Rook USA

Amerikaanse huizen hebben over het algemeen een voordeur die naar binnen toe opengaat (maar dat is natuurlijk niets bijzonders), met daar voor een zogenaamde stormdeur die naar buiten opengaat. 's Winters zit er glas in de stormdeur, terwijl er 's zomers horrengaas in zit.
Het hele jaar door hangt Ella kransen op de stormdeur. Wat voor krans is afhankelijk van het seizoen. Zo kun je wel raden wat voor krans er rond de kerstdagen op de stormdeur hangt.
Met het voorjaar in de bol, verkoos ruim drie weken geleden een vinkenpaartje de krans op de stormdeur als DE ideale plaats om een gezinnetje te stichten. In een paar dagen tijd hadden ze een nestje klaar en weer een paar dagen later lagen er al 4 eitjes in.
Het nestje zit precies voor het raampje van de voordeur. Wij kunnen daardoor naar buiten naar de vinkjes en het nestje kijken, en de vinkjes kunnen daardoor vanuit het nestje naar binnen in de hal van ons huis kijken. Elke keer als iemand naar de smaak van de vinkjes een beetje te dichtbij komt, gaan ze er vandoor.
Een paar dagen geleden zijn 3 van de 4 eitjes uitgekomen, en nu zijn pa en ma vink druk in de weer om het kroost van voedsel te voorzien. Ze zijn nu wat minder schuw, maar gaan er nog steeds vandoor als er iemand door de deur naar binnen of naar buiten gaat.

De vinkjes zijn van het 'merk' House Finch (Carpodacus mexicanus). Een vogelsoort die voor Iowa vrij nieuw is. Huisvinkjes werden pas voor het eerst in 1982 in Iowa waargenomen.
Mannetjes huisvinkjes komen voor in extreme kleurvariaties, variërend van bleekgeel tot felrood. De kleur van het mannetje hangt af van wat hij eet gedurende de periode dat hij van verenkleed wisselt. Experimenten hebben aangetoond dat vrouwtjes de voorkeur geven aan de roodste mannetjes (hoe feller hoe beter).

Indien alles volgens plan verloopt zullen de babyvinkjes over slechts minder dan 2 weken alweer uitvliegen. Als je de blinde donsballetjes zo hulpeloos in het nestje ziet liggen kun je je dat maar moeilijk voorstellen.

"Always drink up stream from the herd." (Will Rogers)

Naast de 181 tecnische sessies, biedt de IOUG conferentie ook een beurs waar diverse bedrijven vertegenwoordigd zijn. Vaak zijn het dezelfde bedrijven die elke keer weer een stand hebben op Oracle-gerelateerde beurzen. CA (Computer Associates) is één van die bedrijven. Toen ik in hun stand bezocht op de beurs tijdens de IOUG van 2001, gaven ze mij een pet, in de hoop dat ik op die manier hun bedrijfsnaam gemakkelijker zou kunnen onthouden. (Overigens gebruiken wij bij AEGON diverse produkten van CA.) Sinds de conferentie van 2001 bescherm ik mijn schaarsbegroeide hoofd tegen de zon vrijwel altijd met de CA-cap. Tijdens vakanties, boswandelingen, coachen, scheidsrechteren, grasmaaien, en ander buitenactiviteiten draag ik altijd m'n CA-pet.
Door de jaren heen is de pet een klein beetje verbleekt. Geen andere pet zit echter zo lekker als m'n CA-pet.
Gisteren liep ik op de beurs langs de stand van CA. Toen één van de CA-mederwerker mij vroeg of ik produkten gebruikte van Computer Associates, vertelde ik haar over m'n dierbare pet. Ze zei dat ik een nieuwe CA-pet kon krijgen, maar dat ik daarvoor wel iets moest doen. In hun stand hebben ze een soort telefooncel staan waarin honderden 1 dollar en 20 dollar biljetten worden rondgeblazen. Binnen een bepaald tijdsbestek moet je daar zoveel mogelijk van te pakken zien te krijgen. Als je 300 dollar bij elkaar weet te graaien krijg je een pet. Voor grotere hoeveelheden bijelkaar gegraaide dollars kon je grotere prijzen winnen, maar daar was ik niet in geïnteresseerd. Ik begon aan mijn missie met een plan, en gebaseerd op het histerische gegil van de CA-medewerkers aan de andere kant van het glas had ik al snel het idee dat ik een nieuw record aan het zetten was. Toen ik uit de 'telefooncel' stapte zeiden ze dat ze mijn verzamelde dollarbiljetten niet eens zouden tellen, omdat ik zeker drie keer zoveel te pakken had dan wie dan ook in de afgelopen 2 dagen. Ze waren het er dan ook unaniem over eens dat ik de hoofdprijs gewonnen had: een CA-jeans jacket. Als bonus deden ze daar nog eens de door mij zo felbegeerde CA-pet bovenop.

Gisteren heb ik na een Oracle Keynote session een halfuurtje staan kletsen met David Thompson. Tot voorkort was David Thompson nog werkzaam voor PeopleSoft. PeopleSoft is echter onlangs gekocht door Oracle. David Thompson is nu Senior Vice President en CIO (Chief Information Officer) bij Oracle. Dit komt er op neer dat hij de rechterhand en wellicht kroonprins is van Larry Ellison, de big boss van Oracle. Met een vermogen van 18,4 miljard dollar staat Larry Ellison 9e op de lijst van de aller-aller-aller rijkste mensen die op deze aardkloot rondlopen.
Mijn jongste broertje Johan is met Oracle's aankoop van PeopleSoft ook werknemer van Oracle geworden. Wijzend op mijn achternaam op mijn badge heb ik hem gevraagd of hij Johan wellicht kende. Hij moest even nadenken, en zei dat hij wellicht met Johan aan een deal had gewerkt (navraag bij Johan leerde dat dit niet het geval was). Hij zei dat hij in ieder geval op Johan zou letten. Je weet maar nooit waar dat goed voor is.
Larry Ellison is 60 jaar oud en gaat wellicht spoedig moet pensioen. Wie weet volgt David Thompson hem dan op. David heeft dan uiteraard ook een rechterhand nodig...

Vanochtend stond ik na de openingssession van de IOUG conferentie samen met twee medeconferentiegangers te genieten van een heerlijk croissantje en een warme kop koffie. De ene kwam uit Orlando en de andere uit Jamaica. De man uit Orlando wees al na een par minuten naar zijn achternaam op zijn badge: "van Dijk" (Ik vraag me af waarom ie dat nou deed?). Hij vertelde dat zijn vader vanuit Nederland naar de USA was geëmigreerd, en dat zijn moeder in Amerika was geboren uit Nederlandse ouders.
Na een poosje gebabbeld te hebben, bleek dat de jonge dame uit Jamaica vorige week nog op Curacao was! Ze verbleef daar bij een vriendin die werkzaam is bij Fatum. Uiteraard hebben we even doorkletst over Curacao.
Wat is de kans dat je op een Oracle-conferentie iemand tegenkomt uit Jamaica? En wat is dan de kans dat ie vorige week ook nog eens op Curacao verbleef? Mijn eerste gok is ongeveer 0,000000000035%...

Toen ik gisteren (30 april) aankwam op het vliegveld van Orlando, stond ik op de roltrap achter twee Nederlandssprekende mannan. Halverwege de roltrap zong één van de twee mannen ineens zachtjes: "Oranje boven, Oranje boven..." Hij keek verbaasd achterom toen ik aanvulde met: "...Leve de Koningin!".

Nederlanders vieren Koninginnedag overal ter wereld moet je maar denken...

Zoals ik vorige maand al berichtte, moest ik de eerste week van mei voor een Oracle-conferentie naar Florida. Gisteren ben ik met American Airlines via Chicago naar Orlando gevlogen.
Zaterdagmorgen om 11:30 uur moesten de Wild Wolves een voetbalwedstrijd spelen waar ik nog graag bij wilde zijn. Mijn vliegtuig zou echter vertrekken om 13:54 uur. Echter, tegenwoordig met alle nieuwe veiligheidsmaatregelen moet je zelfs voor binnenlandse vluchten tenminste een uur van te voren aanwezig zijn (vóór 11 september 2001 kon je op het vliegveld van Cedar Rapids gerust 5 minuten voor vertrek van je vliegtuig aan komen kakken). De voetbalwedstrijden duren over het algemeen 1 uur en 15 minuten, en het ritje naar het vliegveld ongeveer 20 minuten. Dat zou dan allemaal wel héél erg krap worden...
Na wat rondgesurfd te hebben op de website van American Airlines, ontdekte ik dat je je tegenwoordig via het internet in kunt checken! Daarbij kun je zelfs de jou toegewezen stoel wijzigen naar een andere nog niet toegewezen stoel. Dit kan niet eerder dan 24 uur voor de geplande vertrektijd van jouw vliegtuig en niet later dan een 1 uur van te voren. Als je je via het internet incheckt, dan hoef je niet naar de incheckbalie op het vliegveld, maar kun je direct naar de gate. In dat geval hoef je slechts 30 minuten van te voeren aanwezig zijn. Dit kun je zelfs nog pushen naar 15 minuten. Daarna loop je het risico dat ze jouw vlucht cancelen.

Vrijdagmiddag heb ik me dus ingecheckt op de American Airlines website. Je moet dan op dat moment je boarding tickets printen. Met de geprintte boardingtickets kun je vervolgens probleemloos vliegen.

Na het eindsignaal nog even snel mijn meisje een high-five gegeven en gecomplimenteerd met hun goedgespeelde voetbalwedstrijd (die we overigens met 6-1 hadden verloren), om vervolgens onder een gejoel van "bye coach Rook!" naar m'n auto te rennen en naar het vliegveld te rijden.
Security wilde dat ik m'n schoenen uitdeed omdat die dikke zolen hebben. (Volgende keer dan toch maar m'n dress shoes aandoen als ik ga vliegen.) Dit zorgde echter voor slechts een miniem oponthoud. Ik was ruim op tijd bij de gate.

Afhankelijk hoe druk het is deze week, zal ik proberen de komende dagen nog een aantal keren te posten vanuit Orlando.