Rook USA

Omdat er zaterdag een groot voetbaltoernooi werd gespeeld op onze voetbalvelden, waren onze wedstrijden verschoven naar vanavond. Voor mijn AYSO soccer team geen probleem, want we trainen gewoonlijk op disndag (en op donderdag).
Elf van de twaalf meisjes kwamen vanavond opdraven. Het twaalfde meisje, Madison, was vakantie aan het vieren in Orlando, Florida. Madison is het derde meisje van mijn team dat in de laaste drie weken op rij de schoolbankjes had omgeruild voor de Walt Disney parken in Orlando (om zich vevolgens weer poepbruin op de training te melden).
Madison is één van mijn sterkere middenvelders, maar de Wild Wolves hebben vanavond bewezen dat ze het ook zonder haar kunnen. Al in het eerst kwartier speelden we voornamelijk op de aanvallende helft van het veld, met een vroege goal als resultaat. Tijdens het tweede kwartier leken de rollen even omgedraaid en werden we teruggeduwd op onze eigen helft.
Een harde bal in het gezicht van brildragende Kelly sloeg haar tegen de grond. Omdat de pijn eenvoudig van Kelly's gezicht af te lezen viel, leek het de scheidsrechter maar beter om haar om te wisselen. Kelly dacht daar echter heel anders over. Zij was gekomen om te voetballen, en niet om langs de lijn een potje te gaan zitten janken. Tien seconden later scoorde ze onze tweede goal.
Daarna was er geen houden meer aan met m'n meiden. Prachtig teamwerk, maar ook schitterende individuele acties. Eindstand: 6-1! De Wild Wolves hebben daarmee netzoveel goals gescoord als PSV, Ajax en Feyenoord tesamen in het afgelopen weekend! Eat that!

Bovenstaande foto is overigens vorige week zaterdag genomen, voorafgaand aan een wedstrijd die ook al door de Wild Wolves werd gewonnen (2-0). Deze wedstrijd werd op mijn verjaardag zaterdag 's ochtends om 8.00 uur (!) gespeeld.
Een week eerder had mijn lieve dochter Lisandra (10) laten uitlekken naar haar team mates dat ik de volgende zaterdag jarig zou zijn. Een oogwenk later stonden tien opgewonden meisjes om me heen te springen: "coach Rook, coach Rook, we know a good birthday present for you: we will win next game for you!"
Voorafgaand aan de wedstrijd zongen ze me een enthousiast Happy Birthday toe, en in het daaropvolgende uur presenteerden ze m'n verjaardagskadootje: een mooie wedstrijd die werd afgesloten met een 2-0 overwinning. Zo wil ik wel elke week jarig zijn...

Ewout (15) was op zijn fiets weggeweest en had bij terugkomst zijn Master Python cable lock op de keukentafel gelegd. Toen Nathalie (13) en vriendin Darcey (12) even later staande bij de keukentafel door een kookboek aan het bladeren waren, kreeg ik een idee. Ik greep het kabelslot en voor Nathalie en Darcey goed en wel doorhadden wat er gebeurde zaten ze al aan elkaar vast geketend. Met de ruggen naar elkaar toe en het kabelslot om hun middel.
Na met z'n drietjes smakelijk gelachen te hebben om de situatie, wilde ik Ewout even vragen om het sleuteltje. "Ewout...waar is Ewout eigenlijk?" Ella wist me te vertellen dat Ewout een halfuurtje eerder door een vriend was opgehaald om de hele middag te gaan schaatsen. De sleutel van zijn kabelslot heeft ie altijd in zijn portemonee...
Zonder sleutel begin je niet veel met een "cut resistant 10mm braided steel vinyl-coated cable".
Terwijl Darcey haar buik in hield, probeerde Nathalie uit de kabel te stappen. Nathalie's heupen waren echter te breed. Bij een ontsnappingspoging in de andere richting zaten haar borsten in de weg. Nathalie en Darcey wilden het daarom maar opgeven. Ze besloten aan elkaar vastgeketend richting Darcey's huis te schuifelen om daar eieren te halen die ze nodig hadden voor het bakken van koekjes. Dat leek me een wat minder goed idee, vandaar dat ik hielp met nogmaals een poging het kabelslot over Nathalie's borsten te krijgen. Toen dat eenmaal - ouch that hurts! - gelukt was bleek het nog eens niet zo gemakkelijk te zijn - daddy, you're choking me! - om het kabelslot vervolgens over haar schouders, armen en hoofd te krijgen.

Kom je 's avonds thuis van je werk, is het eerste wat je hoort: "Dad, the old computer is having problems..." Even later komt één van de andere kids me met een soortgelijke boodschap begroeten.
Ik had er net een lange dag van problemen oplossen opzitten. "Mag ik eerst even rustig thuiskomen alstjeblieft?" Als gebruikelijk wilde ik me eerst even omkleden, en daarna wilde ik ook nog wel even een hapje eten. Ondertussen kreeg ik een opsomming van de problemen.

Eigenlijk is 'the old computer' niet de oude, maar de op één na jongste computer. Daar alleen de twee nieuwste computers actief worden gebruikt, wordt de op één na jongste computer voor het gemak 'the old computer' genoemd.
'The old computer' bleek inderdaad problemen te hebben. Direct na het opstarten van de computer verscheen elke keer een vervelend windowtje die wilde dat je 'Internet Optimizer' software ging installeren. 'Internet Optimizer' software die ik niet besteld had en zeker niet op m'n computer wilde installeren. Maar eens even alle kids één voor één opgezocht met de vraag of ze in de laatste 24 uur wellicht wat stoms hadden gedaan op 'the old computer'. Uiteraard keken ze me alle vier met zeer onschuldige gezichtjes aan en wisten ze absoluut van niks. Ivan (18) wees echter al snel met zijn vinger naar jongste zusje Lisandra (10). Lisandra zou twee dagen eerder op 'Yes' geklikt hebben toen een windowtje had gevraagd of zij een update van MacroMedia zou willen installeren.

Al snel constateerde ik dat Windows Internet Explorer niet meer wilde opstarten. Ook het downloaden van de meest recente anti-virusdefinities van Norton ging niet meer. Hetzelfde gold voor de meest recente definities voor Ad-Aware. Daarom eerst maar eens op onderzoek uitgegaan. Al snel vond ik een folder met de 'Internet Optimizer' software. De folder bleek gecreëerd te zijn om 5 uur 's middags. Navraag leerde dat dat het tijdstip was waarop Nathalie (13) achter de computer spelletjes zat te spelen op het internet. Ik vond ook al snel de webpagina waar het allemaal begonnen was. Een webpagina die met een serie iritante popup-windowtjes je probeert zo gek te krijgen om hun software te installeren op je computer. Zolang je maar op de No-button blijft klikken is er niets aan de hand. Slechts één keertje op de Yes-button klikken is echer genoeg om de pleuris uit te laten breken. Een pleuris die uit heel wat meer bestond dan alleen de redelijk onschuldige 'Internet Optimizer' software.
In de daarop volgende uren vond ik in het totaal 47 adware en virusachtige programmaatjes die tussen 5 uur en 2 minuten over 5 op de PC waren geïnstalleerd.

Met Windows in safe-mode kon ik uiteindelijk op het internet komen en was ik instaat om de meest recente definities van Norton en Ad-Aware te downloaden. Nadat Norton en Ad-Aware de nodige rotzooi hadden opgeruimd, bleek er nog het één en ander handmatig opgeruimd te moeten worden.

's Nachts om vijf minuten over één was 'the old computer' eindelijk weer helemaal schoon.

Als je 50 wordt denken ze in Amerika dat je jeugd afsterft. Daarom moet op je 50ste verjaardag je jeugd begraven worden. Collega's sparen dan kosten noch moeiten om je werkplek te versieren met zwarte slingers, zwarte ballonnen en dingen die met de dood te maken hebben, zoals grafstenen met R.I.P. (Rest In Peace). Niet iedereen stelt zoveel aandacht op prijs. Sommige mensen nemen daarom vrij op hun verjaardag om dat te ontlopen.

Versieren voor andere verjaardagen is zeer ongebruikelijk, met uitzondering van je 40ste verjaardag. Tot je veertigste ga je nog bij de heuvel omhoog, daarna is het alleen nog maar heuvelafwaarts. Het heet dan ook dat je op je 40ste 'over the hill' ('over de heuvel') bent. Aan de andere kant schijnt het leven juist te beginnen bij 40, maar dan wel met leesbril, geheugenverlies en andere gebreken. Hoe dan ook, genoeg zaken om op een feestelijke dag als een 40ste verjaardag even wat extra aandacht aan te besteden. Net als bij een 50ste verjaardag, versiert men er bij een 40ste verjaardag lustig op los.

Ruim 4 jaar geleden heb ik samen met een grote groep collega's meegeholpen aan het versieren van de werkplek van m'n manager Kathy ter ere van haar 40ste verjaardag. Ondanks het feit dat ik slechts had meegeholpen, hield ze mij verantwoordelijk voor de vele zwarte ballonnen, zwarte slingers, zwarte rozen en posters waarop duidelijk haar nieuwe leeftijd vermeld stond. Kathy zwoer wraak en herinnerde me er sindsdien meerdere malen per jaar aan dat mijn tijd nog zou komen...

Afgelopen zaterdag was die tijd dan gekomen.

Vanochtend belde manager Kathy me om 7:30 uur thuis op. Ze had niet veel eerder moeten bellen, want dan had ze me ook nog eens wakker gebeld. Of ik m'n camera even mee naar het werk wilde nemen, want ze was die van haar vergeten mee te nemen. Met dat verzoek wist ik dus meteen hoe laat het was...

Toen ik vanuit de lobby van het AEGON-gebouw de afdeling inkeek, viel m'n oog al direct op het spoor van Post-it briefjes richting mijn werkplek. Op elk briefje stond het getal 40 en een pijltje in de 'juiste' richting. Mocht het met mijn nieuwe leeftijd gepaard gaande geheugenverlies zich plotsklaps al gedurende het weekend hebben aangediend, dan kon ik in iedergeval m'n werkplek nog gemakkijk terugvinden. Gewoon de pijltjes volgen.
Waarom gebruik je Post-it briefjes? Juist de gele notitieblaadjes met plakrandje zijn bedoeld als geheugensteuntje. Wat is dan leuker om iemand die net 40 is geworden met de zelfklevende memoblaadjes te herinneren dat het vanaf nu steeds moeilijker zal worden om alles te onthouden? Post-it memoblokjes komen tegenwoordig in vele verschillende kleuren. Mijn collega's hadden honderden Post-it briefjes van verschillende kleuren en van verschillend formaat opgeplakt op m'n werkplek. De meeste briefjes waren voorzien van bijdehante teksten zoals: "The mind is the first thing to go, and I can't remember the 2nd."
Een ander had met behulp van een vertaalwebsite een aantal Nederlandstalige notitieblaadjes gevuld:
"Onthaal aan middenleeftijd!"
"Gelukkige verjaardag Henk!"
"Onthaal aan veertig en over club!"

De vloer hadden ze bedekt met Post-it blaadjes met de plakrand naar boven. Als je daarover heen liep, bleven al die blaadjes aan je schoenen plakken.

Vandaag hebben de Wild Wolves hun eerste wedstrijd van het voorjaarsseizoen gespeeld. De wedstrijd eindigde voor de Wild Wolves, net als vandaag voor Ajax, in een 2-1 nederlaag. Waar het echter voor Ajax een 'pijnijk verlies' was, was het voor de Wild Wolves een mooi resultaat.
We speelden vandaag tegen een team van een andere league dat al jaren met elkaar speelt. De eerste 10 minuten hadden mijn meiden nodig om terug te komen in het wedstrijdritme, en om te schakelen van de kip-zonder-kop-tactiek naar een wat structurelere aanpak van het spel. De twee tegengoals en de inspirerende woorden van de coach deden wonderen. De rest van de wedstrijd kwam het andere team niet meer tot scoren. Onze goal in het derde kwartier was het resultaat van een prachtig stukje samenwerking.
Coach Rook was erg tevreden over z'n meisjes!

Overigens wordt er in de league waarin the Wild Wolves spelen officieel geen score bijgehouden. Gevoetbald wordt er alleen voor de lol. Leg dat echter maar eens uit aan de coaches en vooral de ouders...

Het AEGON-kledingvoorschrift voor maandag tot en met donderdag is 'business casual'. Hetgeen er op neerkomt dat je niet in spijkerbroek en/of T-shirt op de zaak mag verschijnen.
Er vanuit gaande dat de gemiddelde werknemer dat 'business casual' aan het einde van de week flink de keel uit komt, hebben ze de vrijdag gebombardeerd tot 'causal day'. Op die dag mag je wél in je spijkerbroek op het werk verschijnen, en wordt je juist raar aangekeken als je niet in spijkerbroek naar je werk komt. Zo af en toe wordt bij wijze van beloning zomaar eens een doordeweekse dag aangewezen als 'jeans day'

Eén keer per maand is het op onze afdeling 'treat day'. Onze afdeling is onderverdeeld in 6 teams van 12 personen die ombeurten deze treat day verzorgen. Het is dan de bedoeling dat het team allerlei snacks mee naar het werk neemt: koekjes, taart, chips met dipsaus, worstjes in bbq-saus, gevulde eieren ¹), enzovoorts, enzovoorts. Het team bepaald zelf wat het thema van de treat day is en op welke datum die in de betreffende maand wordt gehouden. Als bonus heeft het IT-management toestemming gegeven om op elke treat day ook nog eens jeans te mogen dragen.

Ons team moet de treat day voor april voor onze rekening nemen. Het leek mij wel grappig om een nep-treat day te organiseren op 1 april. In ons team zitten nogal wat grappenmakers, dus werd het idee al snel overgenomen. Uiteraard verzorgen we later in april nog wel een echte treat day, maar dat gaan we de rest van de afdeling pas ná 1 april vertellen.

Toen Wendy, onze afdelingssecretaresse, vorige week per e-mail de treat day op 1 april aankondigde brak de pleuris uit. Collega's reagreerden zéééér verontwaardigd over het feit dat de treat day op een vrijdag werd georganiseerd, omdat ze daarmee hun extra jeans day misliepen. Sterker nog, ze eisten dat nu een andere dag als alternatieve extra jeans day uitgeroepen zou worden.
Wendy stuurde gisteren een e-mailtje uit om de afdeling te herinneren aan de treat day van vrijdag en had daar aan toegevoegd dat een alternatieve extra jeans day later aangekondigd zou worden. Ook nu moest zij het ontgelden (terwijl ze niet eens in ons treat-day-team zit).

Het is de bedoeling dat we allemaal lege schalen en bakken meenemen en die uitstallen op de daarvoor bestemde treat-day-tafels. Een aantal mensen gaat zich vandaag erg beetgenomen voelen...


¹) Sinds de instelling van de treat day heeft nog nooit iemand gevulde eieren meegenomen, maar ik weet dat ik met het noemen van de gevulde eieren de volle aandacht van CasaSpider krijg.