten noch moeiten om je werkplek te versieren met zwarte slingers, zwarte ballonnen en dingen die met de dood te maken hebben, zoals grafstenen met R.I.P. (Rest In Peace). Niet iedereen stelt zoveel aandacht op prijs. Sommige mensen nemen daarom vrij op hun verjaardag om dat te ontlopen.

Versieren voor andere verjaardagen is zeer ongebruikelijk, met uitzondering van je 40ste verjaardag. Tot je veertigste ga je nog bij de heuvel omhoog, daarna is het alleen nog maar heuvelafwaarts. Het heet dan ook dat je op je 40ste 'over the hill' ('over de heuvel') bent. Aan de andere kant schijnt het leven juist te beginnen bij 40, maar dan wel met leesbril, geheugenverlies en andere gebreken. Hoe dan ook, genoeg zaken om op een feestelijke dag als een 40ste verjaardag even wat extra aandacht aan te besteden. Net als bij een 50ste verjaardag, versiert men er bij een 40ste verjaardag lustig op los.

Ruim 4 jaar geleden heb ik samen met een grote groep collega's meegeholpen aan het versieren van de werkplek van m'n manager Kathy ter ere van haar 40ste verjaardag. Ondanks het feit dat ik slechts had meegeholpen, hield ze mij verantwoordelijk voor de vele zwarte ballonnen, zwarte slingers, zwarte rozen en posters waarop duidelijk haar nieuwe leeftijd vermeld stond. Kathy zwoer wraak en herinnerde me er sindsdien meerdere malen per jaar aan dat mijn tijd nog zou komen...

Afgelopen zaterdag was die tijd dan gekomen.

Vanochtend belde manager Kathy me om 7:30 uur thuis op. Ze had niet veel eerder moeten bellen, want dan had ze me ook nog eens wakker gebeld. Of ik m'n camera even mee naar het werk wilde nemen, want ze was die van haar vergeten mee te nemen. Met dat verzoek wist ik dus meteen hoe laat het was...

Toen ik vanuit de lobby van het AEGON-gebouw de afdeling inkeek, viel m'n oog al direct op het spoor van Post-it briefjes richting mijn werkplek. Op elk briefje stond het getal 40 en een pijltje in de 'juiste' richting. Mocht het met mijn nieuwe leeftijd gepaard gaande geheugenverlies zich plotsklaps al gedurende het weekend hebben aangediend, dan kon ik in iedergeval m'n werkplek nog gemakkijk terugvinden. Gewoon de pijltjes volgen.
Waarom gebruik je Post-it briefjes? Juist de gele notitieblaadjes met plakrandje zijn bedoeld als geheugensteuntje. Wat is dan leuker om iemand die net 40 is geworden met de zelfklevende memoblaadjes te herinneren dat het vanaf nu steeds moeilijker zal worden om alles te onthouden? Post-it memoblokjes komen tegenwoordig in vele verschillende kleuren. Mijn collega's hadden honderden Post-it briefjes van verschillende kleuren en van verschillend formaat opgeplakt op m'n werkplek. De meeste briefjes waren voorzien van bijdehante teksten zoals: "The mind is the first thing to go, and I can't remember the 2nd."
Een ander had met behulp van een vertaalwebsite een aantal Nederlandstalige notitieblaadjes gevuld:
"Onthaal aan middenleeftijd!"
"Gelukkige verjaardag Henk!"
"Onthaal aan veertig en over club!"

De vloer hadden ze bedekt met Post-it blaadjes met de plakrand naar boven. Als je daarover heen liep, bleven al die blaadjes aan je schoenen plakken.

Vandaag hebben de Wild Wolves hun eerste wedstrijd van het voorjaarsseizoen gespeeld. De wedstrijd eindigde voor de Wild Wolves, net als vandaag voor Ajax, in een 2-1 nederlaag. Waar het echter voor Ajax een 'pijnijk verlies' was, was het voor de Wild Wolves een mooi resultaat.
We speelden vandaag tegen een team van een andere league dat al jaren met elkaar speelt. De eerste 10 minuten hadden mijn meiden nodig om terug te komen in het wedstrijdritme, en om te schakelen van de kip-zonder-kop-tactiek naar een wat structurelere aanpak van het spel. De twee tegengoals en de inspirerende woorden van de coach deden wonderen. De rest van de wedstrijd kwam het andere team niet meer tot scoren. Onze goal in het derde kwartier was het resultaat van een prachtig stukje samenwerking.
Coach Rook was erg tevreden over z'n meisjes!

Overigens wordt er in de league waarin the Wild Wolves spelen officieel geen score bijgehouden. Gevoetbald wordt er alleen voor de lol. Leg dat echter maar eens uit aan de coaches en vooral de ouders...

Het AEGON-kledingvoorschrift voor maandag tot en met donderdag is 'business casual'. Hetgeen er op neerkomt dat je niet in spijkerbroek en/of T-shirt op de zaak mag verschijnen.
Er vanuit gaande dat de gemiddelde werknemer dat 'business casual' aan het einde van de week flink de keel uit komt, hebben ze de vrijdag gebombardeerd tot 'causal day'. Op die dag mag je wél in je spijkerbroek op het werk verschijnen, en wordt je juist raar aangekeken als je niet in spijkerbroek naar je werk komt. Zo af en toe wordt bij wijze van beloning zomaar eens een doordeweekse dag aangewezen als 'jeans day'

Eén keer per maand is het op onze afdeling 'treat day'. Onze afdeling is onderverdeeld in 6 teams van 12 personen die ombeurten deze treat day verzorgen. Het is dan de bedoeling dat het team allerlei snacks mee naar het werk neemt: koekjes, taart, chips met dipsaus, worstjes in bbq-saus, gevulde eieren ¹), enzovoorts, enzovoorts. Het team bepaald zelf wat het thema van de treat day is en op welke datum die in de betreffende maand wordt gehouden. Als bonus heeft het IT-management toestemming gegeven om op elke treat day ook nog eens jeans te mogen dragen.

Ons team moet de treat day voor april voor onze rekening nemen. Het leek mij wel grappig om een nep-treat day te organiseren op 1 april. In ons team zitten nogal wat grappenmakers, dus werd het idee al snel overgenomen. Uiteraard verzorgen we later in april nog wel een echte treat day, maar dat gaan we de rest van de afdeling pas ná 1 april vertellen.

Toen Wendy, onze afdelingssecretaresse, vorige week per e-mail de treat day op 1 april aankondigde brak de pleuris uit. Collega's reagreerden zéééér verontwaardigd over het feit dat de treat day op een vrijdag werd georganiseerd, omdat ze daarmee hun extra jeans day misliepen. Sterker nog, ze eisten dat nu een andere dag als alternatieve extra jeans day uitgeroepen zou worden.
Wendy stuurde gisteren een e-mailtje uit om de afdeling te herinneren aan de treat day van vrijdag en had daar aan toegevoegd dat een alternatieve extra jeans day later aangekondigd zou worden. Ook nu moest zij het ontgelden (terwijl ze niet eens in ons treat-day-team zit).

Het is de bedoeling dat we allemaal lege schalen en bakken meenemen en die uitstallen op de daarvoor bestemde treat-day-tafels. Een aantal mensen gaat zich vandaag erg beetgenomen voelen...


¹) Sinds de instelling van de treat day heeft nog nooit iemand gevulde eieren meegenomen, maar ik weet dat ik met het noemen van de gevulde eieren de volle aandacht van CasaSpider krijg.

Tara (18) en Molly (17), twee klasgenootjes van Ivan, waren zondag samen met vriendin Sierra (18) betrokken in een dodelijk ongeval. De meiden hadden met z'n drietjes de Spring Break vakantie doorgebracht ergens in Californië. Op weg terug naar Cedar Rapids verloor Tara in het westen van Colorado de macht over het stuur. Het daardoor veroorzaakte eenzijdige ongeluk was fataal voor Sierra.
Ook Molly en Tara zijn er erg slecht aan toe. Molly is in een coma. Haar toestand is zeer kritiek (3/4 van haar hersenen functioneren niet meer). Tara is er iets beter aan toe, maar zij kan alleen maar 'Yes' en 'No' zeggen.
De politie is nog niet veel wijzer geworden over de toedracht van het ongeluk.

UPDATE (30-3-2005 10:58 PM): Molly, wiens toestand gisteren nog steeds kritiek was, is eerder vandaag overleden. Tara haar toestand is nu stabiel.
Tara droeg tijdens het ongeval een veiligheidsgordel, maar vriendinnen Sierra en Molly niet. De Chevy Trailblazer waarin de meisjes reden, was 3 keer over de kop gegaan. Daarbij zijn Sierra en Molly beiden uit de auto geslingerd.

Sinds onze eerste Pasen in de States hebben we een nieuwe traditie aan het lijstje feestdagentradities toegevoegd: het verstoppen van paaseieren in de slaapkamers van de kinderen.
Uit opmerkingen van de kids in de aanloop naar de Paasdagen heb ik op kunnen maken dat ze zich snel aan deze nieuwe traditie hebben aangepast. Toen ik Lisandra (10) een paar dagen geleden toe kwam dekken voor het slapen gaan, zei ze tegen mij dat ze de prullenbak de volgende dag zou legen zodat we daar in iedergeval geen ei meer in konden verstoppen.

In weekends slapen Nathalie (13) en Lisandra (10) vaak samen op één kamer. Zo ook gisteravond. Nathalie had echter besloten dat ze bij Lisandra op de kamer zou slapen, omdat ze andere jaren altijd wakker werd als wij 's avondslaat de eieren verstoppen. "Mooi toch!", zou je denken, "want dan weet je toch waar ze liggen!" Dat is het 'm juist. Volgens haar kon ze ze daardoor veel te gemakkelijk vinden, en dat vond ze jammer...

Een kwartiertje na middernacht hebben Ella en ik 40 plastic eieren met snoepgoed gevuld en vervolgens verstopt in de slaapkamers. In de slaapkamers van Nathalie en Lisandra was dat niet zo moeilijk, want in beide kamers was het weer eens een grote zooi.

Vanochtend werd om even over half acht het startsein gegeven voor de egg hunt. Met slaperige koppen begonnen onze Sherlock Holmesjes aan hun speurwerk. Een aantal eieren waren nog vrij gemakkelijk te vinden, voor de meeste eieren was enig grondig zoekwerk vereist en voor sommige eieren had je toch zeker een spoorzoekersdiploma nodig...of veel hulp van je papa en mama (ha, ha, ha...).
Zelfs met de nodige hints kostte het toch nog wel een halfuur om alle eieren te vinden.

Ivan (18) had gezegd dat we geen paaseieren in zijn kamer hoefden te verstoppen omdat hij ze toch niet op ging zoeken. Daar dit echter zeer waarschijnlijk voorlopig z'n laatste paasweekend thuis zou zijn hebben we ons daar echter ff niks van aangetrokken. Toen we tegen eenen zijn slaapkamer binnenslopen bleek hij nog wakker te zijn. Dit weerhield ons er echter niet van om de eieren toch te verstoppen. Ondanks deze voorsprong had Ivan toch de meeste tijd nodig om al zijn eieren te vinden. Hij 'vond' een uurtje geleden pas zijn laatste ei.

Happy Easter!